Yolanda Castaño

galicijščina

 

španščina

Pasei tantas veces por aquí… e nunca vos vira.

Estamos a facer un inventario minucioso,
coma o herbario dunha constelación impredicible.
Están primeiro os lirios, adobío de estrelas precipitadas,
as dalias e os crisantemos,
hai que contar as papoulas porque tamén o merecen as
           flores tímidas e miúdas.
A da figueira é unha flor subliminar.
As máis librescas de todas, as inflorescencias en capítulo.
A orquídea é claramente unha flor sicalíptica,
imítase de máis, non sigo por aí.
O hibisco enche de antollos e proverbios a tarde.
Hortensias: contádeme canto de feliz fun aquí.
Están os iris, a lavanda, a chamada rosa de té.
E logo está a magnolia que, como o seu nome indica,
en tempos debeu de dar emblema a algún tipo de soberanía mongol.
Calas, anémonas, o aguerrido síntoma do rododendro.
Despois están outros prodixios rexistrables en latitudes afastadas,
como a indicible flor do chilamate
que se sente pero non se ve, coma
ese fondo amor que sobe coma un bramido dende os xeonllos.
Hai
ambroíños de río, rosas chinesas, dentes de león.
Temos tamén cosmos e azar e pensamentos pero esas son xa
flores máis conceptuais.
A pasiflora é coma o trono dunha resposta, o
                                           baldaquino dunha consideración.
Hai flores que levan para sempre o nome do primeiro ollo que as viu.
Lilas, caléndulas, caraveliñas.
Non podo esquecer as mimosas, enxame de diminutas advertencias,
nin as miñas absolutas consentidas: fragor indecente das buganvíleas.


Pero, xa vos dicía, non sei, é curioso,
pasei tantas veces por aquí e…
non,
non vos vira
nunca.

[en Cuadernos de Villa Waldberta/Aufzeichnungen aus der Villa Waldberta, Instituto Cervantes de Munich y Ayuntamiento de Munich, ALEMANIA] (2012)

© Yolanda Castaño
Avdio produkcija: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

Pasé tantas veces por aquí, y… nunca os había visto.

Estamos elaborando un inventario minucioso,

como el herbario de una constelación impredecible.

Están primero los lirios, aderezo de estrellas precipitadas,

las dalias y los crisantemos,

hay que contar a las amapolas porque también lo merecen las

flores tímidas y menudas.

La de la higuera es una flor subliminal.

Las más librescas de todas, las inflorescencias en capítulo.

La orquídea es claramente una flor sicalíptica,

se imita demasiado, no sigo por ahí.

El hibisco llena de antojos y proverbios la tarde.

Hortensias: contadme cuánto de feliz fui aquí.

Están los iris, la lavanda, la llamada rosa de té.

Y luego está la magnolia que, como su nombre indica,

en tiempos debió de dar emblema a algún tipo de soberanía mongol.

Calas, anémonas, el aguerrido síntoma del rododendro.

Después están otros prodigios registrables en latitudes apartadas,

como la indecible flor del chilamate,

que se siente pero no se ve, como

ese profundo amor que sube como un bramido desde las rodillas.

Hay

adargas de río, rosas chinas, dientes de león.

Tenemos también cosmos y azar y pensamientos pero esas son ya

flores más conceptuales.

La pasiflora es como el trono de una respuesta, el

baldaquino de una consideración.

Hay flores que llevan para siempre el nombre del primer ojo que las vio.

Lilas, caléndulas, clavellinas.

No puedo olvidar las mimosas, enjambre de diminutas advertencias,

ni a mis absolutas consentidas: fragor indecente de las buganvillas.



Pero, ya os decía, no sé, es curioso,

pasé tantas veces por aquí y…

no,

no os había visto

nunca.



en: Cuadernos de Villa Waldberta/Aufzeichnungen aus der Villa Waldberta, Instituto Cervantes of Munich and Munich City Council, GERMANY] (2012)