Jan Wagner

kalanvotkale sanomalehtipedissään,
puupöytä normandialaisessa
mökissä. hiljaista, lämmintä – ilma
neuloo villasukkia. kalaa voi koskettaa,
olla koskematta, sen hopeasuomut
kuin vilvoittavan sinfonian
pitkät nuottirivit. sen pää
on poikki, muuten se voisi,
jos kalat osaisivat lukea, lukea
mitä sen selkäevää vasten seisoo ja kuiskaa:
”mitä ne oikein puuhaavat, ihmiset?”
valo vetäytyy vähitellen, paperi
imee merta pisaran kerrallaan.
au fond de l’image hakkaa
jylisevä atlantti rantaan
tuoreimpia katoamisilmoituksia.

veliká ryba, ustlaná na noviny,
stůl ze dřeva v chatě
v normandii. uplně ticho, uplně teplo — vzduch
plete vlněné ponožky. můžeš se jí dotknout nebo
taky ne, jejích stříbřitých šupin podobných dlouhým řadám
not nějaké chladné symfonie. hlavu
má pryč, jinak by mohla, v případě
že ryby číst umějí, přečíst
co stojí nad její hřbetní ploutví
a napovídá jí: co činí tihle lidé?
světlo se tiše odtahuje, papír
do sebe po kapkách pojímá moře.
au fond de l’image mlátí dunivě atlantik
na pláž nejčerstvější oznámení o pohřešovaných.

a mighty fish, laid out on newspaper,
a table of wood in a cottage in
normandy. quite still, quite warm – the air is
knitting woollen socks. you can touch him or
not, his silvery scales like endless rows
of notes in a cool symphony. his head
is off, if it weren’t he could, assuming of course
that fish can read, peruse
what’s printed above his dorsal fin
and giving him the prompt: “what are these people up to?”
the light withdraws discreetly, the paper
absorbs the oceans drop by drop.
au fond de l’image the thunderous atlantic thrashes
the latest missing persons ads onto the beach.

un grand poisson, couché sur un journal,
une table en bois dans une cabane
en normandie. très calme, très chaud – l’air
tricote des chaussettes de laine. tu peux le toucher ou
ne pas le toucher, ses écailles argentées semblables aux longues séries
de notes d’une symphonie froide. sa tête
est coupée, sinon, à supposer que les poissons
sachent lire, il pourrait lire
ce qui se trouve au-dessus de sa nageoire dorsale
et lui souffle : « que font ces gens ? »
la lumière se retire doucement, le papier
accueille des mers goutte à goutte.
au fond de l’image l’atlantique enfonce en grondant
dans la plage les derniers faire-part des disparus

iasg mòr air leabaidh pàipear naidheachd,
bòrd fiodha ann am bothan ann an
normandie. tha i bruthainneach, balbh – an t-adhar

a’ fighe stocainn bobain. ’s urrainn dhut beantainn ris an iasg, no ’s dòcha
nach urrainn, a lannan airgeadach mar sreathan fada
de phuingean ciùil ann an siomfanaidh fionnar. tha a cheann
dheth, mura b’ e sin,  b’ urrainn dha
leughadh (nan dèanadh èisg leughadh)
na tha sgrìobhte os cionn ite droma
agus a tha a’ cagair ris: ‘dè tha iad a’ dèanamh, na daoine seo?’
tha an latha a’ ciaradh gu socair, am pàipear
a’ sùghadh mharannan a-staigh, deur air dheur.
au fond de l’image buailidh an cuan siar air an tràigh,
’s e caoidh an duine mu dheireadh air chall.

огромная рыба разложена на газете
на деревянном столе где-то
в нормандии. тихо, тепло – воздух вяжет
шерстяные носки. ты можешь потрогать или
всё же не можешь, нет, чешуйки – серебристые ноты
какого-то холодного мотета. её голова,
её нету, иначе бы рыба, конечно,
если бы рыба читала, читала
то, что написано сверху над ней,
сентенцию: «что творят они, эти люди?»
свет отсюда уходит тихо, бумага
капля за каплей впитала всю влагу морей,
au fond de l`image молотит атлантика с грохотом
сообщения о недавних пропавших без вести, носит по пляжу

Ενα μεγάλο ψάρι, κρεβατωμένο σε μια εφημερίδα
ένα τραπέζι ξύλινο σε μια καλύβα στη
Νορμανδία. Απόλυτη σιωπή, ζέστη - ο αέρας
πλέκει μάλλινες κάλτσες. Μπορείς να το αγγίξεις
ή και να το αφήσεις. Τα ασημένια λέπια
του σαν μακριές σειρές από νότες
μιας συμφωνίας δροσερής. Το κεφάλι του
είναι κομμένο, αλλιώς θα μπορούσε, αν
βέβαια διάβαζαν τα ψάρια, να διαβάσει
τι γράφει εκεί για το φτερό στη ράχη του
και του σουφλάρει: «Τι κάνουν όλοι τους, όλος αυτός ο κόσμος;».
Σιγά σιγά πέφτει το φως και το χαρτί
ρουφάει μέσα του θάλασσες, σταγόνα τη σταγόνα
Au fond de l' image ο Ατλαντικός μουγκρίζοντας ξεβράζει
τις τελευταίες αγγελίες εξαφανισθέντων στην ακτή.

velika riba, položena na časopis,
lesena miza v koči v
normandiji. povsem mirno, povsem toplo – zrak
plete volnene nogavice. lahko se je dotakneš ali
tudi ne, njene srebrnkaste luske kot dolge vrste
not hladne simfonije. brez glave je,
sicer bi lahko, če bi
ribe znale brati, prebrala kar je zapisano
nad njeno hrbtno plavutjo
in ji šepeče: »kaj počnejo, ti ljudje?«
svetloba tiho pojenja, papir po kapljicah
vsrkava morja.
au fond de l'image atlantik ob obalo
doneče buta najnovejše prijave pogrešanih.

duża ryba, na posłaniu z gazety,
drewniany stół w chacie w
normandii. tak cicho, tak ciepło – powietrze
dzierga wełniane skarpety. możesz jej dotknąć
albo i nie, jej srebrzyste łuski jak długie rzędy
nut chłodnej symfonii. głowę
odcięto, a przecież, zakładając, że
ryby potrafią czytać, mogłaby odczytać
napis nad swoją płetwą grzbietową
który podpowiada: „co ci ludzie wyprawiają?”
światło odchodzi bezszelestnie, papier
kropla po kropli wchłania oceany.
au fond de l’image atlantyk z hukiem wyrzuca
na plażę najnowsze ogłoszenia o zaginionych.

um grande peixe, embrulhado em um jornal,
uma mesa de madeira em uma cabana na
normandia. totalmente parado, quente – o ar
tece meias de lã. você pode tocá-lo ou
não, suas escamas prateadas como uma longa pauta
de notas de uma sinfonia fresca. sua cabeça
está cortada, senão ele poderia, supondo
que peixes pudessem ler, ler
o que estaria escrito sobre a barbatana dorsal
assoprando-lhe: “o que fazem estas pessoas?”
a luz se retrai suave, o papel
absorve mar gota por gota.
ao fundo da imagem debulha o atlântico vibrando
os anúncios mais recentes de desaparecidos na praia.