Helena Overkleeft
nizozemščina
Infància
Mirant des del silenci vaig aprendre de tu
el miracle dels geranis riallers,
l’oculta seducció de les falgueres,
dolça i tenaç, de roses que plantaves
en l’ampit escàs de la nostra finestra.
Jo t’ho celebrava des de dintre,
no pas dintre de casa, sinó de més endins.
Les plantes vivien per les teves mans
que transmetien l’instint de sobreviure
i créixer en la bellesa, ni que fos
per a un escenari tan modest
com el fràgil i petit balcó de casa.
T’agraeixo que m’hagis ensenyat
allò que no s’aprèn als llibres ni a l’escola.
Ara tinc un jardí que no sé habitar,
i per això em sé mala deixebla.
Però, en canvi, crec en aquell instint
tenaç de sobreviure i de transmetre
que em penetrà ben bé des dels orígens.
Viuràs sempre al jardí, en nosaltres quatre,
I jo, potser, en gris paper de versos.
Iz: Jardí d'ambre
Barcelona: Columna, 1997
Avdio produkcija: Catalunya Ràdio
Kindertijd
Kijkend vanuit de stilte leerde ik van jou
her wonder van de lachende geraniums,
de verborgen verleiding van de varens,
de vreugde van de goudsbloemen en het bloeien
zoet en sterk van rozen die je plantte
in de krappe bloembakken voor het raam.
Ik vierde het voor jou van binnenuit,
niet binnen in huis, maar binnen in mij.
De planten leefden voor jouw handen
die het instinct van overleven overdroegen
en van groeien in schoonheid, zelfs al was het
voor een toneel zo bescheiden
als het breekbare en kleine balkon van het huis.
Ik ben je dankbaar dat je me hebt geleerd
wat niet in de schoolboeken staat.
Nu heb ik een tuin die ik niet weet te bewonen,
en daarom voel ik me een slechte leerling.
Maar toch geloof ik in dat vasthoudende instinct
van overleven en van overdragen
dat mij doordringt vanaf het begin.
Je zal altijd leven in de tuin, in ons vieren,
en ik, misschien, in grijs papier met gedichten.