Çayın içinde tamamen eriyor bal, sen klasik müziğin
ben senin içinde eriyemesem de;

uzadıkça uzuyor telefon konuşmaları, her yer ağzına
kadar dolu, asansörler her daim

bozuk, merdivenler sonsuzluğa çıkıyor, siyaset
konuşmak gibi, demokrasi ile diktörlüğün sadece sayılarda değiştiğini

fark etmek gibi; biri fişi çeker çekmez kararıyor ortalık ve her şey
yeniden başlıyor: sesler, sahibinden kopmuş, duvarlardan geçerken, akşam

ocağın içinde kaybolan bir madenci gibi
avuçlarına iniyor, gerçi eşikte bırakılmış ayakkabılar

içerdeki yaşamın kanıtı... ama yaşamak da ne ola ki?
boğazında yükseliyor kış, buzdan bir soluk gibi, karanlık

bir alfabenin ortasına kurmuş yuvasını, adlarını bilsek de
koşuşturan bu insanları tanıyor muyuz sence? akşamüstleri ikiye bölünmüş, Kore gibi.

bal çoktan eridi çayın içinde, isteseler bile ayrılamazlar
ya aşkın yapış yapış sıvısı; nerede bulucağım seni, sana nasıl ulaşacağım?