Pierluigi Lanfranchi 
Translator

on Lyrikline: 20 poems translated

from: nizozemščina to: italijanščina

Original

Translation

[Tot een wiek van de molen losdraait]

nizozemščina | Erik Lindner

Tot een wiek van de molen losdraait
Ivens wacht op een stoel op de wind

tot de punt van een duinpan verkruimelt
op de wind op een stoel wacht Ivens

tot de trein in een rookpluim oplost
Ivens op een stoel wacht op de wind

tot het stof zijn ogen doet tranen
wacht op een stoel op de wind Ivens

tot het zweet op zijn kin opdroogt
op een stoel wacht Ivens op de wind

tot de baarden van kamelen wapperen
tot korrels als vlooien op de vlucht slaan

tot een slinger in een vliegertouw vastraakt
tot zijn wandelstok als golfclub omverslaat

tot het zand borrelt als schuim in de branding
tot het deksel van zijn koffer opengaat

op een stoel op de bergtop wijst Ivens
daar slaapt de wind in een hol in de woestijn.

© Erik Lindner
from: Trompet in de branding
SLIB-reeks, CBK Zeeland, 2013
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

La storia del vento’ di Joris Ivens

italijanščina

Finché la pala del mulino non si svita
Ivens aspetta seduto su una sedia il vento

finché la punta del catino di una duna non si sbriciola
seduto su una sedia Ivens aspetta il vento

finché il treno non si dissolve in una striscia di fumo
Ivens seduto su una sedia aspetta il vento

finché la polvere non fa lacrimare i suoi occhi
aspetta Ivens seduto su una sedia il vento

finché il sudore non si asciuga sul suo mento
seduto su una sedia aspetta Ivens il vento

finché le barbe dei cammelli non svolazzano
finché i granelli come pulci fuggono

finché la coda non s’incastra nel filo dell’aquilone
finché il suo bastone come una mazza da golf si capovolge

finché la sabbia non ribolle come schiuma nella risacca
finché il coperchio della sua valigia si apre

seduto su una sedia sulla cima Ivens indica col dito
laggiù dorme il vento in una tana nel deserto.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

De vreemdelingenpicknick

nizozemščina | Tom Van de Voorde

Je herkent de boot aan de gekraste vlinder op de boeg,
de salietakken, afgeknakt bij het uitgooien van een boei.


Blauw met wit herinnert me aan de baan van de wolken
in een waterton, wachtend op dorpen en vrouwen


in de zomer. Ik weet nu wat de duiven bedoelen
als ze hun nest in een vlag proberen te leggen.


Niemand had gezegd wanneer de vloot moest komen.
Dromen bloeien laat als ze niet op gasten wachten.


Laat me hier achter, zoals een groet aan het hek van een tuin,
geen acht slaand op wie hem voor het eerst zal horen.


Of neem me mee naar een deur bij de schemering.
Laat me zien wat de zee vertelt wanneer ze zich terugtrekt.


Ik omhels een golf en schreeuw dat ik zal veranderen.
Ik zeg wat angsthazen doen, gekweld door een ster


in de branding. Het lied in de gitaar van
de vreemdeling moet nog komen.


Wees niet gehaast als je het huis verlaat.
Niets verbiedt deze plek om te wachten.


De mythe van de vreemdeling moet nog komen,
terwijl jij kunt zien wie zich verschuilt, bang voor het geluk.


Op het eind van het lied, hoe bevreesd zal ik zijn
dat mijn droom, blauw of wit, niet langer zal komen.


Misschien raakten de vreemdelingen de weg kwijt
op weg naar de picknick voor vreemdelingen.

Naar Darwish

© Tom Van de Voorde
from: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Audio production: Haus für Poesie, 2019

Pic-nic per stranieri

italijanščina

Riconosci la barca dalla farfalla incisa sulla prua,
i rami di salvia, spezzati quando si è gettata la boa.

Blu e bianco mi ricordano il cammino delle nubi
in un barile d’acqua, in attesa di villaggi e donne

d’estate. Ora so cosa vogliono dire le colombe
quando cercano di mettere il nido in una bandiera.

Nessuno aveva detto quando la flotta sarebbe dovuta arrivare.
I sogni fioriscono tardi se non aspettano ospiti.

Lasciami indietro, come un saluto al cancello di un giardino,
senza prestare attenzione a chi lo sentirà per primo.

O portami con te ad una porta nel crepuscolo.
Fammi vedere cosa racconta il mare quando si ritira.

Abbraccio un’onda e grido che cambierò.
Dico ciò che fanno i codardi, tormentati da una stella

nella risacca. La canzone nella chitarra
dello straniero deve ancora arrivare.

Non affrettarti quando lasci casa.
Niente vieta al posto di aspettare.

Il mito dello straniero deve ancora arrivare,
mentre tu puoi vedere chi si nasconde, per paura della felicità.

Alla fine delle canzone, quanta paura avrò
che il mio sogno, blu o bianco, non arriverà più.

Forse gli stranieri perdono la strada
diretti verso il picnic per stranieri.

Da Darwish

Traduttore: Pierluigi Lanfranchi

Vragen aan Shiva

nizozemščina | Tom Van de Voorde

hoe zinvol het is een vat
vol zeewier en golfslag te vangen,


gesluierd met sterren in
agrarische vlakte te rollen.


Breng me een gehavende fontein,
een touw aan een handvol paarden,


de zon op een veld vol tegels
in goudkleurig zand gelegd. Welke


richting geeft de olie aan een vaas
eer een bloem haar kleur


verzint, een dam zijn vrijheid wint.
Al die oplichtende vrienden, schuilend


tussen zo veel netten. Tel ze en bereken.
Vraag of ze zelf haar naam mocht kiezen,


wat het dan was: een paar uitgesneden stenen,
een dak, geschaard tegen vergissingen,


als rijzende vlakte, geografisch naïef.
Misschien was het wel genoeg, Ahmadi,


de geschiedenis van je land te borduren
met edelmetalen, necrologieën


als schelpen naast elkaar te leggen,
er ledematen bij te verzinnen.

© Tom Van de Voorde
from: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Audio production: Haus für Poesie, 2019

Domande a Shiva

italijanščina

che senso ha prendere una botte
colma di alghe e onde,

farla rotolare velata di stelle
in pianura agricola.

Portami una fontana in rovina
una fune attaccata a una manciata di cavalli,

il sole sopra un campo coperto di piastrelle
posate sulla sabbia dorata. Quale

direzione l’olio dà a un vaso
prima che un fiore inventi il proprio

colore, una diga ottenga la libertà.
Tutti questi amici che si illuminano,

nascondendosi tra tante reti. Contali e calcola.
Chiedile se ha potuto scegliere lei il suo nome,

qualunque esso sia: qualche pietra scolpita,
un tetto, disposto contro gli errori

come superficie che si solleva, dall’ingenua geografia.
Forse sarebbe bastato, Ahmadi,

ricamare la storia del tuo paese
con metalli preziosi, disporre necrologi

uno accanto all’altro come conchiglie,
inventare dei membri in aggiunta.

Traduttore: Pierluigi Lanfranchi

Onnatuurlijke vijanden

nizozemščina | Tom Van de Voorde

Een plan in de vorm
van een plattegrond
van het Kremlin


*

Een bijna drijvend eiland,
een meeuw die dat bevestigt
en heel veel staal


*

Strafpleiters
tegen toevallig fatsoen


*

Iets als de enige waarheid
die een natie bezingt
en gezond houdt


*

Duizenden kabels
of een kapotte boodschappentas


*

Boven de daken
tellen speurders kranten, soldaten
kloppend tegen raamtextiel


*

voorlichters, voorzichtig


*

In de palm van mijn hand
een lijst die landen opsomt
waar het al licht is


*

en verdoezelde burgers
die zingen, willens nillens


*

worden blootgesteld


*

en dit, en dit, en dit

© Tom Van de Voorde
from: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Audio production: Haus für Poesie, 2019

Nemici innaturali

italijanščina

Una cartina a forma
di piantina
del Cremlino.

*

Un’isola quasi galleggiante,
un gabbiano che lo conferma
e moltissimo acciaio

*

Penalisti
contro buone maniere casuali

*

Qualcosa tipo la sola verità
che celebra una nazione
e la mantiene sana

*

Migliaia di cavi
o una borsa della spesa rotta

*

Sopra i tetti
inquirenti contano giornali, soldati
che bussano contro le tende

*

portavoce, prudenti

*

Nel palmo della mia mano
una lista che elenca i paesi
dove è già giorno

*

e cittadini dissimulati
che cantano, volenti o nolenti

*

essere esposti

*

e questo, e questo, e questo

Traduttore: Pierluigi Lanfranchi

[We vouwen oud geld en laten]

nizozemščina | Tom Van de Voorde

We vouwen oud geld en laten
de doden betalen, bevestigen

doeken, drogen tapijten
en graven naar zand.

Hoeveel kleur verbeurt ons
wonen, tot vervulling

van een stuurloze zee.
Honden veinzen slogans

en tellen plooien
voor ongeschikte slachtoffers.

Hier staan we dan,
in berken vrede wit

iets anders dan latent
benullig op het strand.

© Tom Van de Voorde
from: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Audio production: Haus für Poesie, 2019

[Pieghiamo vecchio denaro e facciamo]

italijanščina

Pieghiamo vecchio denaro e facciamo
pagare i morti, attacchiamo

tele, asciughiamo tappeti
e scaviamo in cerca di sabbia.

Quanto colore perde
il nostro abitare, a compimento

di un mare alla deriva.
Cani fingono slogan

e contano pieghe
per vittime inadatte.

Eccoci qui,
in betulle pace bianco

qualcosa di diverso dalla coscienza
latente sulla spiaggia.

Traduttore: Pierluigi Lanfranchi

[Intussen in de jungle]

nizozemščina | Tom Van de Voorde

Intussen in de jungle

bidden kleuren om geluk

in rijm geklede stenen

straffen bomen de goden.

Wie schreeuwt er om een held

omwille van wat puin in woorden

prevelt tussentijds geweld

ter wille van verbeelding in bezit.

Silhouetten van tweelingen

harken weemoed tot aanzicht

in stukken, in rijen, de lucht

buigen voor wieken vol vreugde,

ontwijkt het gevlucht.

Maar hoe bewaar je

een stoel op een dak,

een vindplaats voor epiek

martelmuziek

voor spastische doden

op een brandend rijstveld

kreukt vingervlug

de muur de mortel.

Intussen in de jungle schuift

de modder het beton.

© Tom Van de Voorde
from: Liefde en aarde
Gent: poëziecentrum, 2013
Audio production: Haus für Poesie, 2019

[Nel frattempo nella giungla]

italijanščina

Nel frattempo nella giungla

colori implorano felicità

pietre rivestite di rime

alberi puniscono gli dèi.

Chi invoca un eroe

nell’interesse di qualche relitto in parole

mormora violenza intermedia

nell’interesse di immaginazione in possesso.

Sagome di gemelli

rastrellano malinconia fino a renderla visibile

a pezzi, in file, piegare

il cielo per pale piene di gioia,

schiva fuggito.

Ma come si conserva

una sedia su un tetto,

un sito per l’epica

musica da tortura

per morti spastici

in un campo di riso in fiamme

il muro abilmente

strofina la malta.

Nel frattempo nella giungla

il fango spinge il cemento.

Traduttore: Pierluigi Lanfranchi

[Een man eet een appel in het park...]

nizozemščina | Erik Lindner

Een man eet een appel in het park
en de bomen buigen om hem heen
het gras is uit de stammen gelopen
het verdringt zich rond zijn voeten
de vijver duwt planten op de oever
de man neemt een hap uit de appel
en laat die op zijn tong kantelen
zuigt het vocht eruit en vermaalt
de vijver krimpt achter de struiken
takken wijzen uit de bomen omhoog
een dier klimt tegen een stam op
en springt en sprint door het veld
voorbij het groen aan de straatkant
terug de vijver langs de struiken door
naar een man die zijn handen vouwt
op het veld in de verte in een park.

© Erik Lindner
from: Tafel
Amsterdam: De Bezige Bij, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Un uomo mangia una mela nel parco]

italijanščina

Un uomo mangia una mela nel parco
e gli alberi si inchinano attorno a lui
l’erba è germogliata dai tronchi
si assiepa attorno ai suoi piedi
il laghetto spinge le piante sulla riva
l’uomo addenta un pezzo di mela
e lo fa rovesciare sulla lingua
ne succhia il liquido e mastica
il laghetto si ritira dietro i cespugli
dagli alberi i rami puntano in alto
un animale si arrampica sul tronco
e salta e scatta attraverso il prato
al di là della siepe sul lato della strada.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[Als ik niet meer uit mijn woorden kom]

nizozemščina | Erik Lindner

Als ik niet meer uit mijn woorden kom

of zijn stem die ze ontkracht, klinkt, is
het kind geknipt

voor de spreiding van haar lokken

weet dan
dat zelden

een hand duwt en ophoudt.

© Erik Lindner
from: Tong en trede
Amsterdam: De Bezige Bij, 2000
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Se non mi vengono più le parole]

italijanščina

Se non mi vengono più le parole

o se la voce di lui estenuante risuona,
al bambino tagliano i capelli

davanti all’aspetto dei riccioli di lei

allora sappi
che di rado

una mano spinge e si arresta.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

Rede

nizozemščina | Erik Lindner

Trek niet in twijfel dat rede,
dat rede, dat rede, dat rede.
Een vlieg loopt van de rand
naar het midden van het tafelblad
en weer terug, volgt enkele centimeters
van de zijde, steekt de leegheid
van het vaalwit weer in, probeert opnieuw
wat ik niet weet en vliegt dan op.

© Erik Lindner
from: Tramontane
Amsterdam: Perdu, 1996
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Ragione

italijanščina

Non mettere in dubbio che la ragione
che la ragione, che la ragione, che la ragione.
Una mosca procede dal bordo
verso il centro del tavolo,
poi ritorna, percorre qualche centimetro
del lato, si infila di nuovo
nella vacuità del biancastro, tenta ancora
non so cosa e vola via.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

Ostende

nizozemščina | Erik Lindner

1.

Een bot ligt in het zand
van een eiland dat niet stilstaat

vast is de vorm
de geschiedenis van de wind
het stuwen van merg en steen

de wind raakt zoek op zee
geen golf heeft dezelfde afmeting

zand kleurt rood in de zon
op de renbaan waar stof opwaait
en de hoeven dezelfde ritmes slaan
de hoeven het zand in stukken slaan

over een eiland loopt de wind
en bewerkt er zijn eerdere afdrukken
het mergsteen van het strand
de renbaan aan de kust
de regen in de zee.


2.

De zee heeft de omvang van de wind
en stroomt over op het mergsteen
door de wind bewerkt voor de zee

een strandloper loopt langs de wind
en telt met zijn stappen
de losse delen van het zand
en de losgewaaide koppen van de zee
en de losgekomen vlokken van de wind

rollende kruipende schuivende stukken
van een eiland dat voor even stilstaat
op de rand van de zee

hoeven vergruizelen het steen
de zee draagt het bot naar de kant
het zand koelt af in de wind

schuimvlokken meten de omvang
van een eiland dat tijdelijk ontstaat
onder de voetstap van een strandloper

buiten de wind boven de zee.

© Erik Lindner
from: Tafel
De Bezige Bij, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Ostenda

italijanščina

1. C’è un osso nella sabbia
di un’isola che non sta ferma

fissa è la forma
la storia del vento
l’accumularsi di marna e pietra

il vento si perde al largo
nessuna onda ha la stessa dimensione

la sabbia si tinge di rosso nel sole
sulla pista dove la polvere si solleva
e gli zoccoli battono gli stessi ritmi
gli zoccoli frantumano la sabbia

sopra un’isola passa il vento
e ritocca le impronte di prima
la marna della spiaggia
la pista sulla costa
la pioggia sul mare

2. Il mare ha le dimensioni del vento
e sommerge la marna
ritoccata dal vento per il mare

un piovanello zampetta lungo il vento
e conta con i passi
le particelle di sabbia

e le creste del mare strappate dal vento
e i fiocchi di vento staccati

pezzi che rotolano, strisciano, scivolano
di un’isola che si ferma un istante
sul bordo del mare

zoccoli sbriciolano la pietra
il mare porta l’osso sulla riva
la sabbia si raffredda nel vento

i fiocchi misurano l’estensione
di un’isola che sorge brevemente
sotto le impronte di un piovanello

al riparo dal vento
sopra il mare

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[Als ik naar zee loop]

nizozemščina | Erik Lindner

Als ik naar zee loop
kan ik twee kanten op

- uiteinden van een regel
leest ze langs haar wijsvinger mee
zie je, er staat best wel wat er staat

twee vingers en een duim strijken
als ik naar zee loop

het bergje in de handpalm
vingertoppen die zout afnemen
het net aangebraden vlees insmeren

ik moet het in de hand houden
als het uit een potje komt
kan ik het niet voelen

wijst ze de leesrichting
prikt in het vlees

als ik naar zee loop
kan ik twee kanten op
strijken mijn vingers

zeef ik de zee

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Quando vado al mare]

italijanščina

Quando vado al mare
posso andare in due direzioni

– le estremità di una linea
lei legge seguendo le parole con l’indice

due dita e un pollice si sfiorano
quando vado al mare

il mucchietto nel palmo della mano
le punte delle dita che afferrano i granelli
salano la carne appena rosolata

devo tenerlo in mano
se esce dal vasetto
non riesco a sentirlo

indica il senso della scrittura
punge la carne

quando vado al mare
posso andare in due direzioni
le mie dita si sfiorano

setaccio il mare.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[Deze zetvorm past ergens in]

nizozemščina | Erik Lindner

Deze zetvorm past ergens in
dit huis bezem schoon opgeleverd
na de uitbouw van de zolder

de kast met spiegel als deur
die boven haar valt
wordt tegengehouden door de hoge stoel
en toch blijft ze liggen
in de open driehoek: vloer spiegel stoel

heeft ze de spiegel naar zich toegetrokken
en zo de briefkaart op de grond zien liggen

heett ze haar kleren vooraan gestapeld in de kast
de deur gesloten
en haar spiegelbeeld over zich heen zien buigen
voor ze door haar enkels
zwikte en op de vloer viel

liggend in een z bezweert ze
houten kast houten stoel.

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Questa lettera quadra in qualche modo con]

italijanščina

Questa lettera quadra in qualche modo con
questa casa consegnata pulita
dopo l’ampliamento della soffitta

l’armadio con l’anta a specchi
che cade su di lei
è tenuto fermo dalla sedia con lo schienale alto
eppure resta sdraiata
nel triangolo aperto: pavimento specchio sedia

ha tirato verso di lei lo specchio
e così ha visto la cartolina per terra

ha ammucchiato i suoi vestiti nell’armadio
chiuso l’anta
e ha visto il suo riflesso piegarsi su di lei
prima di storcersi le caviglie
e cadere sul pavimento

sdraiata in forma di z mormora l’incantesimo
armadio di legno sedia di legno

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[In de storm van zo straks]

nizozemščina | Erik Lindner

In de storm van zo straks
raakt de weg onbegaanbaar

versperringen sluiten achter ons
mistlichten dimmen voor ons

een klein dakraam links
op de hoogte van de dijk

de figuur die daar zit
tikt met een vingerhoed op tafel

het kind draait in zijn slaap
de televisie speelt geluidloos

de hoek van de brandtrap
in het achterraam

ze legt de krant in de mand
steunt op de rugleuning

telt de tegels tot aan de mat
de kurkstrip tegen de deurpost

zingt binnensmonds
valt een gat in de sneeuw.

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Nella tempesta imminente]

italijanščina

Nella tempesta imminente
la strada diventa impraticabile

si chiudono barriere dietro di noi
davanti a noi si abbassano fari antinebbia

un abbaino a sinistra
all’altezza della diga

la figura seduta laggiù
picchietta sul tavolo con un ditale

il bambino si rigira nel sonno
la televisione è accesa senz’audio

l’angolo della scala antincendio
nella finestra sul retro

lei posa il giornale in un cesto
s’appoggia allo schienale

conta le mattonelle fino allo zerbino
il mattone di sughero contro lo stipite

canta sottovoce
cade e fa un buco nella neve.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

De tramontane

nizozemščina | Erik Lindner

Voor de kust rust de duiker in zijn verhaal
en tekent kaal de bergwand aan het strand.
De wind snijdt het verhaal en slijt en slijpt
bladeren van de platanen – het raamkozijn.

Ik kwam met de wind mee voor dit verhaal.
De reis vertelde een man liep over de berg
en het verhaal loopt dood op zee. De wind

speelt heer op zijn graf. En de duiker raakt
bekneld tussen het steen, de helpers duiken
op en de wind verplettert de deining de zee.

De duiker schildert windvlagen voor de kust.
De bergwand bloeit. En het graf is een trede
naar het koraal in een spelonk op de bodem
boven de kleurgravure van het bloemgordijn.

© Erik Lindner
from: Tafel
De Bezige Bij, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

La tramontana

italijanščina

Sulla riva riposa il palombaro nella propria storia
e disegna la scogliera spoglia dietro la spiaggia.
Il vento taglia la storia e liscia e leviga
le foglie dei platani – il telaio della finestra.

Per sentire questa storia sono venuto con il vento.
Il viaggio raccontava un uomo era passato al di là del monte
e la storia finì in un vicolo cieco sul mare. Il vento

fa il signore sulla sua tomba. E il palombaro resta
incastrato tra le pietre, gli assistenti riemergono
e il vento schiaccia l’ondeggiare il mare.

Il palombaro dipinge raffiche di vento sulla riva.
La scogliera fiorisce. E la tomba è un gradino
verso il corallo in una spelonca sul fondo
sopra la stampa colorata della tendina a fiori.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[De zee is paars bij Piraeus]

nizozemščina | Erik Lindner

De zee is paars bij Piraeus.

Een vlag kruipt uit de klokkentoren
als de wind draait.

Een man stapt over een hond.
Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid.

In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.

Op een smalle tak zit een duif
die erafvalt, fladdert en opnieuw gaat zitten
de bes die te ver op het uiteinde van de twijg hangt
de tak die doorbuigt, de kraag die opbolt als de duif verschuift.

Een meisje stapt in de metro met een bureaula.

Op het dikke zand aan de branding
schuift een visser horizontaal zijn hengel uit
een fiets staat naast hem op de standaard.

Hij staat wijdbeens alsof hij plast.
Vogelpootafdrukken in het zand.
De hengel kromt boven de zee.

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Il mare è viola al Pireo.]

italijanščina

Il mare è viola al Pireo.

Una bandiera sguscia fuori dal campanile
quando gira il vento.

Un uomo scavalca un cane.
Una donna piegata si stropiccia la palpebra.

In un negozio di ombrelli un ombrello cade dal banco.

Su un ramoscello si posa un piccione
che cade, sbatte le ali e si posa di nuovo
la bacca che si trova troppo lontano all’estremità della frasca
il ramo che si piega, il collo che si gonfia quando il piccione si sposta.

Una ragazza entra nella metropolitana portando un cassetto.

Sulla sabbia spessa della risacca
un pescatore stende la sua canna orizzontalmente
una bicicletta gli sta accanto sul cavalletto.

Tiene le gambe aperte come se pisciasse.
Impronte di zampe d’uccello sulla sabbia.
La canna si piega sopra il mare.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

Legitimaties

nizozemščina | Erik Lindner

1. Waar het om gaat is niets dan dat het ergens klopt,
de mogelijkheid een onderdeel te zijn, te behoren
tot een gezelschap, een verzameling. Mensen
die zich omkleden tussen de lage heggen
bij het prikkeldraad aan de duinrand.

Speelkaarten vallen op een handdoek in het zand,
het proviand onder lappen in een rieten mand,
een ingegraven fles van het destilleerbedrijf
waar een van ons die dag heeft gewerkt.
We rennen als iedereen naar de zee

en weer terug, slaan schoenen uit op het voetpad,
omhelzen wat in elk gesprek achterwege blijft
bij het afscheid en weten ons troosteloos als
in een tram de bestuurder zijn haltes
afroept tegen zijn enige passagier.

© Erik Lindner
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Giustificazioni

italijanščina

1. Si tratta soltanto di questo, che qualcosa torni
la possibilità di essere un elemento, di appartenere
ad una compagnia, un insieme. Gente
che si cambia tra cespugli bassi
accanto al ferro spinato al limite della duna.

Carte da gioco cadono su un asciugamano nella sabbia
le provviste coperte da strofinacci in un cestino di vimini
una bottiglia sepolta della distilleria
dove uno di noi ha lavorato quel giorno.
Corriamo come tutti verso il mare

e ritorniamo, sbattiamo le scarpe sul sentiero
abbracciamo ciò che in ogni discorso è omesso
al momento dell’addio e ci sentiamo disperati se
sul tram il conducente annuncia le fermate
all’unico passeggero.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

18 september 1994

nizozemščina | Erik Lindner

1. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.

Hoe op een hete dag een lange bank
schaduw ontvangt van zeven olijfbomen.
Hoe het zitvlak verklamt in aanraking
met het massief en eeuwenoud steen.

Hoe de tramontane de zeespiegel breekt
en door indringend licht van een lome zon
het wateroppervlak oppikt en ronddraait
in orkanen geel, blauw, oker, zand, water.

Hoogtevrees kan oplossen, richtingloos.

Zwaluwen die als vleermuizen duiken
langs de stijle rotswand achter de bank
waar het pad drie baaien doorslingert
maar nog slechts naar Frankrijk wijst.


2. Niets sterft vrijwillig in Port Bou.

Het meisje uit Aragon op het strand
doet haar rok uit en loopt antilopig
door de branding terwijl haar leren tas
een schrijfmap bewaart met ijzerwerk.
Ze is hier alleen voor deze zondag
die gelijk een naamloze geschiedenis is.

Een lege sokkel op een stalen plateau.
De voortuin van een verlaten douanepost.
Een rots die haast wegglijdt in de zee.
Geef het daar kleurenblind benamingen
spel van tramontane, wind met kracht
van hoge bergen, doet rillen in de zon.


3. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.

Het vrijelijk verstrekken van penicilline
en morfine. In de oude pensionkamer
staan twee bedden tussen een muur
van ziekte. Jij en ik, wie is mannelijk?

Wat is mannelijkheid? Het schrapen
van een mesje over de ontstoken keel,
hoe het voelt te worden geschoren
de laatste keer, voor een feest waar

je niet meer bij zal zijn. Of hoe
een kind lachend zand gooit
naar de zon. Vallen en pas
schaamte bij het opstaan.


4. Ook wat niet ontstaan is kan verdwijnen.

Zand, wortels, helmgras, sporen die hier
nimmer liepen. De inwoners die de reiziger
nastaren maar zijn signalement niet geven.
Hun gang nog verstoord na het bouwen

van een monument. Nu, als de tramontane
aan je lichaam likt en jou en je bril oppikt,
die meevoert. Waar de passage het kerkhof
brengt tot aan de afgrond boven de branding.

Daaromtrent kan enkel een bijziende vinden.
Hoe het hier komt? Vijftig jaar geleden. Zo-
iets vergeten is barbaars. Zelfs de verminking
van een kunstwerk is een uiting van cultuur.

Dit deed ik. Gewetenloos. Vandaag. Datum.

© Erik Lindner
from: Tramontane
Perdu, 1996
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

18 settembre 1994

italijanščina

1. Tutto ciò che è nato può svanire.

Come in un giorno torrido una lunga panchina
riceve l’ombra di sette ulivi.
Come il didietro si raffredda inumidendosi al contatto
con una pietra enorme e secolare.

Come la tramontana frantuma lo specchio del mare
e attraverso la luce penetrante di un sole indolente
solleva la superficie marina e la fa vorticare
in uragani giallo, blu, ocra, sabbia, acqua.

Le vertigini possono dissolversi, senza meta.

Rondini che si tuffano come pipistrelli
lungo la scogliera dietro la panchina
dove il sentiero sinuoso costeggia tre baie
ma non fa che indicare la Francia.

2. Niente muore di sua spontanea volontà a Port Bou.

La ragazza d’Aragona sulla spiaggia
si toglie la gonna e cammina come un’antilope
attraverso la risacca mentre la sua borsa di cuoio
conserva una cartelletta con chiusura in metallo.
È qui soltanto per questa domenica
il che equivale a una storia senza nome.

Un piedistallo vuoto su un piano d’acciaio.
Il giardino di una casa di doganieri abbandonata.
Una roccia che quasi scivola nel mare.
Lì, come se fossi daltonico, assegna dei nomi
al gioco della tramontana, al vento che ha forza
d’alta montagna, che fa tremare al sole.

3. Tutto ciò che è nato può svanire.

La libera distribuzione di penicillina
e morfina. Nella vecchia stanza d’albergo
ci sono due letti e in mezzo una parete
di malattia. Tu ed io, chi è maschile?

Cos’è la mascolinità? Il raschiare
di un rasoio su una gola infiammata
come ci si sente ad essere rasati
per l’ultima volta, per una festa dove

non sarai più presente. O come
getta sabbia in direzione del sole
un bimbo sorridente. Cadere e poi solo
vergogna nel rialzarsi.

4. Anche ciò che non è nato può svanire.

Sabbia, radici, ammophila, binari che qui
non sono mai corsi. Gli abitanti che seguono il viaggiatore
con lo sguardo, ma non ne danno la descrizione.
Il loro incedere ancora disturbato dopo la costruzione

di un monumento. Ora, quando la tramontana
lecca il tuo corpo e solleva te e i tuoi occhiali
e li porta via. Dove il passaggio conduce
il cimitero fino al precipizio sopra la risacca.

I dintorni può trovarli solo un miope
Perché è qui? Cinquant’anni fa. Dimenticare
una cosa così è da barbari. Persino sfigurare
un’opera d’arte è una manifestazione di cultura.

È questo che ho fatto. Senza scrupoli. Oggi. Data.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

Eiland

nizozemščina | Erik Lindner

Er staat een vrouw
voor het raam.
Ze kijkt naar buiten.
Ze kijkt
wie er is.

De boot naar een ander land? -
vaart niet meer. Een eiland nog,
vereenzaamd. Ze eet niet meer. Drinkt
niet. Slaapt in een witte nachtpon.

Op een platform onder Majakovski's gezicht
– dat spijkerbroeken aanprijst, a bit too baggy –
wachten, alsof we denken. Aan een huis.

Met voor het raam
een vrouw.
Haar gezicht bleek
tussen het ongekamde haar.

Dank je zeggen, verdomme, en please
en elk verzoek vriendelijk, vriendelijk.

Ik heb aangebeld, op de deur gebonsd
een aantal maal haar naam geroepen.

Dan staat er voor het raam een
vrouw.
Het is mijn moeder.

Ze zegt: ik ben jouw moeder.
Denk niet na, alle schepen die zijn verbrand.

© Erik Lindner
from: Tramontane
Perdu, 1996
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

Isola

italijanščina

C’è una donna
alla finestra.
Guarda fuori.
Guarda
chi c’è.

La nave diretta verso un altro paese? –
non naviga più. Non è che un’isola,
abbandonata. Non mangia più. Non
beve. Dorme in una camicia da notte bianca.

Su una piattaforma sotto il volto di Majakovski
– che pubblicizza un paio di jeans, a bit too baggy –
aspettare, come se stessimo pensando. A una casa.

Con una donna
alla finestra.
Il suo volto pallido
tra i capelli spettinati.

Dire grazie, cazzo, e please
e chiedere sempre in modo cortese, cortese.

Ho suonato, bussato alla porta
chiamato il suo nome varie volte.

Allora c’è una donna
alla finestra.
È mia madre.

Dice: sono tua madre.
Non pensarci, tutti i ponti sono bruciati.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[Zand welt op van de bodem voor de golf omslaat]

nizozemščina | Erik Lindner

Zand welt op van de bodem voor de golf omslaat.
Surfers plat op hun buik op de plank
peddelen door repen schuim.

Een draaikolk volgt de wand voor het strand
en de wind wijst de kustlijn verder langs, fixeert
het ongestreken laken van de zee

de moes die ronddraait. Drie bomen
op de heuvel aan de kust, de begroeide zandgrond
de glimmende naalden, de varens, het gras

en het berglandschap erachter zakt omlaag
de brokkelend blauwe laag van zee, de weg
gepoetste wolken, de einder die omhoog trekt.

Herstel wat veraf is. Onderdruk wat
vooraan staat. Kiept het kantelraam
en duikelt de kijker in de tuin.

© Erik Lindner
from: Terrein
De Bezige Bij, 2010
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Si solleva la sabbia dal fondo prima che l’onda si franga]

italijanščina

Si solleva la sabbia dal fondo prima che l’onda si franga.
I surfisti pancia in giù
sulla tavola pagaiano attraverso strisce di schiuma.

Un vortice segue il muro di fronte alla spiaggia
e il vento addita la costa in lontananza,
fissa il lenzuolo spiegazzato del mare

la poltiglia vorticosa. Tre alberi
sulla collina vicino alla costa, la sabbia
coperta di verde, gli aghi luccicanti, le felci, l’erba

e al di là il paesaggio montagnoso digrada,
lo strato azzurro del mare che si sgretola,
le nubi tirate a lucido, l’orizzonte che si solleva.

Ristabilisci ciò che è lontano. Cancella ciò
che sta di fronte. La finestra girevole si rovescia
e l’osservatore rotola giù in giardino.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013

[Er loopt een trap de zee in]

nizozemščina | Erik Lindner

Er loopt een trap de zee in
een golf slaat over een trede

een schip dat aan zijn kettingen trekt
zijn romp uitzet

een chauffeur opent het portier van de rijdende auto
en spuugt de betelnoot op de wegglijdende grond

een rollende sigaret spuwt vonken in het rond

bladeren kletteren tegen de passerende wagon
een man houdt in de metro zijn helm op

er is de regen die het vuur dooft

er is een hond die over twee schapen waakt
het veld langs draaft

een trap aflopen

je afzetten op een tree.

© Erik Lindner
from: Terrein
De Bezige Bij, 2010
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2014

[Una scala scende nel mare]

italijanščina

Una scala scende nel mare
sul gradino un’onda si frange

Una barca che tira le catene
dilata il suo scafo

un autista apre la portiera di un’auto in corsa
e sputa la noce di betel al suolo sfuggente

una sigaretta rotolando sparge scintille tutt’attorno

le foglie sferzano il vagone che passa
un uomo tiene in testa il suo casco nel metrò

c’è la pioggia che spegne il fuoco

c’è un cane che fa la guardia a due pecore
corre lungo il campo

scendere una scala

prendere slancio dal gradino.

Traduzione di Pierluigi Lanfranchi. Fermata provvisoria. CFR Edizione, 2013