Dirk van Bastelaere
Naar de bergen kijken
Naar de bergen kijken
Wanneer de Zwitserse avond valt,
loert in het tegenlicht, achter het waaiende wit van gordijnen
de berg.
Zijn blik is het slijm
in het hart van de dingen
dat ons opjaagt, opgejaagd hart.
Het is geruis
van graniet
dat heimelijk door onze beschouwingen schuift.
Het woont in een hand
die als schaduw
zich over de buigende rug werpt van een man die zijn kinderen
glimlachend instopt of, laat aan zijn tekentafel,
nog een glimp van de wereld ontwerpt.
Als je ooit naar een berg hebt gekeken,
kijken de bergen voor altijd terug,
al is dat een mistflard, de klank van een koebel,
het bergpuin dat in de morene
onze aandacht verdeelt.