Andreas Altmann

белае цела яблыневага дрэва
лушчыцца ў святле вятрыска.
праз першыя вочы свае
хвіліну гляджу на свет.
нечы голас, ён прарастае
у словах, што апынуліся звонку.
мне гэты голас ужо невядомы,
толькі абліччы пазнаюць яго,
да якіх ён належаў калісьці. люстэркі
нядоўгую маюць памяць.
з імі мусіць вада быць цярплівай.
а я бачу па-за і паміж. калі быў малы,
часта бывала кідаў у ручай
надгрызены яблык.
бо быў недаспелы.
і хвалі зусім ненадоўга
прымушалі рухацца неба.

jabloň se bíle loupe
ve světlém větru.
na chvíli se dívám
svýma prvníma očima.
hlas narůstal
ve ztracených slovech.
více ho neslyším.
jen tváře, ke kterým patřil,
jej zaslechnou. zrcadla
nemají dlouhou paměť.
ale voda je trpělivá.
vidím tím vším. jako dítě
jsem často házel do potoku
nakousnutá jablka.
byla ještě nezralá.
vlny vždy jen krátce
rozhýbaly nebe.

blancos se desgranan los capullos del manzano
a la luz del viento.
por segundos veo a través
de mis primeros ojos.
una voz que creció
en palabras omitidas.
ya no la recuerdo.
sólo los rostros a los que esa voz pertenecía
la reconocen. los espejos
no tienen larga memoria.
el agua les tiene paciencia.
yo estoy en el medio. de niño
solía arrojar las manzanas
mordidas al arroyo.
todavía estaban verdes.
sus ondas ponían el cielo
sólo fugazmente en movimiento.

blanchement s’écaille le bois du pommier
dans la lumière du vent.
pendant quelques secondes je vois à travers
mes premiers yeux.
une voix qui grandit
dans des paroles omises.
je ne peux plus me la rappeler.
seuls les visages auxquels elle appartenait
la reconnaissent.  les miroirs
n’ont pas la mémoire longue.
l’eau a de la patience avec eux.
je vois à travers.  enfant,
j’ai souvent lancé les pommes entamées
dans le ruisseau.
elles étaient encore vertes.
leurs ondes ne mettaient le ciel
qu’un bref instant en mouvement.

fehéren rezeg az almafa
a szél fényében. 
pillanatokra az első, 
szemeimmel látok. 
egy hang nő hozzá 
féktelen szavakban. 
már nem emlékszem rá. 
csak a korábbi arcaikra,
felismer újra. a tükröknek 
nincs emlékezete. 
a víz türelmes velük. 
közben látom. mint gyerek 
a megharapott almákat
gyakran a patakba hajítottam. 
még éretlenek voltak. 
hullámaiktól egy pillanatra
szétfutott az ég. 

wit bladdert het appelhout
in het licht van de wind.
seconden lang kijk ik door
mijn eerste ogen.
een stem, die aangroeide
in uitgelaten woorden.
ik kan haar mij niet meer herinneren.
enkel gezichten, waartoe zij behoorde,
kennen hen weer terug. spiegels
hebben geen lang geheugen.
water heeft met hen geduld.
ik kijk daartussen. als kind
heb ik vaak de aangebeten appels
in de beek gegooid.  
ze waren nog onrijp.
hun golven zetten de hemel
slechts kort in beweging.

biało łuszczy się drewno jabłoni
w świetle wiatru.
przez sekundy patrzę przez
moje pierwsze oczy.
głos, który narasta
w rozwiązłych słowach.
nie mogę go już sobie przypomnieć.
rozpoznają go tylko twarze,
do których należał. lustra
nie mają długiej pamięci.
woda ma do nich cierpliwość.
widzę od czasu do czasu. jako dziecko
wrzucałem często do strumienia
nadgryzione jabłka.
były jeszcze niedojrzałe.
ich fale tylko na krótko
wprawiały w ruch niebo.