Igor Isakovski
makedonščina
SUSJEDIMA (MOJE MESO JE JUTROS SPUŠTENA ZASTAVA)
Med se topi u čaju, potpuno, za razliku od mene u tebi
i tebe u ozbiljnoj glazbi,
predugi telefonski pozivi, nikada mjesta kad trebaš
slobodan stol, uvijek pokvareni liftovi,
stepenice razmotane u beskonačnost, kao razgovor o politici,
i baš kada netko primijeti da se totalitarizam i demokracija
razlikuju samo u brojevnom sustavu
nestane slike i sve nanovo počinje: glasovi cure iz zidova,
potpuno bestjelesni, večer se spušta na dlanove, kao rudar
u jamu, ipak, cipele ostavljene
pred vratima dokazuju da postoje živi. ali što znači živjeti,
dok zima dolazi kotrljajući se kao hladni dah iz mog grla,
i svija gnijezdo u tamnom alfabetu; svi ti užurbani nepoznati
ljudi s poznatim imenom, popodne prelomljeno na dvoje, kao Koreja,
čaj u kojem je med već do kraja otopljen, nerazdvojivo,
i ta viskozna otopina je ljubav; kako stići do tebe; kako te dohvatiti?
Iz: Poslanice običnim ljudima
Zagreb: Algoritam, 2007
Avdio produkcija: Literaturwerkstatt Berlin 2010
На соседите (моето месо е утринава спуштено знаме)
Медот се топи во чајот, потполно, за разлика од тебе во мене
и тебе во сериозната музика,
предолги телефонски разговори, никогаш место кога ти треба
слободна маса, секогаш расипани лифтови,
скалила размотани во бесконечност, како разговор за политика,
и баш кога некој ќе забележи дека тоталитаризмот и демократијата
се разликуваат само во бројниот состав
исчезнува сликата и сè одново почнува: гласовите течат од ѕидовите,
потполно бестелесни, вечерта се спушта на дланките, како рудар
во јама, сепак, чевлите оставени
пред вратата докажуваат дека постојат живи. но што значи да се живее,
додека зимата доаѓа тркалајќи се како студен здив од моето грло,
и свива гнездо во темната азбука; сите тие забрзани непознати
луѓе со познато име, попладне прекршено на двајца, како Кореја,
чај во кој медот е веќе до крај стопен, нераздвојно,
и таа вискозна смеса е љубов; како да се стигне до тебе; како да те дофатам?