Dimitra Kotoula (Δήμητρα Κωτούλα )
Τοπιογραφίες Ι
Τοπιογραφίες Ι
Είναι μια παγωμένη μέρα.
Μια άψυχη φτερούγα πρωινού φωτός
αιωρείται κοινότοπα.
Αντιστέκεται.
Μυρωδιά πάχνης
και τα κόκκινα φύλλα της πλατανιάς αχνίζοντας.
Το ανείπωτο αγγέλλεται ξανά ειπωμένο.
Νεαρά αυλάκια υδαρούς πρώτης ύλης
τα χέρια μου
κατευθείαν δοσμένα σε μένα
διαβρωμένα από επιθυμίες
δοκιμασμένα από λασπώδεις τρυφηλές νοσταλγίες
εντεταλμένα
προσανατολίζονται.
Μένοντας πιστός σ' αυτό το φως
μαθαίνω πιο σωστά τον εαυτό μου
θυμάμαι πιο σωστά τον εαυτό μου
έξω από κάθε πρόβλεψη και το πραγματικό.
Ήσυχα που καπνίζει το φθινόπωρο.
Το δάσος της ερεθισμένης μου σκέψης ταράζεται πάλι.
Υπερίπταται.
Ο ήχος ένα κόκκινο που σβήνει μέσα στο στόμα μου.
Κλείσε τα μάτια
Κλείσε καλά τα μάτια στην —
εγώ εσύ κι αυτό
Μια χούφτα θλίψη σκορπίζεται πάνω απ' τη θάλασσα.
Η θάλασσα έχει ένα θρίαμβο.
Εμείς δεν έχουμε κανέναν.
Ένα ζευγάρι μόνο τα χέρια μας
άσπρα μέσα στα πράσινα
διαβρωμένα από επιθυμίες
δοκιμασμένα από λασπώδεις τρυφηλές νοσταλγίες
δανεισμένα χέρια
ζουν
για μια στιγμή λίγο λαμπρότερα
ακυρωμένα
ο μικρός βίαιος στρατός μιας επιτακτικής ασημαντότητας
ένα ζευγάρι μόνο τα χέρια μας
χωρίς φτερά
χέρια πού ξετυλίγουν και τυλίγουν υποσχέσεις
αναγκάζοντας τη φθορά σε παραίτηση.
εγώ εσύ κι αυτό
Ή φρίκη της λέξης που προστίθεται στη φρίκη της άλλης λέξης
ενώ πλαγιάζουμε σιωπηλοί στα σκοτεινά
και κοιταζόμαστε
ενώ κρατιόμαστε σιωπηλοί
σφιχτά
και κοιταζόμαστε
και δε ζητάει ή καρδιά
γιατί είμαστε φτωχοί
μόνο ανασαίνει ρυθμικά
σ' αέναο σφυροκόπημα.