André Böhm
nemščina
Белыя чоўны
Ды душа, быццам вольныя чоўны, адна
Плыве ў акіяне. Весткі, лісты адсюль
Да яе не даходзяць. Адно хвалі і сьпеў
Шалёнага ветру; наперадзе бачнасьць – нуль
Беспрасьвецьце. І толькі слабы павеў
Сутоньня, дорыць нарэшце нам
Што недзе, за цёмнымі водамі, спакваля
Высьпявае надзея, й магчыма, там
Даўна забытая, нас чакае зямля…
Яўніцай, прадчуваючы, – сэрца тоне ў імгле
У замсьце, ў ядлоўцавых стогнах, і ўсё ж, апроч
Незаўважныя, згубленыя на шарым тле
Белыя чоўны плывуць праз ноч
Avdio produkcija: Belarus PEN-Centre
Weiße Boote
Doch die Seele schwimmt allein wie freie Boote
Im Ozean. Es erreicht sie keine Nachricht
Von hier, kein Brief. Nur die Wellen und der Gesang
Des Rasenden Windes. Kein Lichtblick, keine Sicht
Allein ein mattes Heranwehen nächtelang
Im Dämmerlicht, es schenkt uns endlich an einem Ort
Hoffnung. Hinter dunklen Gewässern, allmählich Strand,
Reift Hoffnung heran, und vielleicht dort,
Erwartet uns, längst vergessen, das Festland...
In der Wirklichkeit versinkt im Nebel das Herz
In der Vergessenheit, im Stöhnen des Wacholders, wohlbedacht
Farblos, verloren, grau, voll Schmerz,
Gleiten die weißen Boote durch die Nacht