angleščina
Ger ji destê te bihata
belkî ji destê te bihata min ê welatek bixwesta,
dema dengê baranê xwe li pûkê xist,
dema tenêtî bû girêkek û di singê de xwe mezin kir,
dema gavên te di valahiyê de çû û hat û te poşman kir, jîn!
û dema te xwest vegerî bo du gotinan, çend henekan, qedehek çay, fîncanek qehwe
bi cilên keskeksorî, di bin ala serxwebûnî de, li wir, li qerexa Dicleyê.
û dema te xwest bibêjî êdî zarok qet nayên kuştin di dawa dayikan de,
û dema te xwest bibêjî êdî hemû deriyên bajar vekirîne, ji her çar parçeyên dil
û dema te xwest bibêjî, tovek çandiye di axê de,
agirê newrozê sal, duwazdeh meh li kelehê gurr û geş e
belê, min ê welatek bixwesta ji te
dema dengê baranê xwe li pûkê xist,
dema êş bû dijminekî veşartî û di singê de xwe mezin kir, mezin kir
dema çavên te di kuçe û kolanên Amedê de li kesekî gerî, gerî, û te poşman kir temen!
û dema te xwest vegerî, vegerek bo ramûsanekê, çend riste ji xanek, çend şêrînî, meş û dilek,
erê, ji peyasê heta derê çiyê, li gavên xwe mikur hatî, meşî, meşî
wek hûrika baranê, wek nermahiya biyê, wek beriya tofanê,
beriya Amedê,
dara berî,
bêriya dûr, !
kesek, kesek ku, bi tenê
belkî,
bi du gavan ji te dûr û bi sê gavan li te mûr e
ji destê te bihata min ê welatek bixwesta
li biyaniyekî, li hember gulên hesînî, pêlêk êş û kûlmek xwê
naweşe, nabare, nalenal e, tenê nenalê û nenale ji dengê Cizrawî, şev, xerîbî, û baran e!
dizanim helbest bivirek e koy e, li ser navoka min û ya mirinê!
qûtbûnekê dixwazim, qirînek, û bêjingek
biqasî xwestina welatekî,
naweşe, nabare, nalenal e, tenê nenal û nenale ji dengê kevnare, êş, ez û tu!
belkî ji destê te bihata min ê welatek bixwesta,
dema dengê baranê xwe li pûkê xist,
dema tenêtî bû girêkek û di singê de xwe mezin kir, xwe mezin kir
dema helbestvanek rûnişt li hember dawûdî,
û yeko yeko pêxist peyvên qeraç
li nîvrojekê, bêdeng, bêdeng, dema dîsa li îhtîmalekê(gumanîyekê) gerî li Amedê,
dema dengê tu evd û xaliqan neket ber guhê te,
dema şingeşinga tasikên ava sûsê
belawela nebû li Mergehmetê,
ger av ji enzelê neherike li ber lingê te,
li wir, li wê kozikê, li pişt darê
dema tu rûniştî û li min nenêrî,
wê biqasî min nefes jî li te bibe minet,
hemû kincên bûkaniyê yên li çarşiya şewitî jî…
belkî ji destê te bihata minê welatek bixwesta,
nizanim ji kengî ve tu li wir î,
vê sibê kerbekê konê xwe danî ser milekî,
milbimil pel diweşe ji dil!
xelekek ji axê, xelkek ji avê, xelekek ji dil,
niha li tilîka min bikul e…
nizanim çawa tilîka min li dil mûkur e.
ka ji devla min lê bigere, min dil li ku winda kiriye.
nizanim te qet guhdariya şevê kiriye, an dengê çivîka berfê!
nizanim te qet bi laşê xwe yê xwînî, pêxwas, jiyana xwe di hembêza xwe de kiriye mêvan
te qet, ferqa dara gûzê û ya hêjîrê di nava hev de hunandiye,
te qet, di bin barana ku xwe li pûkê dixist meşiyayî, bêtirs…
dengê guleyan, tûjbûna kêran
û şahidiya diwaran li ba te çiqas erzane!
de ka bibêje, kesek!
xerîbek!
dema dibêje te ez dimirim, dimirim li ber deriyekî!
hewcedariya min ji welatekî, bê sinor, bê sinor çendek ax, çend alale
sor, zer, kesk li sipîka çavan,
çima peyvên te bi tinazokî li çiyayan diket! Xem çima dibû aşît li şevan
şev çima bêhmd bi ser min de diket, hesretdar, çima kilaman bita ? dikir, binav dikir
û yeko yeko li ber lingan serî xwar dikir.
ax bêrî, bêrîyên ji berikên dil diherikîn, li rojan, li defteran, li xurbetê…
glok mezin dibû, baran reş dibû, bêrîkirin êş(şaş) dibû
êş li ber te, gotineke erzan, ji rêze dibû.
û ger ji destê te bihata min tenê, min tenê divê tiştek,
ger di kefa destê de li min bibe diyarî
ez ê çavê xwe yê çepê derxim ji bo yekgirtinekê
peyvên bazaran çiqas erzan e li ba te, taxê rihanan, xaşxaşên çêkîrî,
qedehên vala, xwelîdankên ku heta dev tijî, xeyalên şewitî, arî, ax
dizanî ne biqasî axê tu hêlîn ne gerem (?)e
û biqasî axê tu hêlîn ne qesem e!
ger ji destê te bihata min ê welatek bixwesta,
ji bilî navê, paşnav û Tacekê….
Kopenhagen
Avdio produkcija: Haus für Poesie / 2017
If you could
If you could, I would ask for a homeland
When the sound of rain reaches to the snowy slopes
When loneliness becomes a node and grows in the chest
When your steps move in emptiness and make you regret, life!
And when you want to return for a couple of word, some jokes, a cup of tea, a cup of coffee
With green-red clothes, under the flag of independence, right here, by the river of Tigris
And when you want to say “children will not die anymore on their mothers’ lap,
And when you want to say “all the doors of the city are open from four parts of the heart”
And when you want to say “I’ve laid a seed to the ground”
The fire of Nawrouz is alive in twelve month on the castle
Yes, I would ask you for a homeland
When the sound of rain reaches the snowy slopes,
When the pain becomes a hidden enemy, and grows in the chest, and grows
When your eyes are looking for someone in the streets of Amed, and when life makes you regret it!
And when you want to return, a return for a kiss, few sentences from a point, some deserts, a walk and a heart
Yes, fromPeyas till DereCiye, you’ve come with rough steps, you walked, and walked
Like a raindrop, like softness of the willow, like before the hurricane
Before Amed
Acorn,
Missing in distance,
Someone, someone alone,
Maybe,
Far from you in two steps, and deep to you in three
If you could, I would ask for a homeland
From a foreigner, in front of iron flowers, a wave of pain and a handful salt
Not shedding, not raining, not moaning,
do not moan alone and do not moan by Cizrawi’s voice, it is night, homesickness, and it is rain!
I knowpoem is anunsharp hatchet, on my life’s core!
I want a rupture, a scream, a sieve,
That much wishing for a homeland,
Not shedding, not raining, it is moaning,
do not moan alone and do not moan by the sound of an antique, pain, you and I!
If you could, I would ask you for a homeland,
When the sound of rain reaches the snowy slopes
When loneliness becomes a node and grows in the chest, grows itself
When a poet sits before “dawudi”
And design barren words, one by one
At one noon, quiet, quiet, with the possibility of you to come back to Amed
When you do not hear the voice of creatures and the creators,
When the sound of bowl of Suse’s water
does not ring out again in Mergehmet,
When the water does not flush by your foot,
Right here, at this foothold, behind the tree
When you sit and do not stare at me,
That much begging for a breath
All the wedding dresses of burned town too…
If you could, I would ask for a homeland,
I do not know how long you have been here,
At this morning, an anger carried its tent,
Arm to arm, embers fall down from the heart!
A circle from sand, a people from water, a circle from heart,
Now you dig my finger…
I do not know how my finger is more determined than my heart.
Search it for me, where I lost my heart.
I do not know if you have ever listened to the night, or the song of snow bird
Have you ever hosted your own life in your bossom, with your bloody body, bare feet?
Have you ever knitted the difference of walnut and fig?
Have you ever walked under the rain that reaches the snowy slopes, without fear…
Pings, sharpening the blades
And how the witnessing of walls is simple to you!
Tell me, someone!
Poor!
When he says “I am dying, dying by a door”!
My need is a homeland, without border, without border, some soil, some tulips
Red, yellow, green from the white of eyes,
Why your funny words hit the mountains! Why sorrow becomes peace at nights
Why the night slowly falls upon me, wistful, why it names the lyrics
And one by one bows the heads before the feet.
Oh missing, missing that arises from the pockets of hearts, from days, from notebooks, from homesickness…
Skein was growing, rain was turning into black, missing was surprising
The pain was becoming ordinary, a simple word.
And if you could, I would ask you only for one thing,
Can your hand’s foam be my gift?
I will take my left eye for the unity
How simple the streets words to you, the suburbs of basil, fabricated poppies,
Empty goblets, full ashtrays, burned dreams, sand, soil
Do you know that no warmer nest than the soil?
And no colder nest than the soil!
If you could, I would ask you for a homeland,
Besides the name, surname and a crown…