Ik heb gisteren niet goed mijn best gedaan in de kosmos.
Een heel etmaal geleefd zonder naar iets te vragen,
zonder me ergens over te verbazen.

Ik heb alledaags werk verricht,
alsof dat alles was wat ik moest doen.

Inademen, uitademen, stap voor stap, verplichtingen,
maar zonder een gedachte die verder reikte
dan de deur uit en weer terug naar huis.

De wereld kon doorgaan voor een krankzinnige wereld,
terwijl ik hem enkel aanwendde voor dagelijks gebruik.

Niks geen – hoe – en waarom –
en waar komt die vandaan –
en wat moet hij met zo veel beweeglijke details.

Ik was als een niet diep genoeg in de muur geslagen spijker
Of
(hier de vergelijking waar het mij aan ontbrak).

De ene na de andere verandering vond plaats
zelfs op het begrensde terrein van het ogenblik.

Aan een jongere tafel, met een dag jongere hand
werd het brood van gisteren anders gesneden.

Wolken als nooit tevoren en de regen was als nooit tevoren
want het regende toch andere druppels.

De aarde draaide rond haar as,
maar al in een voor altijd verlaten ruimte.

Dat duurde een goede 24 uur.
1440 minuten gelegenheid.
86.400 seconden inzage.

Het kosmisch savoir-vivre
mag dan over ons zwijgen,
verlangen doet het toch iets van ons:
enige aandacht, een paar zinnen Pascal
en verwonderde deelname aan dit spel
met onbekende regels.