(1) Hoe vreemd hangt het verdriet daar in de zalen
waar de nakomelingen van fiere families voorbijglijden
en de lucht doorsnijden met hun gladgeschoren witte kinnen.
Op eenzelfde maat is de lengte van hun stappen uitgesneden,
op een feilloze weegschaal zijn hun woorden afgewogen, zij
zijn het die het nu! eer aandoen,
fier tronend op hun eigen magische schaduwen
glijden ze zwevend voorbij
alsof hun ingewanden, hun huid over een bed van bedauwd gras zijn gespannen (2) ach, laat ze hun families,
vaderland en continent,
planeet en heelal,
en ook nog, mochten ze die hebben, hun doden eer aandoen, (3) en zit jij maar verveeld, geërgerd, te zoeken naar een stuk brood en een druppel poëzie, gevangen als een vis in het net van de door hun trajecten doordrongen lucht
en schaam o schaam je voor je vrouw en kinderen die je niet kunt voeden, voor de gedichten die je niet kunt schrijven,
voor je gezicht dat je niet kunt scheren, en ook
voor je verlangen hun zalen te ontvluchten en je onvermogen je uit de voeten te maken, je voelt je zo zwaar, alsof je uit, alsof alles onder je huid uit glasscherven bestaat, (4) en ach laten de vogeltjes alleen in hun ziel kwetteren, terwijl in jou aanhoudend nachtkatten krijsen, treinen ratelen, overleden vrienden hoesten, (5) en laat ze door de zalen glijden, als jij maar de door hun scherpe kinnen uit elkaar gereten onverschillige lucht weer heel maakt, aaneennaait, aaneenhecht met je gedichten
zodat ze niet in je keel blijft steken, zodat ze je niet verstikt
(6) en wacht geduldig de dag af
waarop zij, de fiere nakomelingen, hun genealogische propellers zullen aanzwengelen,
of hun kleurige harten als luchtbalonnen zullen opblazen
en voor ieders ogen, tot ieders verbazing, wiegend de hoogte in zullen gaan, de wolken in, en als overtollig balast hun zakfamilies, hun zakvaderland, continenten en planeten overboord zullen gooien, die ze al eer hebben aangedaan,
en ze zullen met een eervolle missie koers zetten naar eerloze heelallen, (7) terwijl jij tot laat in de nacht door de straten te hebben gedwaald,
en bij thuiskomst,
aan de schrijftafel postgevat,
ongewoon verheven en tedere gedichten zult schrijven
waarin je zult vertellen over je vrouw en kinderen,
je bejaarde ouders,
je voor altijd uit het buitenland teruggekeerde broertjes en zusjes,
je vrienden die zich tot monnik geroepen voelden en je collega’s die je uit tijdschriften knipt (8) en zij zullen allen trots op je zijn,
en niet een zal verraden
hoe je af en toe angstig naar het raam loopt
en je stiekem de met sterren bezaaide hemel afzoekt
om na te gaan of daar alles is zoals het hoort.