ı.
herşey bu sayrılı
ve çorak kentten
                 pis, murdar
hüzünler bile kurtar-
amaz olduk... çok gördüler...

duygular yumrulmuş, kalpte kirler
var; Söz’ün kanserine geldik:
katı sözcükler ve taş
gibi ele gelen şiirler-
le donatıldı bu kent...
yıkım, aşkı; çöküş, umudu
                     imliyor şimdi;
göğünse yavaş yavaş
dökülüp ıssız bıraktığı sfer
                    katı... kaskatı…

artık keder bile keder
vermiyor; acı, acıyı unuttu;
güneşle kandili ayırdedemez olduk
                 —kanserli saatler!..
sevinç, bulaşıcı bir sayrılık
gibi tiksinç; kapılar çürüyor
durdukları yerde; açmanın anlamı yok,
kapamanın da...
                —hiç... hiç...

2.

Bekleyen isterse beklesin...
Beklerler… lâmbalar kuruyor;
gül, daha tohumdayken solmaktan
bıkmış; dallar, kusmuklu; bir vinç,
gitgide ağırlaşan, batan sokaktan
kendini kaldırmayı deniyordu... —bırakmış...

ey siyah kanser! bu kenti
niye kuşattın kuşlarla? daha beter-
                         i mi var!
aynalar artık sırsız olarak da
göstereni; belki bir
akrebe tırmanan duvar; yıkılan ölü
sur sesleriyle dolan erguvan
                ve...len terâni!...

dili zebanî olan sen! şair, deccal,
ya da neysen... artık sus, yeter!
görünsen de bir, kaybolsan da, ey orpheus,
                         ne farkeder!..