Tsead Bruinja 

Translator

hij is de man
die lopen moet
die lopen lopen
lopen moet
zo vol van begeerte
en roodverslaving
zo blind voor
hoe het er met hem
voor staat verdomme
dat hij lopen moet
lopen tot hij
doorzichtig wordt
en dun als lucht
zijn verlangen
opgelost ziet
  
door het park
bij de zandbak langs
door de zandbak
het klimrek in
waar hij droomt
van woestijn
tonghagedissen
en stuifzand
zo dun als hij
worden wil
  
de man
die lopen moet
die lopen lopen
lopen moet
  
met zijn droom
waar geen hek
omheen past

galopperend kwam hij uit zijn laatste droom
als een roestige ridder op een witgeverfd paard
met een stijve pik en boodschap voor zijn vrouw
dat hij fijn over haar had gefantaseerd
  
zij waste zijn piepende pak liefdevol in een bad
met cola masseerde met baleinen borstels
haar harde handen het wit uit zijn wijd opengevouwen hengstenlijf
hielp hem hijgend te paard en wees hem de weg
  
zijn scherpe botten die onder zijn dikke pens
bijna door de tere huid heen staken ratelden als
een oud blikje schoensmeer met een knijper tegen het achterwiel
tegen de binnenkant van zijn blinkend gepoetste harnas
  
een rijpe appel rolde in de trommel over het met spek belegde brood
van de ene naar de andere kant was zijn lans glad geschuurd
de punten geslepen hij sabbelde op het pepermuntje op zijn tong
en streek het zadel in het vet
  
en ik wilde tot de wieken hem zouden breken
niets meer van een wereld om ons heen vernemen
wilde meelopen met zijn wild draaiende molens
  
tot aan het hete eind toe

elk woord dat ik bij je neerleg
aan de grond en voor je voeten
is een woord te veel

het koude gras eronder
pas gemaaid net nat
van de maan
het ligt een dag

nu wachten op de zon
en hand voor de mond
en hand voor de grap

wachten op hoe

pas gemaaid gras
           lacht

kijkt mij aan
kom overeind
           lacht lacht lacht

elk woord
    waar woord lacht
lacht
    blij

als een bed dat nog niet op
gemaakt is

lacht
    pas
gemaaid en glad

pas gemaaid en blij
lacht het gras   met de hand
            op de mond

en elk woord dat ik later schijnbaar zacht
bij je neerleg op het nieuwe gras en voor je kostbare voeten
is een woord te veel dat lacht en zal lachen

wildvreemd was zij niet die me het nieuws bracht
van je aanstaande sterven ik dacht
dan zal ik zingen zingen om wat
ik nog van je weet voor de poorten van de hel
  
weg te slepen neem ik het vergeetboek
op schoot en begin uit dit dode schrift
dat ik niet machtiger ben dan
welke taal ook je op te vissen
  
zoals jij mij uit een wak onder een brug
probeerde te trekken en jezelf
in paniek een nat pak bezorgde zo
zal dit lied mij niet kunnen mijden
  
kom vader bind me m’n houtjes onder
ik heb de krappe jongenslaarsjes bijna aan
kom bind me m’n houtjes onder
het ijs is dun als je vermoeide gezicht
uit waterige ogen staar je me aan
kom nog een keer uit je dik wollen graf
en bind me m’n houtjes onder
het water zal ons over zich heen zien vliegen
  
zo bracht moeder ons blij aan wal
waar onze eerste reis begon met haar
in onze gedachten over doorzichtig zwart
over pas op kijk struikeltakken en
  
bevroren brasems vissticks grapte
ik probeerde het ijs te breken met
kinderhumor met kinderhanden
maar jij was bij je vrouw ziek thuis
  
en haast in je geboorteplaats de landerijen
waar door witte winterdeken groen gras
verstomde groen gras dat voorheen
je zachte zolen kende voeten die nu
  
zonder meisje eenzaam met mij over triest water jagen
als geen ander beter nog dan moeder
kenden deze slootjes en weiden jou
dit dorp met zijn kerkhof vol bekenden
  
de gouden haan de spitse kerktoren
vlakbij de boerderij waar jij
jezelf leerde zenden en drummen
waar je vader je galopperen zag
 
het zadel een naakte paardenrug
vroeg ging de schep voor hem de grond in
die mij driemaal zijn naam leende
toen ik nog geen vader heten kon
  
kom bind me m’n houtjes onder
ik heb de krappe groene jongenslaarsjes aan
bind me m’n houtjes onder
het ijs is dun als de tijdelijke afstand tussen ons
nu ik je over de grenzen heen droog kan aankijken
moet je me nog één keer m’n houtjes onderbinden
of klim nog één keer in de pen
en laat het papier ons over het ijs
zien vliegen jagen janken
  
vertel nog eens hoe jij je leraar
muziek die jou met zijn sleutelbos laf
en hard tegen je oren sloeg recht
in z’n zak trapte zogenaamd flauwgevallen
  
verrekte je het sorry te zeggen
aan directeuren hield je de pest
thuis waar je tussen het kromme en het rechte
je eigen diepe pad van meelij ploegde
  
zwaar als steen lag het gebrek aan vergiffenis
in je buik toen je het kruis niet meer
om je nek kon dragen en je moeder
geen hemels huis meer had om je in op te wachten
  
bind m’n houtjes onder vader
deze wereld is de echte
tussen mij en haar was jij de brugwachter
nu is het zwaar zomer liggen m’n houtjes
ingevet in de kelder
voor ons dansen schrijvertjes over het water
het water is als een blauwe lei
zo schoon zo donker