Yildiz Çakar

kurdščina

 

angleščina

Xeyidime

Ne li te têm û ne jî li xwe
Xeyidime ji awêneyan, ji amedê û ji te.
Êdî giyayê hewşê ne tâl e û ne jî şîn dibe.
Ez zarokek şeş salîme di bin axa adarê de.
Guleyek di bin parsûyê min ê xwar de digevize,
dikim nakim dev ji min bernade.
Xeyidime, tinazê xwe dikim bi kenek sar.
De carek were taxa bêbavan!
Were û bibîne dilê min di çi rewşê de ye.
Ne dayika min û ne jî tu, destê min nagihîje asîman.
Her ku destê xwe davêjim stêrkek,
guleyek dibare di bin banê çavên te de.
Li vir, li ba te di nava gola xwînê de,
 Qeşmerek diawite û ‘Dîdo’ digot!

-mirin çiqas li te tê!

Ne li te têm û ne jî li avahiyên te.
Xeyidîme ji darên te,
 ji fekiyên te û ji kokên te yê ku parçeyê laşê min pê daliqîn e.
 Êdî ne laş li min tê û ne jî dilê dayika min li asîman.
Ez zarokek şeş salî me di bin pêlavek qirêj de.
Awirên bixof li ser min derbas dibe.
Gule her diçe di laşê min de germ dibe!
Ka bibêje kujerê min kî ye?
Helbestvanek qala te dikir û ‘Dîdo’ digot:

-Her du çavên te du fişegên tîjî bû.
Yek li dilê pepûgê ket ya din….
Li çavê min ê rastê

Ka bibêje. Ez kîjanî me?

Tu gundek şewitandî bû,
ez jî xulama dê û bavê.
Li ser erd û ezmana temenê te koşkek xirabe bûm.
Negihaştim niçikên çiyayên te,
Ka bibêje. Sucê min çi bû?
Te digot nêy! Min digot ezê bêm.
Çiqas balkeş bû navê me çep û rast bû.
Ne te got bê, û ne jî min got ê…
Ez hatim. Hatim! Û bê xatirxwestin diçim.
Qet tiştek nebêje. Ew ne ez bûm!
Ê ku di hewşa bav û kalê te de dîlîst ew ne ez bûm!
Goga sor ne a min bû, ew nalîn jî…
Ne li te têm û ne jî li goristanên bêwext.
Xeyidime, tinazê xwe dikim ji zarokên te.
Bese!
 Êdî neke hewar.
Ne li te têm û ne jî li dergûşa xwe.
Dayika min di wê dergûşê de
sê sal pênç meh û heft roj
bi kilamên kezeb şewat ez lorandim.
Ji bo çavînokan
heft morikên şîn li ber serê min raxistin.
Her peyvek û her kenek
dibû glokek zêr
di dawa dayika min de.
Ya niha!
 
Ne li te têm û ne jî
giriyên li ser gepa dayika min rêz bûye.
Xeyidime, tinazê xwe dikim
 ji gloka zêr ku niha zengarî bûye
di dawa dayika min de.
Niha heft morikên şîn
dibin heft çavînok û ez didim ber gule baranan.
Çiqas germ bûn destê dayika min,
çima yên te sar in?

Ew ne ez bûm
ku di nava malzaroka dayika xwe de
 neh meh û neh roj digiriyam,
dikeniyam.
Xeyidime ji axa ber nenûkên dayika xwe
ku dema ez anîm dinê.
Tinazê xwe dikim ji şîrê xav ya pêsîrên wê.

Kî gunehê min dike stûyê xwe.
Li dojehê kî wê were darizandin?
Ka bibêje.
Agirê ku di dilê dayika min de niha gur dibe wê kî vemirîne.
Xeyidimê,
 ji çavên te û ji mirinê.
 Niha şeş salîme û di destê xerîbekî de
 geh li vî alî diçim geh li wî alî.
Çima hemû riyên birca belek li ser min têne girtin.
Ka bibêje, çima  qedera li enya Amedê ewqas reş e?

Bila!
êdî tinazê xwe nakim.
Li ber xeyalên xwe jî nakevim.
Wek şeş sal berê
kulmek axê bîne û bera sînga dayika min bide.
Bila,
şevçira û mercanokên evînê li wir aj bide.
Û zarokatiya min wek şepal mezin bibe.
Bila!
niha dem dema xatirxwestinêye.
Bi sarsarokekî text dibim siwar.
Hawara dayika min
bi zarezar bayê hevsara destê min dikeve û rê jî li ber min.
Nexeme, niha bihareke bi xwîne
û merxasî bîrîndare di taxa bêbavan de.
Heta starek ji xew şiyar bibe…

© Yildiz Cakar
Avdio produkcija: Haus für Poesie / 2017

I am offended

I cannot suit you, neither can with myself

I am offended by the mirrors, by Amed and by you 

The grass of the garden is not sour anymore and neither grows.

I am a six years old child under the sand of March 

A bullet moving under my rib

Does not leave whatever I do

I am offended, mocking myself with a cold laughter

Come at once to Bebavsuburb

Come and see how my heart is.

Neither my mother nor you, I cannot reach the skies

Anytime I lay hand on a star, 

A bullet falls under the roof of your eyes

Right here, beside you in the lake of blood

A clown gets jealous and chants “Dido”


How much death suits you!


I neither suit you, nor your houses 

I am mad at your trees, 

At your fruits and at your roots which hanged the pieces of my body 

Neither the body suits me nor does my mother’s heart in the sky. 

I am a six years old child under a dirty shoe 

Fearful glances are moving over me

Bullet is jumping in my body 

Tell me, who is my murderer? 

A poet was talking about you and chanting “Dido”


-both your eyes were full shells.

One hit the dove’s heart and the other…

my right eye.


Tell me, which one am I? 


You were a burned village, 

And I am the servant of mother and father. 

I was a bad sister on the ground and the sky of your life

I could not reach the stipes of your mountains, 

Tell me, what was my crime? 

You were saying don’t come. I was saying I will. 

How interesting it was, our names were diagonal.

Neither you were saying come, nor I…

I came. I came. And going without saying good-bye.

Don’t say anything. It wasn’t me. 

The one who was playing at your father’s garden, it wasn’t me. 

The red ball was not mine, and that groan…

I cannot suit you, neither can with timeless cemeteries. 

I am offended, mocking your children. 

Enough! 

Don’t scream anymore. 

I cannot suit you, neither can my cradle. 

My mother, in this cradle, 

Three years five months and seven days 

made me sleep with heart breaking songs. 

Hanged seven blue beads over my head, for evil eyes.

Each word and each laughter

was becoming a yellow bubble 

 on my mother’s lap.

Now! 


Say it.

I cannot suit you neither can

the cries that line on my mother’s cheeks. 

I am offended, mocking the yellow bubble 

which now rusted on my mother’s lap.

Now seven blue beads

become seven evil eyes and shooting at me. 

How warm were my mother’s hands, 

Why are yours cold?


It wasn’t me

Who was crying and laughing 

in my mother’s womb. 

I am mad at the sand of my mother’s nails

whenshe bore me.

I am mocking the arrant milk in her breasts.

Who will carry my crimes.

Who will be prosecuted in the hell? 


Tell me. 

Who will douse the fire that grows in my mother’s heart.

I am offended,

by your eyes and the death.

I am six years old now, and in hands of a stranger 

moving from one side to another side.

Why all the roads of BircaBelek are closing at me.

Tell me, do I deserve it?


Okay! 

I will not mock anymore 

And will not stand for my dreams either. 

Like six years before

Bring a bunch of sand and hit to my mother’s chest. 

Okay, 

Fireflies and corals of love are moving from here.

And my childhood is growing like a moor. 

Okay!

Now it is to me to say good-bye. 

I am riding a wooden carousel. 

My mother’s scream

is hitting the wind of my halter and the road in front of me.

Not a worry, now a bloody spring

And manfulness is wounded at the suburb of Bebav. 

until a star awakes from asleep…