Salvador Espriu

katalonščina

Bob de Nijs

nizozemščina

Amb música ho escoltaries potser millor

Et diré sempre la veritat.
I si et parlo tan sovint de la meva
quotidiana, solitària mort,
i amb cruel accent carrego
aquesta única síl·laba
del meu petit saber,
és sols perquè m’agradaria que sentissis
dintre teu, ben endins, on acaba
el fred camí al teu darrer sepulcre,
com humilment, silenciós,
t’estimo.
Veus? El suau vent a l’herba,
i tu i jo, una dona i un home,
i tots els noms de tan fràgil bellesa,
i aquesta tarda per a nosaltres
potser immortal.
Però no vols endevinar mai als meus ulls
qui soc jo, com soc jo i ara m’omples
de buida, densa, sorollosa
argila de paraules,
fins a fer-ne un insalvable mur,
aquest curt pas
que ja del tot em separa
de tu.

© Sebastià Bonet Espriu
Iz: El caminant i el mur
Avdio produkcija: Biblioteca Nacional de Catalunya

Misschien hoort het beter met muziek

Ik zeg je altijd de waarheid.
En als ik je dan voortdurend spreek
over mijn eenzame, alledaagse dood
en ik dan met wreedaardig genoegen
de nadruk leg op die ene lettergreep
van mijn beperkte wetenschap,
dan is dat alleen maar omdat ik graag had
dat je, in je diepste ontvankelijkheid,
daar waar de kille weg naar je laatste rustplaats ophoudt,
zou aanvoelen hoe ik in alle stilte en nederigheid
van je hou.
Zie je ’t? De zachte wind in het gras,
en jij en ik, man en vrouw
en alle namen van een zo breekbare schoonheid,
en deze schemertijd die woor ons misschien
onvergankelijk is.
Doch nooit wil je in mijn ogen raden
wie ik ben, hoe ik ben, en je vult me thans
met lege, ondoordringbare
woordleem,
tot er een onoverkomelijke muur oprijst,
die slechts een kleine stap is
die me voor goed zal scheiden
van jou.

Vertaling: Bob de Nijs
uit: Salvador Espriu - Ik heb mijn leven gezien als een muur: Masereelfonds vzw / poezie, 1980.