Bob de Nijs
nizozemščina
Pel meu mirall, si vols, passen rares semblances
Davant el meu últim mirall, en veure’m
sencer, malalt, potser acabat,
potser damnat, tan pàl lid,
vaig dir molt lentament clares paraules
belles, fràgils, altes, les més nobles
que trobava en la foscor del meu record.
Des de sempre, però, allí hi havia
grasses, molles, llefiscoses bèsties,
que dels racons venien fins als llavis,
a rosegar-me els mots mentre naixien:
no sents encara la remor profunda
de pergamí, d’ossos trencats, de vidre?
I al mirall, entretant, es reflectia
a poc a poc una perversa imatge,
el signe de la qual podràs entendre,
si fas també, com jo, l’estranya prova
d’esguardar el teu bon fons, quasevol hora,
tot intentant de nou una impossible,
inútil creació per la paraula.
Iz: El caminant i el mur
Avdio produkcija: Biblioteca Nacional de Catalunya
Rare verschijnselen, zo je wilt, komen mijn spiegel voorbij
‘k Bekeek mezelf voor ’t laatst, en terwijl ’k me
zonder meer ziek, en wellicht uitgeput zag,
zo bleek, en getekend wellicht,
sprak ik traag en helder de woorden
die ik edel, breekbaar en schoon, vond
in de duisternis van mijn herinnering.
Zoals vroeger waren er weer die
vette, weke en kleverige beesten
die uit alle hoeken de lippen besprongen
om aan de wellende woorden te knagen:
hoor je dan dat diepe geluid nog niet
van perkament, gebroken knoken en glas?
En hoe dieper ik de spiegel doordrong, hoe meer
me langzamerhand een ontaarde gestalte weerkaatst
werd, wier teken je ook kan verstaan
als je maar, evenals ik, de bevreemdende poging wilt doen,
en je gaat schouwen in je diepte, om ’t even wanneer,
en je telkens opnieuw probeert om,
al is ’t onmogelijk en vergeefs, het woord tot stand te brengen.
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.