Tomas Lieske

nizozemščina

Gregor Seferens

nemščina

Zwarte weduwe

Ik weef een kleine doek voor ik mij beroer,
ik beloer mijn leven en mijn dood die al geweven zijn,
ik spuug mij in de poten en richt de blik
op de vrouw die wijdbeens voor mij open ligt.
Mijn zaad schiet in de glanzende papieren
en de doek, die ik zorgvuldig samenvouw.
Ik zuig het vocht voorzichtig mijn voorste poten in,
loop naar het doodse web en open jou.

Jij wacht mij op en hebt het vergezicht gesponnen
waarin ik gesprongen ben. Jij, de zwarte weduwe,
jij, mijn donkere grond, jij, de voor waarin
ik liggen zal, op en uitgeput, in rust. Nu
en over een telbaar aantal jaren en jaren.

Begraaf mij in de aarde waar het leven zit,
waar een krioelen van hoop en nieuwe wereld is,
waar de zwarte korrels voer en afval zijn,
waar de stilte zonder angsten is, zonder pijn,
verlangen. Bedek mij, maak mij helder zwart.
Laat mij zo liggen dat ik een rivier kan horen
en aan de oever haar kleine dieren weet
en de snoeren en de webben in de wind voel trillen.

Jij hebt mij leeggezogen en iets anders
had ik niet gewild. Zo aan jou verslingerd
blijkt een gif geweest dat mij verlamd heeft.
Mijn status is in jou gestroomd,
jij bent mijn leven, mijn dood, mijn graf.

Draag, nu de dagen komen
dat jij weduwe zal zijn, je zwart
met trots. Zie onze plaats onder de dieren,
ons uniek bestaan, dat zoals alle
tot naamloosheid zal vervallen.
Wees een hoge vrouw. Wat ik bedacht heb
in ons leven, is in jou overgegaan,
is door jou verslonden.

© 1993 Tomas Lieske
Iz: Grondheer
Amsterdam: Querido, 1993
Avdio produkcija: Erik Menkveld / NLPVF, 2004

Schwarze Witwe

Ich web ein kleines Tuch, bevor ich mich berühre,
ich belauere mein Leben und meinen Tod, die schon gewoben sind,
ich spucke in die Pfoten und richte den Blick
auf die Frau, die breitbeinig offen vor mir liegt.
Mein Samen spritzt in die glänzenden Papiere
und in das Tuch, das ich sorgsam falte.
Ich saug das Naß vorsichtig in meine Vorderbeine,
geh zu dem unheimlichen Netz und öffne dich.

Du erwartest mich und hast das Panorama gesponnen,
in das ich gesprungen bin. Du, die Schwarze Witwe,
du, mein dunkler Grund, du, die Furche, in der
ich, müde und erschöpft, ruhig liegen werde. Nun
und in einer zählbaren Menge von Jahren und Jahren.

Begrab mich in der Erde, wo das Leben steckt,
wo es vor Hoffnung und neuer Welt nur so wimmelt,
wo die schwarzen Krumen Futter und Abfall sind,
wo die Stille ohne Ängste ist, ohne Schmerz,
Verlangen. Bedeck mich, mache mich hellschwarz.
Laß mich so ruhen, daß ich einen Fluß vernehmen kann
und am Ufer ihre kleine Tiere weiß
und die Fäden und die Netze im Wind zittern fühle.

Du hast mich ausgesogen, und etwas anderes
hab ich nicht gewollt. Derart verrückt nach dir zu sein,
erweist sich als Gift, das mich gelähmt hat.
Mein Status ist in dich geströmt,
du bist mein Leben, mein Tod, mein Grab.

Trag jetzt, da die Tage kommen,
in denen du Witwe sein wirst, dein Schwarz
mit Stolz. Sieh unseren Platz unter den Tieren,
unserer einzigartiges Sein, das so wie alle
zur Namenlosigkeit verfallen wird.
Sei eine hohe Frau. Was ich ersonnen hab
in unserem Leben, ist in dich übergegangen,
ist von dir verschlungen worden.

Aus dem Niederländischen von Gregor Seferens