Կյանքը ոչ միայն բազմազան կերպարներ ունի,
Այլև՝ բազմազան ինքնություններ,
Եվ մեզանից յուրաքանչյուրը
Ոչ միայն մեկ,
Այլև՝ քանի կյանք ունի:

Մեկի լուսինը
Ընկնում է ուրիշի արևին
Եվ մեկի արևը
Ուրիշի աստղերն ու
Լուսինն է լուսավորում:

Մեկի առյուծները
Պատառոտում են ուրիշի աղվեսներին,
Մեկի կետերը, մեկտեղ
Ուրիշի փոքրիկ ձկներն են կուլ տալիս,
Մեկի ծառերը
Ստվեր են գցում
Ուրիշի ծառերին
Եվ միաժամանակ,
Երբ բոլորը թիկնել են իրար,
Ծորում է նրանցից քանիսի խեժը:

Բայց երբ հասնի փոթորիկը,
Բոլորը իրենց արմատներով
Սեղմ կկպչեն գետնին,
Չիմանալով թե
Այլ ծառերի մարմինները,
Այլ անտառում,
Տունն են արդեն ուրիշ մարդկանց
Ու միաժամանակ,
Ջրհեղեղը մեկի,
Ողողում է ուրիշ տներ...

Կյանքերը կողք կողքի մի պայքարով
Վերացնում են իրար,
Կամ երբեմն ձեռք ձեռքի տված՝
Մանրանկարչական սարերին
Երփներանգ էսքիզներ են նկարում,
Որ երկու երկնային սիրահարների
Ոտքերի տակ,
Ծառերի տակ՝ մի երկնային պալատի,
Երկնային գինի են լցնում գավաթների մեջ:

Մանուկ հասակում
Մեկին հնազանդվելու համար՝
Դեռ շատ անփորձ ենք,
Միջին տարիքում
Անհամար կյանքերից շվարած՝
Ձախուծուռ գնում ենք դեպի մեկը,
Բայց, այդպես էլ չենք ապրում՝ ոչ մեկը:

Խոր ծերությանը,
Ոչ մեկը չապրած,
Ընդունում ենք բոլորը
Եվ մահվան օրը
Միայն մենք ենք, որ մեռնում ենք
Եվ կյանքերն այն բոլոր
Միաձայն՝ ծիծաղում են վեզ վրա: