Carolina Pihelgas

No se de quién heredé
los ojos – de estrellas ceceosas
o de la hoja de la guadaña. Soy sencilla
como un tallo mojado en el viento, vacía como
una concha que se acuerda de su vida anterior.
Carga de telaraña contra el cuerpo, este grueso
hilo ligero, ancho umbral de los días.
Mi silencio es el silencio de la calle de mi casa
en la noche – igual al de la farola borrosa
que un niño llama obstinadamente luna.

I dunna keen wha a’m gotten
mi een fae – lispin staurs
or da sye bled. A’m simple
laek a wind bruckit coarn stalk,
empty laek a shall at minds past lives.
Agin da boady da heft o spiderweb, dis
tick bricht treid, da days’ broad cusp.
Mi silence is da mirknin rod hom’s
silence – choost laek dis dull streetlicht
at a bairn stubbornly caas mön.

I don’t know whom I inherited my eyes from –
the lisping stars or the scythe’s blade. I’m simple,
like a stalk snapped in the wind,
empty like a shell that remembers its past life.
A spiderweb’s burden on skin; that
dense, pale thread; the broad doorstep of days.
My quiet is the quiet of an evening
hometown street – like that of a dull streetlight
that a child stubbornly calls the Moon.

Ikkje veit eg, frå kven eg har
augo – frå dei lallande stjernene
eller frå ljåbladet. Eg er enkel
som eit halmstrå knekt av vinden,
tom som eit sneglehus, med minne om liv som var før.
Tyngda av kingelvev mot kroppen, den
tette, lyse tråden, daganes breie terskel.
Mi stille er stilla av den heimlege gata
om kvelden – som i den blasse gatelykta,
den ungen trassig held fast på er månen.
 

En tiedä, keneltä olen perinyt
silmäni – lallattelevilta tähdiltä
vaiko viikateenterältä. Olen yksinkertainen
kuin tuulen taittama viljankorsi,
tyhjä kuin vanhoja muisteleva etanankuori.
Vartaloa vastassa hämähäkinverkon paino, sen
pitkä vaalea rihma, päivien lavea karmi.
Minun hiljaisuuteni on iltaisen kotikadun
hiljaisuutta – kuten tuolla tylsällä katulampulla,
jota lapsi nimittää sinnikkäästi kuuksi.