Dagmara Kraus
nemščina
prequel. wszystko pierwsze
srebrna duszyczko zwrotek marychno
[czechowicz]
noc się posunęła przybliżył się dzień
napadało mleka na niebie całym w płatkach
księżyc w połowie przestał się zaczynać
w grę wzeszła żwawa ogniowa piłeczka
takie to pismo kreślisz osobliwą kredką
manio samosiowa zaranny tamaryszku
fetyszku genezyjski który na wyprzódki
w zlepienicę pralęków scalasz mnie od nowa
a gdy zlizujesz rankę na kolanie:
zjadłam bolenie – mówisz – zjadłam boleć
nowicjat i postulat wsobnych emigracji
oddaję w porękę najprostszym wzruszeniom
ty zatem nieśmiertelniej ja się zmienię w pianę
kość pamięci ulotnej dotknij do żywego
dobroć dopasowania w mrakotę traumatki
przebarw kontrolowanym płaczem nasycarki
przyćmij ultramarynią laserunkiem zakończ
wysunięty języczek przyjmij za zapłatę
żebym pojęła jak bardzo mnie nie ma
z tobą przy tobie w każdym włóknie drżenia
Iz: Wylinki
Wrocław: Biuro Literackie, 2010
Avdio produkcija: Literaturwerkstatt Berlin, 2016
prequel. alles erste
maria, du silbernes liedseelchen
[czechowicz]
die nacht war aufgerückt, es nahte der tag
milch fiel am himmel voller flocken
der mond hörte auf der hälfte anzufangen auf
ein flinker feuerball kam ins spiel
solcherart schrift zeichnest du mit seltsamem stift
maniechen willselber, morgendliche tamariske
kleiner weltentstehungsfetisch, der mich um die wette
ständig aufs neue zum knäuel aus urängsten bündelt
und wenn du dir das kniewündchen leckst:
habs aua gegessen, sagst du, auan gegessen
noviziat und postulat inwendiger exile
ich gebe den schlichtesten rührungen nach
du jetzt unsterblicher, ich aber werde zu schaum
an den arbeitsspeicher rühre bis zum lebendigen
die anpassungsgüte der traumamutter färbe
mit den beherrschten tränen der sättigerin
dimme mit ultramaria, beende lasurn
nimm das herausgestreckte zünglein als lohn
dass ich kapiere, wie sehr ich nicht da bin
mit dir, bei dir, in jeder zitterfaser