آرام آرام ميرسيدم
تخمير شده از تمشكهاي دستچين نه از انگور
از ملك موروثي امروز
از باغهايي كه روزگاري
اسب «تامرلان» خاك آن را كود داد
چفت پنجره سرد نگاهم داشتهاند
از زندگي بسي چيزها ديدهام
ياد گرفتهام كه رنگم را تغيير بدهم حتي شبها
اَحَدي نميتوانست بگويد چيزي اتفاق افتاد
پدرم به ندرت همم ميزد با دردهايم
وقت كافي داشتم تا در افشرۀ خود تخمير شوم
گاهي وقتها تا چشمها را ترش ميكردم
در آن صورت ديگر نميرسيدم
هنوز هم قُل ميزنم حباب بزرگي از هوا
بالاي سطحم ميجهد
بيم آن دارم زيادي ترش و سركه شوم
آنوقت در روز باده گساري قيامت
چه خواهم گفت وقتي ديونيزوس بيايد و بپرسد اصلاً كي هستم من.

                                                                 ترجمه: علي عبداللهي