Arjen Duinker

nizozemščina

Barbara Köhler

nemščina

Zintuigen en verlangens [Ik wil die man die de dieptes...]

Ik wil die man die de dieptes van de zeeën bezoekt,

Ik wil die man die zijn nagels in mijn buik zet...
De combinatie van water en lucht is angstaanjagend stil,

De geur van de dood doordringt het ogenblik,
De boot slaat op de vlucht, hoor de algemene roep,

En ik voel geen behoefte om de zee op te tillen,
Naar me toe te halen, over me heen te gieten.

Blauw en grijs, koel en ontroerend wil ik zingen,
Geel en groen, koel en ontroerend zing ik.

Het zien voelen, het ruiken zien, het voelen ruiken
En het door elkaar vliegen van verzamelingen vergeten,

Ik wil dat de vogel zich aan ons bekend maakt,
Ik wil dat de vogel gezelschap krijgt,

Van voorwerpen, van taal, van onduidelijke vogels.
Aan de overkant van de zee ligt dezelfde wereld.

Hé, ik zie geen boot meer! En de vogel klimt!
De mannen op de boot vallen om van de slaap

En van het vele werken, geen seconde rust,
De ene vloek nog zwaarder dan de andere.

Ruik dan toch de inspanning van de machines,
De mannen voelen niet langer de wil,

Ahhh, een man die zijn wil voelt en begrijpt,
Een man die achteloos spuugt op de verte

En mijn benen grijpt en bedwingt en vrijlaat,
Een man... Ook aan zee verschijnen woorden

Niet als drenkelingen, overblijfselen van de dag,
Maar als tekens van een donker leven.

Daar is de boot weer, daar, die trilling...
Reagerend op gezangen uit de diepte!

Alsof ik de zee voortdurend leer zingen!
Geen denken aan, er is geen denken aan.

Hahahaha, jajajaja, ik wil zingen als de zee,
Met mijn handen willoos water temmen,

Stemmen produceren met mijn borsten...
Ik zie de boot steeds meer als boot,

De vogel als een vogel zonder veren,
Kom dichterbij, vogel, en ik houd mijn mond,

Doe me voor hoe je de lucht versiert
En vertel me hoe de zee jou noemt.

Ik voel het water aan het water trekken,
De zoute mist bijt zachtjes in mijn hals,

Ik wil me overgeven aan het donker...
Dat zijn woorden die van mij omhelzen!

Ik hoor alleen geluiden van immense rijkdom,
Van voorwerpen kostbaar, elegant en teer,

Voorwerpen die willen schitteren van onbegrip,
Ik hoor het gefoeter op de boot en in mijn hart.

De namen van de zee zijn eindeloos aan zee,
De namen van de zee aan zee zijn eindeloos,

Ik wil wachten tot de zee haar namen verbuigt!
En dan ruiken, dan kijken, dan de nacht aanvaarden...

Mijn ene oor verlengstuk van mijn vingers,
Mijn andere zoekend naar je mond.

De vogel heeft meer te lijden dan de boot
Maar de schitteringen zijn te veel voor de mannen,

Ik wil aan zee staan en zintuigen krijgen.
Aan zee staan en alle woorden kennen, dat wil ik.

Aan zee staan en me niet gewonnen geven, dat wil ik.
Ik wil aan zee staan en zingen met mijn lichaam.’

© Arjen Duinker
Iz: Misschien vier vergelijkingen
Amsterdam : Meulenhoff, 2002
Avdio produkcija: 2006, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

Sinne und Verlangen [Ich will den Mann, der die Meerestiefen...]

Ich will den Mann, der die Meerestiefen aufsucht,

Ich will den Mann, der seine Nägel in meinen Bauch krallt.
Die Verbindung von Luft und Wasser ist angsteinflößend still,

Todesgeruch durchdringt den Augenblick,
Das Schiff ergreift die Flucht, hör das Geschrei,

Ich spür keinen Drang, das Meer hochzuheben,
Zu mir zu holen, über mir auszuschütten.

Blau und grau, kühl und anrührend will ich singen,
Gelb und grün sing ich, anrührend und kühl.
 
Das Sehen Spüren, das Riechen sehn, das Spüren riechen
Und vergessen,  wie Gesammeltes durcheinander fliegt,

Ich will dass der Vogel sich bekannt macht mit uns,
Ich will, dass der Vogel Gesellschaft bekommt,

Von Dingen, von Sprache, von undeutlichen Vögeln.
Auf der anderen Seite des Meers liegt die gleiche Welt.

He, ich seh kein Schiff mehr! Und der Vogel steigt!
Die Männer auf dem Schiff falln vor Müdigkeit um,

Von der vielen Arbeit, keinen Augenblick Ruhe,
Ein Fluch schwärzer noch als der andere.

Aber riech die Anstrengung der Maschinen,
Die Männer spüren den Willen nicht länger,

Ahhh, ein Mann, der seinen Willen spürt und versteht,
Ein Mann, der achtlos ins Ferne spuckt

Und meine Beine greift, bezwingt und loslässt,
Ein Mann... Auch am Meer erscheinen Wörter

Nicht als Ertrunkne, Überreste des Tages,
Aber als Zeichen eines dunklen Lebens.

Da ist das Schiff wieder, da, dieses Beben...
Reagiert auf Gesänge aus der Tiefe!

Als ob ich dem Meer dauernd das Singen beibringe.
Vergiss es, vergiss das bloß.

Hahahaha, jajajaja, ich will wie das Meer singen,
Mit meinen Händen willenloses Wasser bändigen,

Mit meinen Brüsten Stimmen erzeugen...
Immer deutlicher seh ich das Schiff als Schiff,

Den Vogel als einen Vogel federlos,
Komm her, Vogel, heran, ich halt den Mund,

Zeig mir, wie du die Luft verzierst
Und erzähl, wie das Meer dich nennt.

Ich spüre wie Wasser an Wasser zieht,
Salznebel beisst mich sacht in den Hals,

Ich will mich dem Dunkel geben...
Damit seine Worte meine umarmen!

Ich höre nur Laute von immenser Fülle
Von Dingen, kostbar, zart und elegant,

Dingen, die glänzen wollen vor Unverstand,
Ich hör das Geschrei auf dem Schiff und in meinem Herz.

Die Namen des Meeres sind endlos am Meer,
Die Namen des Meeres am Meer sind endlos,

Ich will warten, bis das Meer seine Namen beugt!
Und dann riechen, dann schaun, dann die Nacht annehmen...

Eins meiner Ohren ist Verlängerung meiner Finger,
Das andere sucht nach deinem Mund.

Der Vogel hat mehr als das Schiff zu erdulden
Doch das Glänzen ist den Männern zuviel,

Ich will das Meer sehen und Sinne bekommen.
Am Meer stehen und alle Wörter kennen, das will ich.

Am Meer stehen und widerstehen, das will ich.
Ich will stehn am Meer und singen mit meinem Leib.

Übersetzt von Barbara Köhler

© Wallstein Verlag, Göttingen 2007

In: Keine Triste Isolde. Gegenwartslyrik aus Flandern und den Niederlanden. Zweisprachige Ausgabe. Göttingen: Wallstein Verlag 2007