Iryna Tsilyk (Ірина Цілик)

„Ich habe es satt, mich schuldig zu fühlen“, sagst du.
„Bei euch ist Krieg, und ich lebe in der Schweiz.
Wenn du weißt, was ich meine?“

Ein Weihnachtsmarkt in Mitteleuropa.
Wir schälen heiße Maroni, pusten auf die Finger.
Lieblicher Advent.
Jemand singt leise „Halleluja“,
jemand schneidet Mistel in handliche Zweige,
andere probieren Würstchen.

„Ist doch wahr!“,
du wirst rot bis an die  Haarwurzeln,
als schickte die Abendsonne rostige Wärme
in den dämmrigen Wald.

Eine nette Frau in meinem Alter, flüchtig bekannt.
Genau so, ganz anders.
Auf dem Poesiefestival weben wir ein paar Tage lang
gemeinsam komplexe Stoffe, entrollen Wortknäuel,
suchen aus dem Labyrinth unserer Fragen einen Ausweg,
den es nicht gibt.

„Weißt du, wir sind hier an allem und jedem schuld“,
setzt du fort,
nun wirklich überanstrengt.
„Wenn du hereinkommst, dann nimm die Mütze ab,
wasch dir die Hände und entschuldige dich für die koloniale Vergangenheit
und den fremden Krieg … Verzeih.“

Du sagst – verzeih, und ich sage – verzeih.

Der Elefant im Porzellanladen.
Der Streiter im Bruegelschen Karneval,
auch ich habe es satt, mich schuldig zu fühlen.

Doch die Sonne scheint, wir mischen uns unter die Leute,
und der Glühwein schaukelt gefährlich in unseren Bechern,
rot und klebrig schwappt er über.

Wir wissen nicht,
dass einige Tage später
neue Bomben in Aleppo, Anschläge in Istanbul
und auf dem Weihnachtsmarkt in Berlin
Dutzende Leben fordern werden.

Du sagst – um Gottes Willen, und ich sage – um Gottes Willen,
als wir die Nachrichten auf dem Display lesen.

Die Frontlinie ist immer näher als gedacht.
Und wir zwei, wir sind natürlich nicht schuld.
Wenn du weißt, was ich meine?

You say, “I am tired of feeling guilty,
You have a war going on, but I live in Switzerland.
Don’t you understand?”

A Christmas market somewhere in the center of Europe.
We peel roasted chestnuts, blow on our fingers.
The tender season of Advent.
Someone is singing Hallelujah in a thin voice,
someone is cutting mistletoe into portioned branches,
and others are snacking on sausages.

“But really!”
you turn completely red, down to the hair roots –
as if the evening sun flooded the twilight forest
with its rusty warmth.

My sweet coeval whom I barely know.
Just like me; so completely different.
For several days, during a poetry festival,
we spin conversations on lofty matters, untangle balls of words,
seek an exit from the labyrinth of our questions –
an exit that doesn’t exist.

“You know, here we are guilty of everything, guilty towards all,”
you continue,
now truly feeling exhausted.
“When entering a home, don’t forget to take off your hat,
wash your hands, apologize for the colonial past
or for someone else’s war... Sorry.”

You say sorry, and I too say sorry.

An elephant in a china shop,
amartinet at a Brueghelian carnival,
I am also tired of feeling guilty.

But the sun is shining, and we walk through a crowd,
and mulled wine dangerously jumps in our cups,
splashing its redness and stickiness.

We do not know
that a few days later
new bombings in Aleppo and terrorists in Istanbul
and in Berlin, at a Christmas market,
will claim dozens of lives.

You will say, oh my God, and I will say, oh my God,
reading the news on the monitor.

The frontline is always closer than it seems.
But no, you and I are not guilty of it.
Don’t you understand?

„Zmęczyło mnie poczucie winy – mówisz,
- U  was wojna, ja mieszkam w Szwajcarii.
Rozumiesz, prawda?”

Bożonarodzeniowy kiermasz gdzieś w centrum Europy.
Łuskamy pieczone kasztany, dmuchamy na palce.
Łagodny czas Adwentu.
Ktoś cieniutko śpiewa „Alleluja”,
ktoś dzieli jemiołę na gałązki,
niektórzy jedzą kiełbaski.

„Ale naprawdę!”
- rumienisz się aż po cebulki włosów,
tak jakby wieczorne słońce zalało rdzawym ciepłem
mroczny las.

Moja miła rówieśnica, ledwie znajoma.
Taka sama, całkiem inna.
Przez kilka dni festiwalu poetyckiego,
tkamy wspólnie wysokie materie, rozplątujemy kłębki słów,
w labiryncie naszych pytań szukamy wyjścia,
którego nie ma.

„Wiesz, my tu jesteśmy wszystkiemu winni, wszystkiemu” –
mówisz dalej
już rzeczywiście zmęczona.
- Wchodząc do domu, nie zapomnij zdjąć czapki,
umyć rąk, przeprosić za kolonialną przeszłość
albo cudzą wojnę… Wybacz”.

Ty mówisz – wybacz, i ja mówię – wybacz.

Słoń w składzie porcelany,
prostak na breuglowskim święcie,
też zmęczyło mnie poczucie winy.

Ale słońce świeci i wchodzimy między ludzi
i grzane wino niebezpiecznie podskakuje w naszych kieliszkach,
wychlapuje się czerwone i lepkie.

Nie wiemy,
że za kilka dni
nowe bombardowania w Aleppo, ataki terrorystyczne w Stambule
i w Berlinie, na bożonarodzeniowym kiermaszu,
pochłoną dziesiątki ofiar.

Powiesz – o mój boże, i ja powiem – o mój boże,
czytając wiadomości z monitora.

Linia frontu jest zawsze bliżej, niż się zdaje.
Ale my nie jesteśmy temu winne.
Chyba rozumiesz.

„Sunt sătulă să mă simt vinovată”, spui,
„La tine e război, dar eu trăiesc în Elveția,
înțelegi?”

Un târg de Crăciun undeva în inima Europei.
Decojim castane coapte și suflăm să ne răcorim degetele.
Pașnicele zile din preajma Ajunului.
Cineva cântă „Hallelujah” cu voce subțirică,
altcineva taie și-mparte crenguțe de vâsc,
alții se-nfruptă din cârnați.

„Serios acum!” –
și te-nroșești până-n vârful unghiilor, până la rădăcina părului,
de parcă soarele-n asfințit ar fi inundat păduricea
cu lumina lui ruginită.

Dulcea mea colegă, pe care de-abia o cunosc.
Avem aceeași vârstă și semănăm,
dar suntem atât de diferite.
Pentru câteva zile, de-a lungul unui festival de poezie,
țesem conversații pe teme pline de importanță, desfacem
împreună ghemul de cuvinte,
căutăm o ieșire din labirintul întrebărilor noastre –
o ieșire ce nu există.

„Știi, aici suntem vinovați de tot, vinovați față de toți”,
continui,
simțindu-te cu totul epuizată.
„Când intri-ntr-o casă, nu uita să-ți scoți pălăria,
să te speli pe mâini, să-ți ceri scuze pentru trecutul colonial
sau pentru războaiele altora...”

Spui – îmi pare rău, și eu spun, la rândul meu – îmi pare rău.

Un elefant într-un magazin de porțelanuri,
un soldățoi într-un carnaval brueghelian,
și eu am obosit să mă simt vinovată.

Dar soarele strălucește, iar noi umblăm prin mulțime
și stropi de vin fiert sar din paharele noastre,
roșii și lipicioși.

Nu știm că peste câteva zile
vor fi noi bombardamente-n Alep
și atentate teroriste la Istanbul
și Berlin, la un târg de Crăciun,
secerând câteva zeci de vieți.

Vei spune „O, Doamne”, și eu voi spune „O, Doamne”,
citind știrile pe monitor.

Linia frontului e întotdeauna mai aproape decât pare –
dar nu, tu și cu mine nu suntem vinovate pentru asta,
înțelegi?