Nene Giorgadze  (ნენე გიორგაძე)
Translator

on Lyrikline: 17 poems translated

from: angleščina, ruščina, gruzinščina to: gruzinščina, angleščina

Original

Translation

Summer Nights, Walking

angleščina | Ryan Van Winkle

a world quiet as black
and white and warm
as an ironed collar. So,
I want to say sorry

for forgetting to hang
my shirt where my shirt belonged.
You could say I learned something

in the drain of this year,
in coffee grounds, stems
of basil and Chernobyl spewing
all over the radio. That city too

quiet in the summer, full of shadows paused
on garage doors. And tonight I stumbled
into a photo of trees felled in an eye,

all trunk and splinter
the way your spine dimpled
where it forked. So, I am sorry

for forgetting how love is, how supple
trees bend, how hard hearts break,
how the wind, the snow, the evacuated
rock and chaos.

© Ryan van Winkle
from: The Good Dark
London: Penned in the Margins, 2015
Audio production: Ryan van Winkle & Colin Fraser (Culture Laser productions)

ზაფხულის ღამეები, სეირნობა

gruzinščina

სამყარო — ჩუმი, როგორც
თეთრი და შავი და თბილი,
როგორც დაუთოვებული საყელო.
გთხოვ, მაპატიე,

რომ არ დავკიდე ჩემი პერანგი იქ,
სადაც იყო მისი ადგილი.
შეგიძლია თქვა, რომ რაღაცას მივხვდი

როცა დაიწრიტა ეს წელიწადი,
როცა იდგა ყავისა და რეჰანის
სურნელი, როცა ამოხეთქა რადიოდან
ჩერნობილმა. ის ქალაქიც —

ზაფხულობით ჩუმი, კედლებზე დაპაუზებული
მოჩვენებებით... ღამის ქუჩაში წავაწყდი ფოტოს:
ხის ტანი, ძირში გადატეხილი ტოტებით —

შენი ხერხემალივით რელიეფური —
პირდაპირ ჩემზე ეცემოდა.
და გთხოვ, მაპატიე:

რომ დამავიწყდა, სიყვარულს აქვს რაღაცის გემო,
რომ ხეები იდრიკებიან, როგორც მოქნილი ხერხემალი,
რომ გულები ხმაურით იმსხვრევიან, რომ ქარი, თოვლი,
ჩამოშლილი კლდეები და სრული ქაოსი...

თარგმანი / translation: Nene Giorgadze

Порт

ruščina | Sergej Timofejev

Десятую ночь подряд на соседней улице строят порт,
Доносятся весёлые голоса, шум крана, постукивание
Металла о металл, что-то опускают, поднимают, роняют.
Причём это явно будет французский, греческий или
Итальянский порт, это совершенно точно, если
Судить по запахам, которые вплывают в наше ночное окно.
Но каждый раз, когда я выхожу с утра на улицу
И сворачиваю за угол, — вижу, что там ничего не изменилось:
Ни порта, ни весёлых рабочих, ни запаха водорослей и рыбы.
Поэтому всё чаще я работаю ночью, широко открыв окно,
И уже второй день ложусь спать, когда светлеет.
Удивительно, что этого больше никто не слышит и не замечает.
Все, кого спрашивал, тут же меняют тему.

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

ნავსადგური

gruzinščina

მეათე ღამეა, ნავსადგურს აშენებენ მეზობელ ქუჩაზე,
ჩემამდე აღწევს მხიარული ხმები, ონკანის ხმაური,
ლითონის ლითონზე წკარუნი, რაღაცებს მაღლა სწევენ,
მერე კი – დაბლა, ხანაც – ხელიდან უვარდებათ.
უეჭველია, ეს იქნება ფრანგული, ბერძნული ან იტალიური
ნავსადგური. კი, ნამდვილად ასეა, თუკი ვიმსჯელებთ
იმ სურნელით, რომელიც ღამით ჩვენს ფანჯარაში შემოიფრქვევა.
მაგრამ დილაობით, სახლიდან როცა გამოვდივარ და ქუჩის კუთხეში
შევუხვევ, ვხედავ, რომ არაფერი შეცვლილა: არც ნავსადგურია,
არც – მხიარული მუშები, არც – წყალმცენარეებისა და თევზის სუნი.
ამიტომ, სულ უფრო ხშირად ვმუშაობ ღამით
ფართოდ გაღებულ სარკმელთან და ვიძინებ გამთენიისას.
უცნაურია, რომ ჩემ გარდა ამას ვერავინ ხედავს, ვერავის ესმის.
ვისაც კი ვკითხე, მყისიერად შეცვალა თემა.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Утро в стране интровертов

ruščina | Sergej Timofejev

Негромко лает собака
на проезжающего на велосипеде.
Сдержанно портится погода
и рассыпается сарай.
Ночные птицы слегка критичны
по отношению к чудесам утра.
Солнце не может вспомнить,
до какой точки всходило вчера
и старается взять чуть ниже.
Дети просыпаются раньше всех
и читают свои книжки,
чтобы не будить взрослых.
Вода из крана льётся скромно,
не брызжет и почти сразу исчезает в стоке.
Еле-еле движутся тени ёлок и сосен.
Кто-то намазывает бутерброд тонким слоем масла.
По радио «Классика» передают интервью пианиста,
который на всё отвечает «да» или «нет».
Зато играет он очень точно,
с небольшими уверенными паузами.

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

დილა ინტროვერტების ქვეყანაში

gruzinščina

ძაღლი ხმადაბლა უყეფს
ველოსიპედით ჩავლილ ადამიანს.
თავშეკავებულად ფუჭდება ამინდი
და იშლება ფარდული.
ღამის ჩიტები ეჭვით უმზერენ
დილის სასწაულს.
მზეს აღარ ახსოვს,
გუშინ რომელ წერტილამდე ამოვიდა
და ცოტა უფრო ქვემოთ ჩერდება.
ბავშვები ყველაზე ადრე დგებიან
და კითხულობენ თავიანთ წიგნებს
დიდები რომ არ გააღვიძონ.
ძლივძლივობით მოწანწკარებს ონკანში წყალი
და სადინარში უჩუმრად ქრება.
ოდნავ ირხევიან ფიჭვისა და ნაძვის ჩრდილები.
ვიღაცა პურზე თხლად უსვამს კარაქს.
რადიოში „კლასიკის“ არხზე გადმოსცემენ ინტერვიუს
პიანისტთან, რომელიც ყველა კითხვაზე  პასუხობს
„კის“ ან „არას“, სამაგიეროდ, უკრავს ზუსტად,
მოკლე და მტკიცე პაუზებით.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Её нефть

ruščina | Sergej Timofejev

Из коленных чашечек у неё идёт нефть,
Колени сочатся нефтью.
В хороший день можно набрать
Полулитровую банку,
Если водить её краешком по коже,
Цепляя маслянистые капли.
И что с этим делать?
Врачи только собирают консилиумы,
Хорошо хоть не раструбили журналистам.
Родные уже привыкли к тому,
Что она ходит всё время в чёрных тугих
Лосинах со специальными уплотнениями
На коленях, впитывающими всё новые капли.
Нефть – это её повседневность,
Она даже отслеживает курс на неё,
Колебания рынка, как чей-то пульс,
Чуть лихорадочный, переменный, живой,
Непонятный. В последнее время
Она чувствует себя целой
Нефтедобывающей страной.
Государством, уверенным в своём смысле.
Смотрите, как она переходит улицу,
Как смеётся, как делает покупки.
Ничего, что от нефти она избавляется
В ванной, снова и снова смывая тяжёлые
Чёрные капли. У неё в этой жизни
Есть нефть. А что есть у вас?

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

მისი ნავთობი

gruzinščina

ქალის მუხლების ფიალებიდან
შეუჩერებლად მოწვეთავს ნავთი,
ნავთობითაა გაჟღენთილი მისი მუხლები.
იღბლიან დღეს შეიძლება
ნახევარი ლიტრიც აავსო
თუ კანზე ფრთილად შეხებისას
წებოვან წვეთებს ქილას შეუდგამ.                        
რითი უნდა უშველო ამას?
ექიმები ხშირად მართავენ კონსილიუმებს,
კიდევ კარგი, ჟურნალისტები რომ არსად ჩანან.
ახლობლები დიდი ხანია, მიეჩვივნენ,
რომ იგი დადის შავ, მოტმასნილ ტყავის შარვალში,
მუხლებისათვის სპეციალური მკვრივი სარჩულით
ახალ წვეთებს რომ შეისრუტავს.
ქალის ყოველდღიურობა არის ნავთობი,
ის კი არადა, თვალს ადევნებს
მასზე კურსის ცვალებადობას
და მერყევ ბაზარს, როგორც ვიღაცის მაჯისცემას -
არათანაბარს, დაძაბულს, მფეთქავს, გაუგებარს.
ბოლო ხანებში ისეთი გრძნობა ეუფლება,
თითქოს ნავთობის მომპოვებელი ქვეყანა იყოს,
თავის ძალებში დარწმუნებული სახელმწიფო.
ნახეთ, როგორ გადაჭრის ქუჩას, როგორ იცინის,
როგორ დადის აბრჭყვიალებულ მაღაზიებში.
მერე რა, რომ აბაზანაში ისევ და ისევ იშორებს
ბლანტ და უშავეს წვეთებს. ამ ცხოვრებაში მას აქვს
ნავთობი. აი, თქვენ კი, გაბადიათ რამე საბადო?

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Старый мир

ruščina | Sergej Timofejev

Я видел рождение старого мира,
Обветшавшие дома возводились
Целыми улицами, со ржавыми водосточными
Трубами, обрывающимися за пару метров
До земли, выкорчеванными рамами в подъездах
И прочими доминантами упадка. Прокуренные «опели»
И «фольксвагены» с вмятинами на капотах и
Потёками ржавчины ввозились в страну караван за
Караваном. И стариков понаехало со всего
Света, отовсюду свозили сюда ненужных там
Стариков, радостно покашливающих в нитяные
Перчатки на здешних трамвайных остановках.
И вот заледенела жизнь. Затормозилось всё, медленней
Стала сочиться вода из кранов, медленней полицейские
Нагоняли воров, а те медленней доставали пистолеты
И нажимали на курки, которые разваливались в труху,
Напоследок испустив огненный цветок выстрела.
Пуля же летела вперёд не меньше столетия. Да так и замирала
В воздухе, как таблетка, упавшая в густой прозрачный сироп.
Или как жёлтая витаминка драже с истёкшим сроком годности,
Закатившаяся за шкаф и уткнувшаяся в пыль, бумажки и ностальгию.

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

ძველი სამყარო

gruzinščina

მე ვნახე ძველი სამყაროს დაბადება.
ქუჩების გასწვრივ ჩამონგრეული სახლები
მიწიდან ორ მეტრში გადატეხილი ჟანგიანი წყლის მილებით,
სადარბაზოებში ჩამოძენძილი კარის ჩარჩოებით
და სიღატაკის სხვა დომინანტებით.
სიგარეტის სუნით გაჟღენთილი „ოპელისა“ და
დაჭეჭყილი ძველი „ფოლკსვაგენის“ ქარავანი ქარავანზე
შემოდიოდა ქვეყანაში. ყველა მხრიდან ჩამოჰყავდათ
აქ მოხუცები, რომლებიც არავის სჭირდებოდნენ.
ისინი იდგნენ ტრამვაის გაჩერებასთან და დროდადრო
ხალისიანად ჩაახველებდნენ ნაჭრის ხელთათმანებში.
და აი, გაიყინა სიცოცხლე. დამუხრუჭდა ყველაფერი,
შენელებულად წვეთავდა წყალი ონკანებიდან,
პოლიცია შენელებულად დასდევდა ქურდებს,
ეს უკანასკნელნი კი შენელებულად უმიზნებდნენ
პისტოლეტებს, რომლებიც ჩახმახზე თითის გამოკვრისას
იშლებოდნენ და ბოლოს ცეცხლოვან ყვავილებს გამოისროდნენ.
ტყვია არანაკლებ ასი წელი მიჰქროდა წინ და ჰაერშივე
ქვავდებოდა, როგორც სქელ და გამჭვირვალე სიროფში – აბი,
ან ვადაგასული ყვითელი ვიტამინი დრაჟე,
რომელიც კარადის ქვეშ შეგორდა და მიიყუჟა
მტვერში, ქაღალდებში და ნოსტალგიაში.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Истины

ruščina | Sergej Timofejev

Я хочу рассказать тебе простые истины,
Открыть тебе важные вещи.
Всегда открывай двери, входи в лифты,
Поднимайся на этажи, проходи по коридорам.
Всегда садись в машины, заводи двигатель,
Если зима, подожди, пока он прогреется.
Всегда трать деньги, но понемногу
И только изредка трать все, что под рукой.
Летом будет лето, осенью будет осень,
Не тушуйся, не делай ничего, от чего тебе тошно.
Девочки станут девушками, а потом ты заметишь
Их, переходящих улицу за руку с малышами.
Мужчины будут хмуро прикидывать возможности,
А потом действовать по обстановке и часто ошибаться.
Правительства созданы, чтобы падать,
Корабли – чтобы проплывать под мостами.
Но тем не менее огни на том берегу реки
Никогда, представь себе, никогда не погаснут.
А если они всё-таки прекратятся, собери сумку,
Не бери лишнего и покинь город как можно скорее.
Приедешь в новое место, осмотрись, прислонись к дереву,
Можешь закурить, если куришь, постоять, подумать.
Видишь, и здесь пьют вечером чай, а по утрам кофе,
Ругают мэра, ждут перемен к лучшему.
А если есть река, и на той стороне видны огни –
Значит, есть за что зацепиться.

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

ჭეშმარიტებები

gruzinščina

მე მინდა გითხრა მარტივი ჭეშმარიტებები,
გაგიმხილომნიშვნელოვანი ამბები.
ყოველთვის გააღე კარები, შედი ლიფტში,
ადი სართულებზე, გაიარე დერეფნები.
ყოველთვის ჩაჯექი მანქანებში, ჩართე ძრავა,
თუ ზამთარია, დაელოდე, სანამ გახურდება.
მუდამ ხარჯე ფული, მაგრამ ცოტ-ცოტა,
და მხოლოდ იშვიათად დახარჯე მთლიანად.
ზაფხულში იქნება ზაფხული, შემოდგომაზე – შემოდგომა,
ნუ აიმრიზები, ნუ გააკეთებ იმას, რაც არ გსიამოვნებს,
გოგონები გახდებიან ქალები, და მერეღა შეამჩნევ მათ, როცა
ბავშვებთან ერთად ხელჩაკიდებულნი ქუჩას გადაჭრიან,
კაცები შუბლშეჭმუხვნით გათვლიან შესაძლებლობებს,
მერე კი ვითარების მიხედვით იმოქმედებენ და
ხშირად დაუშვებენ შეცდომებს. მთავრობები არსებობენ,
რომ დაეცნენ, გემები – ხიდებქვეშ რომ გაცურონ.
მიუხედავად ამისა, სინათლე მეორე ნაპირზე,
არასდროს, წარმოიდგინე, არასდროს ჩაქრება. და თუკი
მაინც გამოირთო, ჩაალაგე ჩანთა, ზედმეტი
არაფერი წაიღო და რაც შეიძლება სწრაფად დატოვე ქალაქი.
როცა მიხვალ ახალ ადგილას, მიმოიხედე, ხეს მიეყუდე,
თუკი ეწევი, მოწიე, დადექი, იფიქრე.
ხედავ, აქაც სვამენ საღამოობით ჩაის და დილაობით – ყავას,
ლანძღავენ მერს, ელოდებიან ცვლილებებს უკეთესობისკენ.
და თუკი არის მდინარე, რომლის იქით მოჩანს
სინათლე, – ესე იგი, არსებობს რაღაც ხელმოსაჭიდი.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Джо Дассен

ruščina | Sergej Timofejev

Джо Дассен входил в каждый дом,
Танцевал с каждой домохозяйкой,
Объяснял каждому уставшему мужчине,
Что ещё будут золотые времена,
Там, на Елисейских полях.
Он надевал белые штаны и белые туфли,
Распахнутую на груди рубаху,
Выходил из дома рано утром и не возвращался
До самой глубокой ночи, а иногда
Пропадал и по нескольку суток.
Он пел, и пел, и пел, медленно опуская
Всё на свои места, всё, что готово было обрушиться
И уже накренилось. Он оборачивал бьющиеся
Вещи, вроде женских сердец, в мягкие шарфы
И косынки. И постоянно протирал пыль на
Всех проигрывателях планеты. В перерывах,
Коротких, слишком коротких, он улетал на Лазурный
Берег, и забегал в море, в леопардовых плавках.
А потом наскоро вытирался, выкуривал сигарету
И быстрым шагом направлялся к личному самолету,
Уже повторяя, проминая губами первые строчки,
Которые становились мякотью всепрощения.
А люди включали проигрыватели, телевизоры,
Радиоприёмники, и везде он был нужен.
И даже его смерть никто не принял всерьез.
«Пой, — говорили ему, — пой!» И он, медленный,
курчавый, с бакенбардами, приближался
даже из небытия, и упрашивал, упрашивал:
«Положи свое сердце на место, не
разбивай его».

© Sergej Timofejev
Audio production: Haus für Poesie, 2019

ჯო დასენი

gruzinščina

ჯო დასენი შედიოდა ყველასთან სახლში
და ცეკვავდა თითოეულ დიასახლისთან,
უხსნიდა ყველა დაღლილ მამაკაცს,
რომ შანზ-ელისეზე ბედნიერი დრო კვლავ მოვიდოდა.
მას ეცვა თეთრი ფეხსაცმელი, თეთრი შარვალი,
მკერდზე პერანგი გაღეღვოდა,
უთენია გადიოდა სახლიდან და
გვიან ღამემდე არ ბრუნდებოდა,   
ხან რამდენიმე დღით იკარგებოდა.
ის მღეროდა და მღეროდა და მღეროდა და
ყველაფერს თავის ადგილს უჩენდა,
ასწორებდა ჩამოსანგრევად გაზნექილ სახლებს, 
ქალის გულივით მსხვრევად საგნებს         
რბილ კაშნესა და თავსაფრებში გამოახვევდა
და მტვერს წმენდდა პლანეტის ყველა ფირსაკრავიდან.
ძალიან მოკლე შესვენებებზე მიფრინავდა
ლაჟვარდოვანი სანაპიროსკენ და ლეოპარდებიანი
საცურაო ტრუსებით შერბოდა ზღვაში. 
მერე სასწრაფოდ ტანს იმშრალებდა, სიგარეტს მოწევდა
და საკუთარი თვითმფრინავისკენ მიდიოდა სწრაფი
ნაბიჯით. მისი ტუჩები იმეორებდნენ პირველ სტრიქონებს,
რომლებიც შემდეგ საყოველთაო შენდობად უნდა
ქცეულიყვნენ. ხალხი რთავდა ფირსაკრავებს, რადიოებს,
ტელევიზორებს და იგი ყველგან იყო საჭირო.
მისი სიკვდილი სერიოზულად არც კი მიიღეს.
ეუბნებოდნენ: „მიდი, იმღერე!“. და ისიც, ზანტი,
ხუჭუჭა, ბაკენბარდებით, არყოფნიდან გამოდიოდა  
და იხვეწებოდა: „ფრთხილად იყავი,
არ გაგიტყდეს, ჩაიდე გული საგულეში.“

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

Дни ангелов

ruščina | Sergej Timofejev

Ангелы – это очень медленные пацаны,
которые курят в кулаки какие-то
шоколадные сигареты.
Они переливают из пустого в порожнее
Там, на небесах.
Облака пахнут ванилью,
Всё так чисто, безопасно, ухоженно,
Как завтрак в самолете,
Стоящем в аэропорту
На вечной стоянке.
Иногда они смотрят старые боевики
И думают, что и они могли бы...
Потом идут куда-то вместе
Немного понуро.
Приходят – а это сад,
Идут под яблони, подбирают
Плоды с древа познания добра
И зла. Кусают. Жуют. Для них
Они безвредны, как и всё остальное.
Проходит день, наступают следующий.
И они снова смотрят боевики по телику
Величиной с небо.

© Sergej Timofejev / Сергей Тимофеев
Audio production: Haus für Poesie, 2019

ანგელოზთა დღეები

gruzinščina

ანგელოზები ძალიან ზანტი ბიჭუნები არიან,
რომლებიც მუჭში ეწევიან
შოკოლადის სიგარეტებს და წყალს ნაყავენ
იქ, ზემოთ.
ღრუბლებს ვანილის სურნელი ასდით,
ყველაფერი ისე სუფთა, უსაფრთხო და მოვლილია,
როგორც საუზმე – აეროპორტის მუდმივ სადგომზე
მდგარ თვითმფრინავში.
ისინი ზოგჯერ უყურებენ ძველ ბოევიკებს
და ჰგონიათ, რომ მათაც შეუძლიათ...
მერე ერთად მიდიან სადღაც
ცოტა ბორძიკით.     
მოდიან და – ესაა ბაღი,
დააბიჯებენ ვაშლის ხის ქვეშ,
სიკეთისა და ბოროტების ნაყოფს
კრეფენ, კბეჩენ, მერე ღეჭავენ.
ეს მათთვის ისევე უვნებელია,
როგორც ირგვლივ სხვა ყველაფერი.
გადის მორიგი დღე, დგება შემდეგი.
ისინი კი კვლავ ბოევიკებს უყურებენ
ცასავით დიდ ტელევიზორში.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

*** [Приходит человек]

ruščina | Sergej Timofejev

Приходит человек, его костюм измят.
В его лице очки на тонких дужках.
Он спорит с пустотой, он сумасшедший, ветер.
Дрожат очки на тонких дужках.
Его костюм измят, он быстро спорит.
Приходит человек и заполняет комнату.
Приходит человек, он долго шёл сюда.
Его костюм измят, он спорит слишком быстро.
Дрожат его очки, он идиот, он спорит.
Он ветер, сумасшедший, он пришёл.

© Sergej Timofejev / Сергей Тимофеев
Audio production: Haus für Poesie, 2019

[მოდის ადამიანი დაკუჭული პიჯაკით...]

gruzinščina

მოდის ადამიანი დაკუჭული პიჯაკით.
სახეზე სათვალით, ფაქიზ, თხელ ჩარჩოში.
დავობს სიცარიელესთან, შეშლილია, ქარია.
უთრთის ფაქიზ ჩარჩოში სათვალე.
დაკუჭული აქვს პიჯაკი, კამათობს ცხარედ.
მოდის ადამიანი და ავსებს მთელ ოთახს.
მოდის ადამიანი, ამ გზაზე დიდხანს იარა.
დაკუჭული აქვს პიჯაკი. ზედმეტად ცხარედ კამათობს.
უთრთის სათვალე, იდიოტია. დგას და კამათობს.
ის ქარია, შეშლილია. იგი მოვიდა.

თარგმანი რუსულიდან ნენე გიორგაძე.
სერგეი ტიმოფეევი. მოკლე და მტკიცე პაუზები — თბილისი: ნოდარ დუმბაძის გამომცემლობა და ლიტერატურული სააგენტო, 2019.

My 100-Year-Old Ghost

angleščina | Ryan Van Winkle

sits up with me when the power cuts,
tells about the trout at Unkee’s Lake,

the wood house burned on the hill.
He says he was intimate with every

leaf of grass. Wore one hat
for Griswold, another for his own field,

the possibilities of the century laid out;
an endless string of fishing pools. But

they never got ahead of my ghost -
he took them like cows, one at a time,

never lusted for the color of trout
in a pool a mile away.

He knew from the smoke in the sky
Mrs. Johnson was starting supper, and, in March,

when the candles appeared,
he knew Bobby’s boy had died.

My ghost only ever had one bar
where the keeper didn’t water his drinks,

nor did he feel the need to hide his moth cap,
his potato clothes, or scrub himself birth pink.

My ghost tells me there was a time you’d look out
and not find a Dairy Queen. You could sit

on your porch a whole life and never think
about China. Sometimes I see my ghost

bringing cut sunflowers to his wife
and it seems so simple.

Then, sometimes, it is dark,
he’s just in from work and Griswold says

they ain’t going to raise his pay. And even back then
the power went out, long nights when they had no kerosene.

And my ghost tries to sell me on simpler times:
the grass soft, endless –

lampless nights,
pools of crickets singing.

© Ryan van Winkle
from: Tomorrow, We Will Live Here
London: Salt Publishing, 2010
Audio production: Ryan van Winkle & Colin Fraser (Culture Laser productions)

ჩემი 100 წლის მოჩვენება

gruzinščina

ზის ჩემთან ერთად როცა დენი გამოირთვება,
მიამბობს კალმახზე ანქის ტბაში,

გორაზე დამწვარი ხის სახლის შესახებ.
ამბობს, რომ ნაზად, ინტიმურად ეხებოდა

ბალახის ღერებს. ერთი ქუდი გრისვოლდში
ეხურა, ხოლო მეორე — საკუთარ მამულში,

საუკუნის შესაძლებლობები,
ანკესის უსასრულო ძაფი.

მათ ვერ აჯობეს ჩემს მოჩვენებას —
ცხვრებივით სათითაოდ წაასხა ისინი,

ვინც არასოდეს აიმღვრევა კალმახის
ფერით შორეულ წყალში.

როცა ბოლი ავარდებოდა, მან იცოდა, რომ
მისტერ ჯონსონი ვახშმობისათვის ემზადებოდა,

მარტში სანთლები როცა დაინთო,
იცოდა, რომ ბობის ბიჭი გარდაიცვალა,

იცოდა მხოლოდ ერთი ბარი
სადაც სასმელში წყალს არ ურევდნენ,

არ ჭირდებოდა დაემალა ფარვანას ქუდი
ან კარტოფილის ტანსაცმელი,

ჩემი მოჩვენება მიამბობს, რომ იყო დრო,
როცა ეძებდა და მაკდონალდსებს ვერ პოულობდა.

შენ შეგიძლია აივანზე გაატარო მთელი სიცოცხლე
და არასოდეს იფიქრო ჩინეთზე. ზოგჯერ ვხედავ

ცოლს როგორ ჩუქნის მზესუმზირის
ყვითელ ყვავილებს. რა სადააა ასეთი ჟესტი.

შეღამებისას ჩემი მოჩვენება სამსახურიდან სახლში
ბრუნდება. გრისვოლდში მისთვის ხელფასის გაზრდას

არ აპირებენ. დიდი ხნის წინაც ასე იყო,
როცა დენი ირთვებოდა და ღამეები იწელებოდა.

ასეთ დროს ჩემი მოჩვენება ცდილობს მაჩუქოს
ნაზი ბალახი,

მომღერალი ჭრიჭინებით სავსე
ბნელი და უსასრულო ღამეები.

თარგმანი / translation: Nene Giorgadze

Waiting for the Ocean

angleščina | Ryan Van Winkle

Cover myself in blankets
of dust. Cover myself

in a second-hand poncho
Virginia Woolf could have worn

with her pockets turned inside out,
the light tongues of fabric licking

at the salted California sun.
It can take some time

and she keeps saying
she was drawn to me.

There is an attic of time
which I hide in, time

where we walk blank beaches
that never get cold,

visit bright houses which cast no shadows
onto pink shores. We pause on the coast,

her hands freckle and brown
and her hair lightens a little.

People say to her – You
look good. And I say -

The chairs were flying.
They aimed for my head.

And I say, I was drawn to you
by the chairs and she understands

and never calls the weather mundane
or melodramatic. And the ocean stays

in front and below:
unknown and living with us.

© Ryan van Winkle
from: Tomorrow, We Will Live Here
London: Salt Publishing, 2010
Audio production: Ryan van Winkle & Colin Fraser (Culture Laser productions)

ოკეანის ლოდინი

gruzinščina

ვიფარებ პლედს, მტვრისაგან ნაქსოვს.
ვიფარებ ნახმარ მოსასხამს,

რომელიც ვირჯინია ვულფს
შეეძლო ეტარებინა

ამოტრიალებული ჯიბეებითა და
ქსოვილის თხელი ენებით

კალიფორნიის მარილიან მზეს რომ ლოკავენ.
გავა დრო და

იგი იტყვის, რომ
მოხიბლული იყო ჩემით.

ზოგჯერ ვიმალები
დროის სხვენში და ზოგჯერ

ვსეირნობთ ცარიელ პლაჟზე,
სადაც არასოდეს ცივა,

ვსტუმრობთ აბრდღვიალებულ სახლებს,
რომელთა ჩრდილი ვარდისფერ სანაპიროზე არ ირეკლება.

ვჩერდებით ნაპირთან, მისი ხელები ჭორფლიანი და
ყავისფერია, თმები კი – ოდნავ განათებული.

ყველა ამბობს, რომ კარგად
გამოიყურება. მე კი ვეუბნები, რომ

სკამები დაფრინავდნენ,
და მე ვიყავი მათი სამიზნე,

ვეუბნები, რომ სწორედ სკამებმა
დამსვეს მის გვერდით. მას ესმის ჩემი,

და არასოდეს ამბობს, რომ მოსაწყენი
ან მელოდრამატული ამინდია.

და ჩვენს ირგვლივ
ოკეანე შეუცნობელია და თანაზიარი.

თარგმანი / translation: Nene Giorgadze

The Apartment

angleščina | Ryan Van Winkle

                                          Our new walls,
                                          empty in the dusk,
                                          hang like sheets
                                          before first light

There is a driven nail
by the stove that could
hold a pan if the walls
stay sturdy. And the

                                                                             old tenants left a mirror in the
                                                                             bedroom which looks back at
                                                                             staring walls with fine cracks
                                                                             like a museum's basement vase

                                                               there are brown smears
                                                               in the study – chocolate, blood
                                                               or shit, we don’t know what
                                                               will happen to us here or what

           will settle on rented walls
           or if nothing will settle
           at all. We’ve just moved

                                                                             and already we are bitter
                                                                             cranberries in each other’s
                                                                             mouths, biting about photos,
                                                                             the place of the table, lay

of the bed. The apartment is a City
Hall we cannot fight. So we turn
like lawyers, against each other,
let the walls stare. There is a mirror

                                                               to look into, a nail to hang onto.
                                                               Our unopened boxes hide in corners
                                                               and closets like beaten children.
                                                               And we will take the blood

off the walls and the dust
from the shelves. We have one
year together in a place that
is empty at dusk and feels like fog

                                                               inside and between us,
                                                               and Christ, tomorrow,
                                                               we will live here.

© Ryan van Winkle
from: Tomorrow, We Will Live Here
London: Salt Publishing, 2010
Audio production: Ryan van Winkle & Colin Fraser (Culture Laser productions)

ბინა

gruzinščina

                                     ჩვენი ახალი კედლები,
                                     შებინდებისას შიშველი,
                                     ზეწრებივით კიდია
                                     სინათლის სხივის მოხვედრამდე.

გაზქურის ზემოთ მორყეული
ლურსმანია, თუკი გაუძლებს,
შეიძლება ტაფა დაკიდო.
საძინებელში ძველი მდგმურების

                                                   დატოვებული სარკე ირეკლავს
                                                   მიშტერებულ მზერას კედლების,
                                                   რომლებსაც ფაქიზი ბზარები აქვთ,
                                                   როგორც მუზეუმის სარდაფში ლარნაკს.

                                     კაბინეტში ყავისფერი ლაქები —
                                     შოკოლადი, სისხლი
                                     ან განავალი, ჩვენ არ ვიცით
                                     რა მოგველის აქ, ან რას

           ჩამოვკიდებთ ამ ნაქირავებ კედლებზე,
           და ჩამოვკიდებთ თუ არა საერთოდ რამეს.
           ჩვენ სულ ახლახანს გადმოვედით

                                            და უკვე ერთმანეთის ენაზე
                                            მწარე კენკრად გადავიქეცით,
                                            ვერ მოვრიგდით, სად უნდა დავდგათ
                                            მაგიდა, ფოტოები ანდა

საწოლი. ბინა არის მერიის თავზე,
ვერ ვიჩხუბებთ. და ამიტომაც
ადვოკატებივით ერთმანეთს ვეკამათებით,
კედლები კი უხმოდ მოგვჩერებიან. აქვე სარკეა

                                              რომ ჩავიხედოთ, და ლურსმანი, რომ დავკიდოთ რამე.
                                              გაუხსნელი ყუთები კუთხეეში იმალებიან,
                                              და კარადები ნაცემი ბავშვებივით გვიყურებენ.
                                              ჩვენ ჩამოვწმენდთ სისხლს

კედლებიდან და მტვერს — თაროებიდან.
ჩვენ ერთი წლით ვიქირავეთ ბინა,
რომელიც ცარიელია შებინდებისას,
თითქოს ნისლია

                                                 აქ ჩვენს შორის ჩამოწოლილი,
                                                 და ღმერთო ჩემო, ხვალ
                                                 ჩვენ უნდა ვიცხოვროთ აქ.

თარგმანი / translation: Nene Giorgadze

სასტიკი პასუხი

gruzinščina | Maya Sarishvili

თქვენ მეუბნებოდით, რომ იმ ოთხიდან
ორი ბავშვი მაინც უნდა ჩამეძაღლებინა,
მაგრამ  მე ვერ ამოვარჩიე — რომელი...
და ამასობაში დაიზარდნენ.
თავის დაცვა უკვე კარგად შეუძლიათ.
ისე ადვილად ვეღარ დახოცავ...
ერთი რომ მყოლოდა,
ოთხივეჯერ მას ვაკოცებდი
და არავინ ეტყოდა, რომ დანარჩენები
იმ სამი კოცნისათვის დაიხოცნენ.
ვერ მოვიქეცი გონივრულად,
ვერ ამოვითხარე სტერილური თოხებით
შვილები — როგორც გლანდები —
და საქმე საბოდიშოდ გავიხადე,
რადგან სულ მეგონა, რომ
თუ დაგიჯერებდით,
მუცელი მაინც გამომეზრდებოდა
და მთელი ცხოვრება
ზუსტად იმდენი ბორცვი უნდა მეტარებინა,
რამდენ ბავშვსაც ტანში ჩავიკლავდი.
და ესენი კი იქნებოდნენ
ბევრად უფრო საშიშნი და მარადიულნი —
ჩემივე შვილების საფლავის ბორცვები.
თქვენ მეუბნებოდით, რომ ამ ოთხიდან
ორი ბავშვი მაინც უნდა ჩამეძაღლებინა,
მაგრამ მე ვერ ამოვარჩიე — რომელი,
და ამასობაში დაიზარდნენ,
ლოყებზე თითები მომაფინეს,
ალაპარაკდნენ...

© მაია სარიშვილი / Maya Sarishvili
Audio production: Giorgi Leonidze State Museum of Literature, Georgia

The Cruel Response

angleščina

You told me that
I should have slain
at least two of these four children,
but I couldn’t choose which ones…
And meanwhile, they’ve grown up.
They can protect themselves now.
You can no longer kill them easily.
If I had only one,
I would have kissed her four times
and nobody would have told her
of those who died for the other three kisses.
I behaved unwisely,
couldn’t dig out my children
with a sterile hoe, like digging out tonsils,
and now I have to apologize…
I’ve always thought that if I do what you say,
my belly would grow regardless
and through my entire life,
I would carry as many foothills
as children—I would have aborted those in my body
and then these hills would be graves—
more terrifying, eternal.
You told me that
I should have butchered
at least two of these four children,
but I couldn’t choose which ones,
and meanwhile, they grow up,
lay their fingers upon my cheeks
and start speaking…

Translated from the Georgian by Timothy Kercher and Nene Giorgadze

მამას

gruzinščina | Maya Sarishvili

მე ვიცი, რაც გაყვირებს ძილში —
შანდლებზე წამოცმული გველები
ენებით გინათებენ ოთახს.
და მართლაც რა საშიშია ეგ მოგუგუნე სიბნელე —
ცბიერი შუქით დაგესლილი...
მე ვიცი, როგორ საპონივით ისვამ ღამღამობით
შენსავე გულს მთელს სხეულზე.
როგორ მონდომებით იცილებ ლაქებს
შენივე გულის ქაფით.
იქნებ, ამიტომაც,
დედა ყოველ ღამით გამოდის ბნელეთიდან
და ვარდებს გირგავს იმ ჩუსტებში,
შენ რომელშიც დილაობით ფეხებს აბიჯებ...
გთხოვ, მიაგენი ჩვენთან სახლში
ჩემს ბავშვობის ხმას.
ალბათ, კანფეტების ყუთთან იქნება სადმე ახლოს.
და თუ მარმელადის გოშია აყეფდეს,
ან რამე ამდაგვარი,
ესე იგი, ჯადო ახსნილია...

© მაია სარიშვილი / Maya Sarishvili
Audio production: Giorgi Leonidze State Museum of Literature, Georgia

To My Father

angleščina

I know what makes you scream in your sleep—
snakes rising from the candelabras
light up the room with their tongues.
And how frightening is that droning darkness,
poisoned with a treacherous light…
I know how every night you lather your own heart
like soap on your whole body.
How eager to remove the stains
with your own heart’s foam.
Perhaps for that very reason
mother rises up from death every night
to plant roses in your slippers,
where you will move your feet in the morning…
Please find the sound of my childhood in our house.
It will probably be somewhere close to a box of sweets.
And if the little marmalade dog barks,
or anything like this,
then the curse has been broken...

Translated from the Georgian by Timothy Kercher and Nene Giorgadze

[გესმის ქოშინი?]

gruzinščina | Maya Sarishvili

გესმის ქოშინი?
აქ ჩემს ოთახს თავის ღამე ჰყავს _
მოახლესავით _
რომ დაბერდა და ვერ უვლის ნივთებს,
ხოლო სიმწრით გამოზრდილი მოჩვენებები
უკვე პირში დასცინიან, ვერ იმორჩილებს.
ფარდაც ვერ იჭერს _
ფანჯრებიდან შემოდის შუქი _
ნეონის მახვილ სხივებზეა
აცმული ძილი _
ციმციმა აბრებს
სიტყვებიდან გამოაქვთ სისხლი _
და მეცოდება ასოები _ მუნჯი ტყვეები,
რომ ჩაამწკრივეს და აკივლეს გათენებამდე.
შავ ბამბაშია შეფუთული რძით სავსე ჭიქა.
რაც არ იმსხვრევა _ ტელეფონის ბლოკნოტიც კი
შავ ბამბაშია _
და იქ ანბანის სულელური რაღაც წესრიგით,
გამოგონილი მეგობრები მიქნევენ ხელებს.

© მაია სარიშვილი / Maya Sarishvili

[Do you hear the shallow breaths?]

angleščina

Do you hear the shallow breaths?
Here, my room possesses the night
—as a maid—
from growing old, being unable to manage
to ghosts bred in torment,
in-your-face laughter can’t be held back—
the curtains, too, can bear no more light
entering from windows—
sleep, caught by
sharp neon beams—
the glimmering ads
charming blood from words,
with letters that pity me—dumb slaves
lined up and made to scream till dawn.
The full milk glass is wrapped in black cotton.
Everything that doesn’t break—even the address book
is wrapped in black cotton—
and there, in the alphabet’s impractical manner,
my invented friends are waving goodbye.

Translated by Timothy Kercher and Nene Giorgadze

[ახლა ქარიშხალმა სხვაგვარად გადააწყო შეშლილები]

gruzinščina | Maya Sarishvili

ახლა ქარიშხალმა სხვაგვარად გადააწყო შეშლილები.
სხვაგვარად ჩაამწკრივა.
ბოლოებში ბავშვები დააყენა რითმებად
და წამოვიდა დემონსტრაცია,
როგორც შეშლილთა ლექსი.
მე კი ღიმილი, როგორც ნატკენი ფრთა,
ძირს მეთრევა და უხერხულია.
ვერ ავიკეცე. ვერ ვიმაგრებ.
ჩემს ღიმილზე ებიჯება სუყველას ფეხი _
ხალხმრავლობაში უარესია.
თურმე თავსხმაა.
ავიხედე _ წვეთები გვანან პაწაწინა მეგაფონებს,
რომელთაც დავსდევ და სათითაოდ
ყოველ მათგანს ვუკითხავ ლექსებს.
ეს სიგიჟეა. ერთი წვეთიც არ დამრჩენია.
და მახსენდება ბლანტი სცენა
სავსე დარბაზში,
სადაც ავედი ზუსტად ისევე სულელურად,
როგორც ოდესღაც ბავშვობისას,
როდესაც დედა მიკვდებოდა
და მაგიდაზე შევდექი შიშით,
რომ ახლოდან გაეგონა ღმერთს ჩემი ლოცვა...

© მაია სარიშვილი / Maya Sarishvili
Audio production: Giorgi Leonidze State Museum of Literature, Georgia

[Now, the storm has arranged the insane]

angleščina

Now, the storm has arranged the insane,
set down a different order.
Those at the end are children, like rhymes.
A lunatic poem started as a protest.
My smile is thrown down
like a wounded wing
—clumsy me—
I can’t lift it, can’t grip it.
A crowd tramples my lips—
it gets worse in the throng’s midst.
I look up—drops like mini-megaphones.
I chase them down and to each one,
read my poems.
It’s odd. Not a single drop lingers with me.
And I remember the sticky stage
in a packed-out house
where, once upon a time
as a child, I foolishly rose
when my mother was dying
and clumsily climbed up on the table
to make God better hear my prayers…

Translated by Timothy Kercher and Nene Giorgadze

[ასე არ გამოვა]

gruzinščina | Maya Sarishvili

ასე არ გამოვა —
ტყეც რომ ამოაყირავო,
ერთ ფესვს ვერ იპოვი ვერსად.
საზარელი სიზმარივითაა
მიწაზე დაუმაგრებელი სამყარო.
ქალაქები უბრალოდ დევს ასფალტზე.
გაშეშებული ზღვები
საითაც დედამიწა გადაბრუნდება,
იქით ცურდებიან —
უშველებელი სამართებლებივით
სრიალებენ უკონტროლოდ...
და ყველანი რა მონდომებით,
რა თითო—თითოდ
ვაცლით სხეულებიდან ძველმოდურ ძარღვებს —
სულ მალე
ფუტკრებიც ვეღარ დაკბენენ
ჩვენს როიალებზე შემოსასმელ
ფაიფურის შვილებს...

© მაია სარიშვილი / Maya Sarishvili
Audio production: Giorgi Leonidze State Museum of Literature, Georgia

[It doesn’t work this way]

angleščina

It doesn’t work this way— 
even when you knock down an entire forest, 
you won’t find a single root anywhere. 
When not fixed to the earth, the universe
is a nightmare. 
Towns float atop asphalt, 
seas harden. 
Wherever the earth collapses, 
it drifts away—
like enormous razors 
sliding uncontrollably. 
And how enthusiastically we all strip
our bodies 
one by one of the ancient veins—
and soon enough 
even the bees can’t sting our ceramic children
any longer, children meant to be displayed 
on top of grand pianos…

Translated from the Georgian by Timothy Kercher and Nene Giorgadze