Spiros Moskovou  (Σπύρος Μοσκόβου)
Translator

on Lyrikline: 5 poems translated

from: nemščina to: grščina

Original

Translation

Auf ein altes Bild

nemščina | Joachim Sartorius

Das Dekor: Ein Weinstock, davon die Traube.
Noch ein Füllhorn, noch eine Wabe, noch ein Krug.
Davon der Wein.
Ein Olivenbaum, davon die Olive.
Noch eine Brust, ein Euter, davon das Öl.

Auf das sehr nahe sehr Ferne
antwortet der Puder, die Hierarchie,
ein Herzschlagen in braunen Körpern.
Vom braunen Fuß geht der Blick
hinein in blaue oder gelbe Gewänder
zu reichen Stunden: Gelagert vor Krügen,
prallem Quersack, dem Füllhorn.
Davon die Trauer.

Fülle zu zeigen, die verschwinden kann,
wie sie erschienen ist. In diesem Bild,
reglos, ach, verschwendet sie sich.

© 1996 by Verlag Kiepenheuer & Witsch, Köln
from: Keiner gefriert anders. Gedichte
Köln: Kiepenheuer & Witsch , 1996
ISBN: 3-462-02560-0
Audio production: 2000 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

Σ’ έναν παλιό πίνακα

grščina

Ο διάκοσμος: ένα κλήμα, κι απ’ αυτό το σταφύλι.

Κι ένας κέρας της Αμαλθείας, και μια κερήθρα, κι ένα σταμνί.

Κι απ’ αυτό το κρασί.

Ένα λιόδεντρο, κι απ’ αυτό η ελιά.

Κι ένα στήθος, ένα μαστάρι, κι απ’ αυτό το λάδι.


Αυτό το πολύ κοντινό πολύ μακρινό

το κάνει η πούδρα, η ιεραρχία,

ένα καρδιοχτύπι σε μαυρισμένα κορμιά.

Από το μαυρισμένο πόδι το βλέμμα

μπαίνει σε γαλάζιες εσθήτες ή κίτρινες

σε στιγμές πλησμονής: μπροστά σε στάμνες,

φουσκωμένα δισάκια, το κέρας της Αμαλθείας.

Απ’ αυτό η θλίψη.


Να δείξεις την αφθονία, που μπορεί να χαθεί,

όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Σ’ αυτόν τον πίνακα,

αλίμονο, καταξοδεύεται απαθής. 

Πηγή: Joachim Sartorius, Αλεξάνδρεια & άλλα ποιήματα, μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2007

Der Kultstein von Kouklia

nemščina | Joachim Sartorius

Es ist ein Meteorit.
Ein Steinbrocken, dessen Feuer
beim Aufprall erlosch. Die dünne
gläserne Schmelzrinde erinnert
an dieses Zusammentreffen
von Himmel und Erde, sie
zieht die Suchenden an.

Er ist unansehnlich, graugrün
statt schwarz, die Kegelform
nicht regelmäßig, ein Idol,
das keinen Reim gibt
auf die schöngestaltige
Schaumgeborene. Es wird
das Geheimnis der Wallfahrt
sein.

Die hohen, sich selbst tragenden
Säulen, gekrönt vom Doppelhorn,
sind auf Münzen zu sehen.
Das reine Feuer, das zum Himmel
stieg, müssen wir uns denken.
Wir wandern um den Glassturz.
Vor dem Museum donnern Lastwagen,
beladen mit antikem Marmor,
über die Straßen der Erinnerung.
Der Stein kann nicht berührt,
nicht geküßt werden.

© 1988 by Verlag Kiepenheuer & Witsch, Köln
from: Sage ich zu wem. Gedichte
Köln: Kiepenheuer & Witsch , 1988
ISBN: 3-462-01939-2
Audio production: M. Mechner, literaturWERKstatt berlin 2000

Η λατρεία μιας πέτρας στα Κούκλια

grščina

Είναι μετεωρίτης.

Μια θεόρατη κοτρόνα που η φωτιά της

έσβησε κατά τη σύγκρουση. Η λεπτή,

γυάλινη κρούστα θυμίζει ακόμα

αυτή τη συνάντηση

ουρανού και γης και

μαγνητίζει τους ικέτες.


Δύσμορφη, γκριζοπράσινη

αντί μαύρη, το κωνικό της σχήμα

ακανόνιστο, ένα είδωλο,

που δεν θυμίζει σε τίποτα

την ευμελή,

την αφρογεννημένη.

Αυτό θα είναι το μυστικό

του προσκυνήματος.


Πάνω σε νομίσματα μπορεί να δει κανείς

τις πανύψηλες κολόνες, στηριγμένες από μόνες τους,

στεφανωμένες με δυο κέρατα.

Την καθαρή φωτιά, που έγλειψε

τα ουράνια, πρέπει να τη φανταστούμε μόνοι μας.

Βηματίζουμε γύρω από το γυάλινο περίβλημα.

Μπροστά στο μουσείο φορτηγά,

φορτωμένα αρχαίο μάρμαρο, βρυχώνται

περνώντας τους δρόμους της μνήμης.

Την πέτρα δεν μπορείς να την αγγίξεις,

δεν μπορείς να την φιλήσεις. 

Πηγή: Joachim Sartorius, Αλεξάνδρεια & άλλα ποιήματα, μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2007

Poetik [nebst Kommentar zum Zyklus Alexandria]

nemščina | Joachim Sartorius

(von Konstantin Kavafis verworfenes Gedicht,
geschrieben vor dem Jüngling von Myota,
Marmor, 180 cm, 460 - 450 v. Chr.)


Das Gedicht
sucht einen Ort
für die Schachzüge meines Verlangens.
Es kann es nicht offen tun.
Erspart mir Erklärungen.
Die Stadt ist eine Bürde.

Fabel, Apokryphe: Alter Stoff
verhüllt die Schenkel, 
das gelbe Mal an der Leiste 
mit dem Flaum.
Helles Gesirr, bedenk ich’s,
über der Haut wie von
Einenachtlibellen.

Es ist Gaze, gesponnen
aus steinernem weißesten Stein.
Aus vielfach gebrochenem Flügel.
Widrig breche ich

wieder den alten Stoff
mit Sprache: Worten,
die ich vor der Bourse, im Café,
im teerfarbnen Zimmer
hörte. Auflas in alten

Geschichtsbüchern. Das Gedicht
mag keine Verzierung. Es ist
auf Stilisierung aus: Plissé, 
das die Stärke
der Wölbung verrät.

Ein Gedicht ist für niemanden.
Ich schicke es meinen Freunden,
die Freiheit, es zu verstehen
oder nicht zu verstehen.

Auf seinem Weg hat es
Splitter des Nichts gesammelt,
um blendend
dazustehen am Ende.

© 1996 by Verlag Kiepenheuer & Witsch, Köln
from: Keiner gefriert anders. Gedichte
Köln: Kiepenheuer & Witsch, 1996
ISBN: 3-462-02560-0
Audio production: 2000 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

Ποιητική

grščina

(αποκηρυγμένο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη,

γραφέν ενώπιον του νεανίου εκ Μοτύης,

μαρμαρίνου αγάλματος, 180 εκ., 460-450 π.Χ.)



Το ποίημα

αναζητά έναν τόπο

για τους ελιγμούς των επιθυμιών μου.

Δεν δύναται να το πράξει δημοσία.

Μη μου ζητάτε εξηγήσεις.

Η πόλις είναι βάρος.


Μύθοι, απόκρυφα: παλιό υλικό

καλύπτει τους μηρούς,

το κίτρινο σημάδι στον βουβώνα

με το χνούδι.

Ζωηρό ζουζούνισμα, συλλογίζομαι,

πάνω απ’ το δέρμα,

σαν βούισμα βραχύβιων εντόμων.


Είναι γάζα, γνεμένη

από λίθινη ολόλευκη πέτρα.

Από χιλιοσπασμένη φτερούγα.

Σπάζω πάλι με μόχθο


το παλιό υλικό

με τη γλώσσα: λέξεις

που άκουσα έξω απ’ το χρηματιστήριο,

στο καφενείο, στην κάμαρα τη μαύρη

σαν την πίσσα. Που διάβασα σε παλιά


βιβλία ιστορίας. Το ποίημα

δεν θέλει μαλάματα. Χρειάζεται

αδρομέρεια: όπως αυτή η πτύχωση στο ένδυμα

που υπαινίσσεται

το σφρίγος του γλουτού.


Ένα ποίημα δεν είναι για κανέναν.

Το στέλνω στους φίλους μου,

η ελευθερία να το καταλάβεις

ή να μην το καταλάβεις.


Στην πορεία του

μάζεψε θραύσματα του τίποτα,

για να βγει τελικώς

ασπροπρόσωπο.

Πηγή: Joachim Sartorius, Αλεξάνδρεια & άλλα ποιήματα, μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2007

Alexandrie, Boulevard de Ramleh, 1903

nemščina | Joachim Sartorius

Wie die Bleistiftschrift auf der alten Postkarte
déposé Nº 10 erklärt, ist Ramleh der Name eines Badeorts,
einer Hauptstraße im Ausländerviertel der Stadt
und eines Bahnhofs mit Zügen an die Küste.
Auf der Karte macht der Boulevard im rötlichen Staub
einen leichten Schwung auf den Bahnhof zu,
als müsse es jederzeit die Möglichkeit geben,
der sommerlichen Erstarrung zu entfliehen
Richtung Meer, Richtung Ramleh, Richtung Athen.
Die ganze verrottete Langeweile des Viertels,
wie sie sich Carlo Mieli, Fabrikant der kolorierten Karte,
nicht dachte, ist gegenwärtig:
eine Apathie ohne Geruch
wie eine Rose aus gewachster Seide.
Wo bleibt der Orient? Herr Mieli hat Sorge getragen.
Rechts neben die Wohnhäuser der Ausländer,
ihre weißen Markisen und Balkons,
und die Figurinen auf der Straße, zu klein,
um wirklich ausdruckslos zu sein,
ließ er eine Rotunde ein.
In diesem Kreis sieht man die Nubierin, verschleiert,
den Mann mit Fez und den promisken Knaben.
Sie posieren unter zerfransten Bananenblättern
mit fortan unbewegtem Gesicht,
unter der Lupe aufgelöst in braune Punkte,
die alles sein können, das heißt nichts,
oder nur die versprühende Wärme dieser Körper
von der Farbe und der Härte der Olive.
Doch der Blick geht immer zurück
auf diesen öden Boulevard, zu einem Strichmännchen,
europäisch gekleidet, das vor dem Bahnhof
in eine dunkle Gasse biegt zu guter Letzt,
Kavafis vielleicht, damals 40 Jahre alt,
obwohl alles dagegen spricht und alles
für die Entdeckung der Nähe des Meeres.

© 1996 by Verlag Kiepenheuer & Witsch, Köln
from: Keiner gefriert anders. Gedichte
Köln: Kiepenheuer & Witsch, 1996
ISBN: 3-462-02560-0
Audio production: 2000 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

Alexandrie, Boulevard de Ramleh, 1903

grščina

Όπως είναι γραμμένο με μολύβι πάνω στην παλιά κάρτ-ποστάλ,

déposé No 10, Ράμλι είναι το όνομα ενός θερέτρου,

μιας κεντρικής οδού στη συνοικία των ξένων

κι ενός σταθμού, απ’ όπου φεύγουν τραίνα για την παραλία.

Στην κάρτα η λεωφόρος στρίβει ελαφρά

προς τον σταθμό μέσα σε μια σκόνη κοκκινωπή,

για να υπάρχει, θαρρείς, πάντα η δυνατότητα

διαφυγής από τη θερινή αποκάρωση

προς τη θάλασσα, προς το Ράμλι, προς την Αθήνα.

Όλος ο ξεπεσμός και η ανία αυτής της συνοικίας,

όπως δεν τη διανοήθηκε καν ο Κάρλο Μιέλι,

δημιουργός της έγχρωμης κάρτ-ποστάλ, είναι παρούσα:

μια άοσμη απάθεια

σαν ρόδο από μετάξι κερωμένο.

Και πού είναι η Ανατολή; Ο κύριος Μιέλι φρόντισε.

Δεξιά, δίπλα στα σπίτια των ξένων

με τις λευκές μαρκίζες και τα μπαλκόνια,

με τα ανθρωπάκια στον δρόμο, λίαν μικροσκοπικά

για είναι όντως ανέκφραστα,

προσέθεσε μια ροτόντα.

Σ’ αυτόν τον κύκλο βλέπει κανείς μια Νουβιανή με φερετζέ,

έναν άνδρα με φέσι κι ένα τρυφηλό αγόρι.

Ποζάρουν κάτω από φύλλα μπανανιάς σαν κρόσσια

χωρίς καμιά πλέον σύσπαση στο πρόσωπο,

διαλυμένοι κάτω απ’ τον φακό σε σκούρα στίγματα,

που μπορεί να είναι τα πάντα, δηλαδή τίποτα,

η μονάχα η ψεκασμένη θέρμη των σωμάτων τους

με το χρώμα και τη σκληράδα της ελιάς.

Αλλά το βλέμμα όλο και γυρίζει

πάνω σ’ αυτή την άδεια λεωφόρο, στη μορφή ενός άνδρα

με ρούχα ευρωπαϊκά, που λίγο πριν απ’ τον σταθμό

στρίβει τελικά σ’ ένα δρομάκι σκοτεινό,

ίσως ο Καβάφης, σαραντάρης τότε,

αν και τίποτε δεν συνηγορεί υπέρ αυτού, αν και

τα πάντα συντείνουν στην αναζήτηση της θάλασσας.

Πηγή: Joachim Sartorius, Αλεξάνδρεια & άλλα ποιήματα, μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2007

Zerstoben in heissem Dampf

nemščina | Joachim Sartorius

Steinchen fallen in die Schritte
am Atheneion vorbei, am Café Pastroudis,
vorbei auf aufgerissenen Trottoirs
an den Resten des Hammam,
der einst sechs Monate lang mit Büchern
beheizt wurde, auf Weisung des Kalifen,
wie 4000 andere öffentliche Bäder in Alexandria.
Sechs ganze Monate dauerte es,
nach Augenzeugenberichten, dann waren
alle Schriftrollen der großen Bibliotheken verbrannt.
Armes Land! Vom dynastischen Durcheinander
noch ganz benommen, die Luft glühende Wolle,
die Brüste der Ammen schwarz, ging der Versuch,
alles Wissen vollständig zu horten,
»der Versuch«, in den Worten eines alten Rhetoren,
»die Grenzen der Welt zu überwinden«,
in Funken auf, in heißen Dampf
um die fettgrauen Leiber der Eroberer –
»in Dampf zerstoben«, wenn es das gibt,
aber gab es nicht alles auf der Rue Rosette,
der alten Kanopischen Straße,
die jetzt Sharia Horreya heißt?
Wieder sind die Feigen-Caterer auf ihr unterwegs,
mit schnellen Schritten,
Steinchen fallen in ihre Rufe
und tönen sie zu Lügen, von der Corniche geschönt,
ein ewiges Tosen vielleicht
auf das Bestehen der Welt.

© 1996 by Verlag Kiepenheuer & Witsch, Köln
from: Keiner gefriert anders. Gedichte
Köln: Kiepenheuer & Witsch, 1996
ISBN: 3-462-02560-0
Audio production: 2000 M. Mechner, literaturWERKstatt berlin

Εξανεμίσθηκε μέσα στον καυτόν ατμό

grščina

Χαλίκια κυλάνε μέσα στα βήματα

μπροστά στου Αθηναίου, στο Ζαχαροπλαστείον Παστρούδη,

περνώντας από ξηλωμένα πεζοδρόμια

δίπλα στα ερείπια του χαμάμ

που κάποτε θερμαινόταν επί έξι μήνες

με βιβλία, κατά διαταγή του χαλίφη,

μαζί με 4.000 ακόμη δημόσια λουτρά στην Αλεξάνδρεια.

Έξι ολόκληρους μήνες κράτησε το κακό,

σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες,

κι αποτεφρώθηκαν όλοι οι κύλινδροι της Μεγάλης Βιβλιοθήκης.

Άμοιρη χώρα! Βυθισμένη ακόμη

στις δυναστικές έριδες, ο αέρας καμένο μαλλί,

οι παραμάννες με μαυρισμένα στήθη. Κι η προσπάθεια

να συσσωρευθεί σύμπασα η τότε γνώσις,

«η προσπάθεια», κατά την έκφραση ενός αρχαίου ρήτορος,

«να αρθούν τα σύνορα του κόσμου»,

διαλύθηκε μέσα στις σπίθες, στον καυτόν ατμό,

γύρω από τα λιπαρά σαρκία των κατακτητών –

«εξανεμίσθηκε μέσα στον ατμό», αν είναι δυνατόν,

αλλά μήπως τα πάντα δεν ήταν δυνατά στη Rue Rosette,

την αρχαία Κανωπική Οδό,

που τώρα την λένε Sharia el Horreya;

Τη διασχίζουν και πάλι οι μανάβηδες με τα φραγκόσυκα,

με βήμα ταχύ,

χαλίκια κυλάνε μέσα στις φωνές τους, τους δίνουν έναν τόνο ψεύτικο,

κάπως ωραιοποιημένο μέσα στο περιβάλλον της παραλιακής,

ίσως μια αιώνια βοή

για τη συνέχεια του κόσμου.

Πηγή: Joachim Sartorius, Αλεξάνδρεια & άλλα ποιήματα, μετάφραση: Σπύρος Μοσκόβου, εκδόσεις Νεφέλη, Αθήνα 2007