Titos Patríkios (Τίτος Πατρίκιος)
Πολιτικοί πρόσφυγες στη Ρώμη, το 1970 και μετά
1970 und später)
Πολιτικοί πρόσφυγες στη Ρώμη,
το 1970 και μετά
Τόσους κυνηγημένους έβλεπα στις πόλεις
που αναγκαζόμουν ή διάλεγα να ζήσω
αλλά τους γνώρισα από πιο κοντά στη Ρώμη
που μας δεχότανε σαν μητρική αγκαλιά.
Όλοι είχαμε ξεφύγει από παραπλήσιους φασισμούς
σύντροφοι αλλόγλωσσοι, μονομιάς αδέρφια
με τις κοινές αφετηρίες, με αποκλίνουσες προοπτικές,
κι έπειτα ανακάλυπτα στην αντίπερα όχθη
βασανισμένους με αντίδρομες πορείες, φυγάδες
από καθεστώτα που άλλοτε τα θαύμαζα.
Βλέπω και τώρα τα πρόσωπα καθαρά
ωστόσο λίγων θυμάμαι τ’ όνομά τους
ο Πέδρο, ποιητής από την Ισπανία, ο Μάνουελ
Πορτογάλος λιποτάκτης, ο Ιρανός Αχμάτ
ο Μίρο από την Κολομβία, ο Ραούλ απ’ τη Χιλή
ο δημοσιογράφος Αντράς από τη Βουδαπέστη
ο Ινιάσιο από την Κούβα, η Πολωνέζα Χάνκα
το ανώνυμο ζεύγος των Τσέχων φοιτητών.
Καθώς αλλάζανε οι κυνηγοί πληθαίναν οι κυνηγημένοι
μιλούσαν συνεχώς για τις μακρινές τους χώρες
φτιάχνοντας δυο και τρεις ζωές στα ξένα
δεν ξέρω τι απόγιναν, πού πήγαν τελικά.
Αργά το παραδέχτηκα πως κι εμείς
αναλαμβάναμε κυνηγοί, βέβαια δευτερεύοντες
ακόμα και όταν πιστεύαμε στον σημαντικό μας ρόλο,
πολύ πιο αργά κατάλαβα
πως ένας ήταν πάντα ο μεγάλος κυνηγός
με ανάμεσά μας το κενό
απρόβλεπτα να μεγαλώνει ή να μικραίνει.