Tanja Kragujević

Überall nahm ich
meine Illusionen
mit.

Sie trugen meine Schuhe.
Sie aßen aus meiner Schüssel.
Sie legten ihre lieblichen
Wollknäuel auf meinen Schoß.

Mit einem schrillen Pfiff
mit den Augen führten sie mich
gelegentlich in den
offenen Weltraum. Aus der Welt hinaus.  

Damit wir für      
all diese kurzen
Lichter und schnellen Musen sterben.

Damit wir Schneegipfel
mit unserem Blick lecken. Die Gipfel
Des Weltraum-Urals.
Dessen Pfützen auf dem
Planetenboden manchmal
an einem verschlafenen und heißen Mittag
eine Taube austrinkt.

Ich schickte sie
auf hohe Schulen.
Zu großen Leidenschaften.
Ich lehrte sie Sprachen
anderer Wesen. Den Wahnsinn.

Ich blätterte für sie
unentzifferbare
Ratgeber
für Zärtlichkeit und Schmerz.

Ich übte sie
in der Art zu atmen.
In Kalligraphie. Im Glänzen
der Haut. Ich lehrte sie beten
zu allem Niedergeschlagenen.

Damit sie aufblitzen.
Wie ungewaschenes Kupfer.
Wenn sie das Gipfeltreffen
der toten Rosen erreichen.

Hinter der Drehtür.
Wo aus vollem Glanz
der Knopf königlicher Nächte
für immer davonrollt.

Damit sie einmal knarren.
Wie wenn sich
eine Gewandspange schließt.

Und wenn sie mit dem Erbe ihrer
verwundbaren Gabe
zwei einsame
Klümpchen verbindet.
Klumpen des unbebauten Landes.

Por doquier conmigo
estuve llevando
mis ilusiones.

Llevaban mis zapatos.
Comían de mi plato.
Dejaban caer sus ovillos
de cariño sobre mi falda.

Con un agudo silbido
de los ojos a veces
me llevaban al espacio
sideral. Por fuera del mundo.

Para fallecer
por todas esas luces
fugaces y esas musas rápidas.

Para lamer con la mirada
las cumbres nevadas. Las copas
de los Urales espaciales.
Cuyos charcos en el suelo
del planeta de vez en cuando
al mediodía soñoliento y caliente
la paloma se bebe.

Las inscribía
en escuelas superiores.
En pasiones profundas.
Les enseñaba los idiomas
de otros seres. La locura.

Para ellas revisaba
los manuales
no interpretables
de la ternura y del dolor.

Las adiestraba
en las maneras de respirar.

En la caligrafía. En el brillo
de la piel. En las plegarias
por todo lo abatido.

Para que refulgieran.
Cual cobre sin llorar.

Cuando lleguen al summit
de las rosas muertas.

Detrás de la puerta giratoria.

Donde del brillo completo
para siempre se desploma
el botón de las noches imperiales.

Para que crujan.
Como la fíbula.
Cuando se dobla.

Y para que con la herencia
de su don vulnerable junten
dos montoncitos
solitarios.
De tierra desierta.

Où que j’allais
j’emmenais avec moi
mes chimères.

Elle portaient mes chaussures.
Mangeaient de mon écuelle.
Baissaient leurs pelotes
gracieuses sur mon aile.

Parfois d’un sifflement aigu
des yeux elles me faisaient sortir
dans l’espace
ouvert. Hors du monde.

Pour qu’on meure ensemble
pour toutes ces lumières  
courtes et ces muses rapides.

Pour qu’on suce par notre seul regard  
les sommets en neige. Les cônes
des Urals d’espace.
Dont les flaques au sol  
de la planète sont bues par un pigeon  
dans un midi somnolent et chaud.

Je les inscrivais
aux hautes écoles.
Aux passions profondes.
Je leur ai enseigné les langues
des autres êtres. La folie.

Je feuilletais pour eux
des manuels indéchiffrables
de la douceur et de la douleur.
 
Je les ai perfectionnées  
dans les façons de respirer.
Dans la calligraphie. Dans l’étincellement
de la peau. Dans les prières
à tout ce qui est abattu.

Pour qu’elles éblouissent.
Comme le cuivre jamais versé en larmes.
Quand elles arrivent au sommet
des roses mortes.

Derrière la porte tournante.
Où de la pleine splendeur
une fois pour toutes
dégringola le bouton des nuits impériales.

Pour qu’elles grincent.
Comme quand la fibule
Se referme.

Et par l’héritage
de son don vulnérable
fixe deux petites mottes
solitaires.
De la terre vaine.

Ovunque andavo
portavo con me
le mie chimere.

Indossavano le mie scarpe.
Mangiavano dalla mia scodella.
Lasciavano i loro graziosi
gomitoli sul mio grembo.

Con un sibilo acuto
degli occhi a volte mi
conducevano nel cosmo
aperto. Fuori dal mondo.

Per continuare a morire insieme
per tutte quelle brevi
luci e quelle muse veloci.

Per leccare con lo sguardo
le cime innevate. I coni
dei cosmici Urali.
Le cui pozzanghere sul suolo
del pianeta a volte
in un assonnato e torrido mezzogiorno
beve un piccione.

Le iscrivevo
alle accademie.
Alle passioni profonde.
Insegnavo loro le lingue
di altri esseri. La pazzia.

Sfogliavo per loro
manuali
indecifrabili
della tenerezza e del dolore.

Le perfezionavo
ai modi di respirare.
Alla calligrafia. Allo splendore
della pelle. Alle preghiere
a tutto quello che è avvilimento.

Affinché risplendano.
Come rame non bagnato.

Quando arrivano al vertice
delle rose morte.

Dietro la porta girevole.

Dove dal pieno splendore
per sempre rotola giù
il bottone delle notti imperiali.

Affinché stridino.
Come la fibula.
Quando si chiude.

E con il patrimonio del proprio
dono vulnerabile unisce
due solitarie
manciate.
Di terra deserta.

Παντού μαζί μου
έπαιρνα
τις χίμαιρές μου.

Φορούσαν τα δικά μου παπούτσια.
Ετρωγαν από τη δική μου καραβάνα.
Ακούμπαγαν τα χαριτωμένα τους κουβάρια
στα δικά μου γόνατα.

Μ΄ ένα οξύμωρο σφύριγμα των ματιών
πότε-πότε με έβγαζαν
στον ανοικτό κόσμο. Εκτός.

Να πεθαίνουμε
για όλες τις σύντομες λάμψεις
και τις γοργοπόδαρες μούσες.

Να γλείφουμε με το βλέμμα
τις χιονισμένες κορφές. Τους κώνους
των διαστημικών Ουραλίων.

Τους μικρούς βούρκους τους
στα εδάφη του πλανήτη  
το νισταγμένο καυτό μεσημέρι
μερικές φορές πίνει το περιστέρι.

Τις έγραφα
στις ανώτατες σχολές.
Στα βαθία πάθη.
Τους μάθαινα γλώσσες
άλλων πλασμάτων. Την τρέλα.

Ξεφύλλιζα για κείνες
τα ακαταλαβίστικα εγχειρίδια
τρυφερότητας και πόνου.

Τις μετεκπαίδευα
στους τρόπους αναπνοής.
Στην καλλιγραφία.
Στην λάμψη του δέρματος.
Στις προσευχές για όλα τα λυγισμένα.

Να λάμψουν.
Σαν άκλαφτο μπακίρι.
Οταν φτάσουν στη συνεδρία
των πεθαμένων ρόδων.

Πίσω από την περιστρεφόμενη πόρτα.
Από την γεμάτη λάμψη της
κατρακυλά αενάως
το κουμπί της βασιλικής νύχτας.

Να τρίξουν.
Σαν πόρπη.
Που κλείνει.

Και με την κληρονομιά
του ευάλωτου χαρίσματός της
δένει
δυο μοναχικές χούφτες.
Ερημης γης.

Jag tog med mig
mina illusioner
överallt.

De bar mina skor.
Åt ur min skål.
Lade sina ljuvliga
nystan i mitt knä.

Ibland tog de mig
ut i öppna kosmos
Med ögonens skarpa
vissling. Utom världen.

Att vi dör
för alla dessa korta
ljus och snabba muser.

Att vi slickar snötopparna
med blicken. Urals
kosmiska kupoler.
Vars vattenpussar
på jordens yta duvan
en sömndrucken och het middag
ibland dricker upp.

Jag skrev in dem  
vid högskolor.
I stora passioner.
Lärde dem andra varelsers
språk. Vansinne.

Bläddrade i
otolkbara handböcker
om ömhet och smärta
åt dem.
 
Övade dem
i sätt att andas.
Kalligrafi. Hudens
glans. Med böner
till allt modlöst.

Så de skiner upp.
Som outgråten koppar.
När de kommit till döda rosors
toppmöte.

Bakom svängdörren.
Där de tsariska nätternas knapp
för evigt rullar bort
från den stora glansen.

Så de gnisslar till.
Som en fibula.
När den fästs.

Och med sin sårbara gåvas arv
förenar
två ensliga
klumpar.
Öde jord.

Mindenhová
vittem magammal
a látomásaimat.

Az én cipőmet hordták.
Az én tálamból ettek.
Az ölembe eresztették
piciny gombolyagjaikat.

Szemük éles füttyszavával
időről időre
kivezettek a nyílt
űrbe. Ki a világból.

Hogy meghaljunk
mindezekért a röpke
fényekért és fürge múzsákért.

Hogy tekintetünkkel nyaljuk
a havas ormokat. A kozmikus
Urálok csúcsait.
Melyeknek pici tócsáit
bolygónk talaján néha
álmos forró déli órán
kihörpinti a galamb.

Magasiskolákba
írattam őket.
Mély szenvedélyekbe.
Másféle lények nyelveire
tanítottam őket. Őrületre.

A gyengédség és a fájdalom
megfejthetetlen
kézikönyveit
lapozgattam nekik.

A légzés módjaira
oktattam őket.
Szépírásra. A bőr
fényességére. A csüggedtekért
való imádkozásra.

Hogy felcsillanjanak.
Akár a kisíratlan réz.

Mikor  megérkeznek
a halott rózsák összejövetelére.

A forgóajtó mögé.

Ahol teljes pompájából
mindörökre legurul
a császári éjszakák gombja.

Hogy nyekkenjenek.
Mint a fibula.
Mikor összerakják.

És törékeny tehetségének
örökségével összekössön
két magányos
földrögöcskét.
Az átok földjéről.

どこに行っても
連れていた
私の幻影たち

私の靴を履いていた。
私の皿から食べていた。
自分たちのすてきな
毛糸玉を私のひざに置いていた。

鋭い笛の音のする
目で、私をときどき
連れ出した。開かれた
宇宙へ。世界の外へ。

一緒に死ぬことができるように。
あのすべての短い
光と足早な夢想のために。

眼差しでなめることができるように。
雪の峰を。コーンを
ウラルの世界の。
その水たまりを
惑星の地面でときどき
けだるい暑い真昼に
鳩が飲む。

彼らを入学させた
高等学校に。
底知れない情熱に。
彼らに教えた 異なる生物の
言葉を。狂おしさを。

頁をめくってやった
解読できない
手引き書
優しさと痛みの。

改善してやった
息の仕方を。
書き方を。肌の
磨き方を。祈り方を
すべての虐げられた人への。

彼らが輝くように。
洗われたことのない銅のように。
彼らが着いたときに。
死んだバラの頂きに。

回転扉の後ろ。
溢れんばかりの輝きで
永遠に回っている
皇帝の夜のボタン。

彼らがきしむように。
ファスナーのように。
閉じたとき。

そして私は受け継いだ。
壊れやすい贈り物を。つなげられた
二つの孤独な
土くれ。
荒れ果てた地。