Dagmara Kraus
nemščina
Skóra
Pewnego dnia ojciec założył prawdziwą skórę uszytą na miarę. Była mniej różowa, ale grubsza od poprzedniej. Sprawił też sobie żółte zęby i pięty. Siadał na ziemi i mówił. Najpierw tylko przy zwierzętach. Początkowo były to małe zwierzęta, takie jak pająki czy ćmy.
Po jakimś czasie nie wstydził się przemawiać przy ptakach i kundlach. Później przy dzieciach.
Potem ojciec mówił do siebie przy wszystkich. Stawał przed lustrem i patrzył w nie, jakby było oknem. Nikt nie wie, co tam widział, ale chciał konsultować się w tej sprawie z Bogiem. Pukał w stół.
– Kto tam? – pytał.
– Pan Bóg – odpowiadał, jakby samo słowo mogło sprowadzić Boga do kuchni. Próbował też do niego dzwonić. Bóg nie odbierał.
Ojciec powiedział mi:
– Kiedy byłem chłopcem, widziałem szatana. Ma czarny kapelusz.
Powiedział jeszcze:
– Kochają tylko psy.
To wszystko, co powiedział mi ojciec. Resztę rzeczy zostawił dla siebie.
Iz: Nakarmić kamień
Stronie Śląskie: Biuro Literackie, 2017
Avdio produkcija: Haus für Poesie / 2018
Haut
Eines Tages zog Vater sich eine echte Haut an, maßgefertigt. Sie war weniger rosa, aber dicker als die vor[her]ige. Er malte sich die Zähne und Hacken gelb. Er setzte sich auf den Boden und sprach vor sich hin. Erst nur zu den Tieren. Anfangs waren es kleine Tiere wie Spinnen oder Motten. Einge Zeit später schämte er sich nicht, auch vor den Vögeln zu sprechen und vor [den] Kötern. Später vor Kindern. Dann führte Vater seine Selbstgespräche vor allen. Er stellte sich vor den Spiegel und schaute in sie hinein, als wäre sie ein Fenster. Niemand weiß, was er sah, aber er suchte Gottes Rat in dieser Sache. Er klopfte auf den Tisch.
- Wer da?, fragte er.
- Gott, antwortete er, als könne ein bloßes Wort Gott in unsere Küche hinunterbringen. Auch versuchte er, ihn anzurufen. Aber Gott nahm nicht ab.
Vater sagte zu mir:
- Als Junge sah ich den Teufel. Er trägt einen schwarzen Hut.
Außerdem sagte er:
- Nur Hunde können lieben.
Das ist alles, was Vater zu mir sagte. Den Rest behielt er für sich.