Tanja Kragujević

Ich verbrauche wenig.
Denn es ist nicht
viel übrig geblieben.
Sagt mir
der nicht erholte
Blickwinkel.

Ein Laden, in dem
sich jeder
etwas geschnappt hat.
Einen kleinen Apparat.
Ein Ersatzherz.

Geblieben ist die Nacht
der aufgeschnittenen Adern.
Ein hungriger Sommer
auf den Barrikaden.
Ein überteuerter Kuss
ohne Liebe.

Ich warte darauf, dass du kommst.
Nur du. Mein kleines
Lied der Verteidigung.

Mit Schreien und goldenen
Fähnchen suche ich wie
ein Rettungsschwimmer im Fluss
nach deinem Körper im Sand.
Wo das Leben
von Neuem beginnt.

Nur du verwandelst mich
in eine Königin der Nadel.
Und setzt mich sicher ab
auf eine Scheibe
mit tausend Drehungen.

Damit ich in der Panik des Verstands
und im Glanz der Sinne die Saison
eröffne mit Musik
und Sternen. Wieder.
Aber ganz anders.

Als wäre ich nicht schon
Staub. Gefallen.

Als wäre ich plötzlich
Die übriggebliebene Kraft
eines Regenliedes
erleuchtet
in einem Baumstamm.

Die Marmorierung
des Unsichtbaren.

Ein schwimmender Bluterguss
der sich zusammengekrümmt hat.  

Um in mir
Platz zu finden.

Gasto poco.
Porque ya no queda
mucho.
Díceme
el irremediable
ángulo del horizonte.

El supermercado
del que cada uno ha arrebatado
alguna nadería.
Algun aparatillo.
Un corazón de repuesto.

Se ha quedado la noche
de las venas cortadas.
Un verano hambriento
en las barricadas.
Un beso demasiado caro
sin amor.

Espero que vengas a mí.
Sólo tú. Pequeño
poema de defensa.

Con griterío y los banderines
dorados cual un salvavidas fluvial
busco
tu cuerpo en la arena.
Donde la vida
empieza de nuevo.

Sólo tú me conviertes
en la reina de la aguja.
Y me depositas con aplomo
de mil RPM.

Para que dentro del pánico de la mente
y del brillo de los sentidos abra
la temporada con música
y estrellas. Una vez más.
Y siempre distinto.

Como si ya no fuera
polvo. Caído.

Como si de repente fuera
alumbrada
en el fondo del tronco
la fuerza remanente
de un poema de lluvia.

La incrustación
de lo invisible.

Un moretón flotante.
Que se comprimió.

Para encontrar lugar
dentro de mí.

Je dépense peu.
Car il n’en reste pas  
grand-chose.
Me dit
l’angle de vue
non rétabli.

Un drugstore où
tout le monde s’est emparé
d’un bibelot.
D’un machin.
D’un cœur de rechange.

Demeure la nuit
aux veines coupées.  
Un été affamé  
sur les barricades.
Un baiser trop cher
sans amour.

J’attends que tu me rejoignes.
Toi seul. Petit  
chant de défense.

Avec les cris et les bannières  
dorées tel un sauveteur
aquatique je cherche
ton corps dans le sable.
Où la vie
de nouveau commence.

C’est toi seul qui me transforme   
en reine de l’aiguille.

M’abaissant d’un coup sûr  
sur le disque
de mille tours.

Pour que dans la panique de raison
et la brillance des sens j’ouvre
la saison avec la musique
et les étoiles. De nouveau.
Mais tout autrement.

Comme si je n’étais déjà
que la poussière. Tombée.

Comme si tout d’un coup
dans une partie du chêne  
j’étais la force éclairée
arriérée   
du chant pluvial.

L’incrustation
de l’invisible.

Un bleu flottant.
S’étant réduit.

Pour trouver en moi
sa place.

Spendo poco.
Perché non è rimasto
molto.
Mi dice
il non ristabilito
angolo visivo.

Un negozio dal quale
ognuno ha rubato
qualcosina.
Una piccola apparecchiatura.
Un cuore di ricambio.

È rimasta la notte
dalle vene recise.
Un’estate affamata
sulle barricate.
Un bacio troppo caro
senza amore.

Aspetto che tu venga da me.
Solo tu. Piccola
poesia di difesa.

Tra grida e bandierine
dorate come un bagnino
al fiume cerco
il tuo corpo nella sabbia.
Dove la vita
ricomincia di nuovo.

Solo tu mi trasformi
in regina dell’ago.

E con fermezza mi cali
sul disco
da mille giri.

Perché nel panico della ragione
e nello splendore dei sensi io apra
la stagione con la musica
e con le stelle. Di nuovo.
Ma in modo tutto diverso.

Come se non fossi già
polvere. Caduta.

Come se all’improvviso
da qualche parte nella quercia
fossi la forza illuminata
rimasta
di una poesia di pioggia.

Incrostazione
dell’invisibile.

Livido galleggiante.
Che si è contratto.

Per trovare
posto in me.

Ξοδεύω λίγο.
Επειδή το περίσσεμα είναι
μικρό.
Μου λέει η οπτική γωνία
που δεν έχει αναρρώσει.

Από το ντράγκστορ
όλοι έχουν αρπάξει
κάτι.
Μια μικρή συσκευή.
Μια καρδιά ρεζέρβα.

Εμεινε η νύχτα
με κομμένες φλεύες.
Πινασμένο καλοκαίρι
στα χαρακώματα.
Πανάκριβο φιλί
χωρίς αγάπη.

Περιμένω να έρθεις.
Εσύ μονάχα. Μικρό ποίημα
υπεράσπισης.

Με κραυγές
και χρυσές σημαιούλες
σαν ναυαγοσώστης ψάχνω
το σώμα σου στην άμμο.
Όπου η ζωή
ξαναρχίζει.

Εσύ μονάχα με αλλάζεις
σε βασίλισσα της βελόνας.

Με κατεβάζεις με σιγουριά
πάνω σε δίσκο
χιλίων στροφών.

Μέσα στον πανικό του νου
και τη λάμψη των αισθήσεων
να ανοίξω τη σεζόν με μουσική
και άστρα. Ξανά.
Κι όμως, τόσο διαφορετικά.

Λες και δεν είμαι πια
σκόνη. Συσσωρευμένη.

Λες και είμαι ξαφνικά
στη βελανιδιά κάπου μέσα
μια ολόφωτη
περίσσια δύναμη
ενός βροχερού ποιήματος.

Επίστρωση
του αόρατου.

Πλωτή μελανιά.
Συρρικνωμένη.

Για να βρει θέση
μεσα μου.

Jag spenderar lite.
För det finns inte  
mycket kvar.
Utsiktens vinkel
som inte återhämtat sig
talar till mig.

Den nattöppna butiken där
alla roffat åt sig
något.
En liten aparat.
Ett hjärta i reserv.

Kvar finns natten
med avskurna ådror.  
En hungrig sommar
på barrikaderna.
En dyrbar
kärlekslös kyss.

Jag väntar på att du ska komma till mig.
Bara du. Lilla
försvarsvisa.

Med rop och gyllene
vimplar söker jag
din kropp i sanden
som en räddare i floden.
Där livet
börjar på nytt.

Bara du förvandlar mig till
till nålens drottning.

Och sänker säkert ner mig
på skivan
med tusen varv.

För att jag i förnuftets panik
och sinnenas glans ska öppna
musikens och stjärnornas
säsong. Igen.
Men helt annorlunda.

Som om jag inte redan var
damm. Som fallit.

Som om jag plötsligt
någonstans i gapet var
regnvisans
upplysta
kvarblivna kraft.

Det osynligas
inkrustering.

Ett flytande blåmärke.
Som begränsats.

För att finna sin plats
i mig.

Keveset költök.
Hiszen nem maradt
Már sok.
Mondja nekem
a látóhatár
betegeskedő csücske.

Kis sarokbolt amelyből
mindenki már hazavitt
egy-egy csecsebecsét.
Műszerkét.
Pótszívet.

Megmaradt a felvágott
erek éjszakája.
Éhínséges nyár
A barikádokon.
Nagyon drága csók
szerelem nélkül.

Várom eljöveteled.
Csakis téged. A védelem
kicsiny dalát.

Kiáltások és kicsi arany
lobogók kíséretében mint
folyami mentő keresem
tested a homokban.
Ahol az élet
újrakezdődik.

Csak te tudsz engem
tűkirálynővé változtatni.

És biztosan leengedni
az ezerfordulatú
hanglemezre.

Hogy az értelem pánikjában
és az érzékek fényében
megnyissam a zene
és a csillagok idényét. Újra.
És mégis oly másképpen.

Mintha már nem is lennék
por. Földre hullott.

Mintha a valahol
hirtelen bevésett
kivilágított
esődal maradék
ereje lennék.

A láthatatlanság
díszverete.

Lebegő folt.
Mely összement.

Azért hogy bennem
helyet találjon.

少ししか使わない。
なぜなら残りは
多くはないから。
私に語る
回復していない
視覚が。

薬局から
各々が掴んでいく
何らかのものを。
小さな器具。
予備の心臓。

残されたのは夜
血管を切られて。
飢えた夏
バリケードでの。
高すぎる口づけ
愛のない。

あなたが来るのを待っている。
あなただけを。
守りの歌。

叫びと金色の
小旗をもち ライフセーバーみたいに
私は探す
あなたの身体を砂のなかに。
そこで命が
ふたたび始まる。

あなただけが私を変える
針の女王に。
きっとあなたは下ろす
レコードに
千回転の。

理性のパニックと
感覚の輝きのなかに私は開く
音楽と星の
季節を。新たに。
だが別な風に。

まるで私は
塵にすぎなかったかのように。落ちた。

まるで私がにわかに
どこかの樫の木で
照らされた
遅れた力のように
雨の歌の。

上塗り
見えないものの。

浮遊する青あざ。
縮んで。

私のなかに
場所を見つけるために。