Siarhei Smatrychenka
češčina
Цела паэткі
Цела паэта належыць яго радзіме.
Абяздоленая зямля прамаўляе ротам паэта,
Вочы паэта бачаць несправядлівасць пакутаў,
А вушы чуюць крыкі нявіннай ахвяры.
Валасы паэта становяцца дуба,
Ногі паэта прарастаюць дубамі,
А далоні паэта сціскаюцца ў кулакі.
І ў яго жылах закіпае кроў:
як можна дапусціць столькі гора?!
Бясспрэчна, цела паэта належыць яго радзіме.
Хіба ўмее радзіма нешта сказаць без яго?!
Радзіма!
А ці трэба табе маё цела, цела паэткі?
У мяне такая ж гарачая кроў,
Рукі і ногі,
Вочы мае бачаць шмат і вушы чуюць,
І мой рот не меншы за рот паэта!
Маўчыш, адварочваешся?
Бо думаеш, ты такая, як я?
Ты не хочаш быць моцнай, радзіма,
Я ўгадала?
Ты хочаш, каб паэт сказаў за цябе,
Каб шкадаваў цябе,
Каб выціраў табе слёзы,
І ўсім пяяў,
як ты пакутуеш
і якая ты малайчына?..
Праўда, радзіма?
Але ты мяне не слухаеш,
Ты зноў скардзішся свайму паэту.
Цела паэткі табе не патрэбна.
І я забіраю яго сабе.
Iz: Цырк (Circus)
Minsk: Zmicier Kolas, 2016
Avdio produkcija: Belarusian PEN Centre / Dmitry Ivanov
Tělo básnířky
Tělo básníka patří jeho vlasti.
Zbídačená země hovoři ústy básníka,
Oči básníka vidí nespravedlivost útrap
A uši slyší výkřiky nevinné oběti.
Vlasy básnika se ježi hrůzou,
Nohy básníka prorůstají dubem do půdy,
Dlaně básnika se zatínají v pěsti
A v jeho žílách začíná vřít krev:
Jak je možné dovolit tolik trápení?!
Bezpochyby, tělo básníka patři jeho vlasti.
Cožpak umí vlast říci něco bez něj?
Vlasti!
Nepotřebuješ náhodou mé tělo, tělo básnířky?
Také mám vroucí krev,
Ruce a nohy.
Oči mé vidí dost a uši slyší
A má ústa nejsou o nic menší než ústa básníka!
Mičíš, odvracíš se?
Myslíš si, že jsi stejná jako já?
Nechceš být silná, vlasti,
Uhodla jsem?
Chceš, aby básník řekl za tebe,
Aby tě litoval,
Aby ti utíral slzy
A všem pěl,
Jak trpís
A jaka jsi skvělá?
Že je to tak, vlasti?
Ale neposloucháš mě,
Zase si stěžuješ svému básníkovi.
Tělo básnířky nepotřebuješ,
Beru si ho sobě.