Ghayath Almadhoun (غياث المدهون)

Η θλίψη της έπεσε απ’ το μπαλκόνι κι έγινε κομμάτια, χρειαζόταν λοιπόν μια καινούρια θλίψη. Τη συνόδεψα στην αγορά, όμως οι τιμές της θλίψης ήταν εξωφρενικά υψηλές και τη συμβούλεψα ν’ αγοράσει μια μεταχειρισμένη. Βρήκαμε μία σε εξαιρετική κατάσταση, αν και της έπεφτε λίγο μεγάλη. Όπως μας είπε ο πωλητής, ανήκε σ’ έναν νεαρό ποιητή που είχε αυτοκτονήσει το περασμένο καλοκαίρι. Της άρεσε και αποφασίσαμε να την αγοράσουμε. Όταν διαφωνήσαμε με τον πωλητή για την τιμή, εκείνος προσφέρθηκε να μας δώσει δώρο μια αγωνία της δεκαετίας του ’60, αν αγοράζαμε τη θλίψη. Συμφωνήσαμε κι εγώ χάρηκα με το αναπάντεχο δώρο. Εκείνη το κατάλαβε και μου είπε: «Είναι δική σου». Την πήρα, την έβαλα στην τσάντα μου και φύγαμε. Το απόγευμα τη θυμήθηκα, την έβγαλα απ’ την τσάντα και άρχισα να την εξετάζω προσεκτικά. Ήταν άριστης ποιότητας και σε εξαιρετική κατάσταση, παρόλο που μέτραγε μισό αιώνα ζωής. Ο πωλητής προφανώς δεν γνώριζε την αξία τη αγωνίας, διαφορετικά δεν θα μας την είχε δώσει με αντάλλαγμα την αγορά μιας χαμηλής ποιότητας θλίψης ενός νεαρού ποιητή. Αυτό που μου άρεσε περισσότερο σ’ αυτή ήταν ο υπαρξιακός φόβος, φιλοτεχνημένος με μαστοριά και με λεπτομέρειες εξαιρετικής λεπτότητας και ομορφιάς. Πρέπει να ανήκε σε κάποιον πνευματικό άνθρωπο με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις ή σε κάποιον πρώην φυλακισμένο. Με το που άρχισα να τη χρησιμοποιώ, η αϋπνία έγινε καθημερινή σύντροφός μου. Άρχισα να υποστηρίζω τις ειρηνευτικές συνομιλίες και σταμάτησα να επισκέπτομαι τους συγγενείς μου. Στη βιβλιοθήκη μου αυξήθηκαν τα απομνημονεύματα και πλέον εξέφραζα τις απόψεις μου μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι μού έγιναν πιο πολύτιμοι απ’ την πατρίδα και άρχισε να με κυριεύει η ανία. Το πλέον αξιοσημείωτο όμως ήταν ότι είχα γίνει ποιητής.

Her grief fell from the balcony and broke into pieces, so she needed a new grief. When I went with her to the market the prices were unreal, so I advised her to buy a used grief. We found one in excellent condition although it was a bit big. As the vendor told us, it belonged to a young poet who had killed himself the previous summer. She liked this grief so we decided to take it. We argued with the vendor over the price and he said he’d give us an angst dating from the sixties as a free gift if we bought the grief. We agreed, and I was happy with this unexpected angst. She sensed this and said ‘It’s yours’. I took it and put it in my bag and we went off. In the evening I remembered it and took it out of the bag and examined it closely. It was high quality and in excellent condition despite half a century of use. The vendor must have been unaware of its value otherwise he wouldn’t have given it to us in exchange for buying a young poet’s low quality grief. The thing that pleased me most about it was that it was existentialist angst, meticulously crafted and containing details of extraordinary subtlety and beauty. It must have belonged to an intellectual with encyclopedic knowledge or a former prisoner. I began to use it and insomnia became my constant companion. I became an enthusiastic supporter of peace negotiations and stopped visiting relatives. There were increasing numbers of memoirs in my bookshelves and I no longer voiced my opinion, except on rare occasions. Human beings became more precious to me than nations and I began to feel a general ennui, but what I noticed most was that I had become a poet.

Sa tristesse est tombée du balcon et s’est cassée. Dès lors elle avait besoin d’une nouvelle tristesse. Quand je l’ai accompagnée au marché, les prix des tristesses étaient inimaginables, donc je lui ai conseillé qu’elle achète une tristesse d’occasion. Nous avons trouvé une tristesse en bon état, toutefois elle était un peu trop large. Comme le marchand nous a expliqué, elle appartenait à un jeune poète qui s’est suicidé l’été passé, la tristesse lui a plu et nous avons décidé de la prendre. Nous étions en désaccord avec le vendeur sur le prix, puis il nous a dit qu’il allait nous donner une angoisse qui remonte aux années soixante comme cadeau si nous achetions la tristesse. Nous avons accepté et j’étais content de cette angoisse qui n’était pas prévue. Elle a senti ma joie et elle m’a dit « c’est pour toi », j’ai pris l’angoisse dans mon cartable et nous sommes partis. Le soir je me suis souvenu de l’angoisse, je l’ai sortie de mon cartable et je l’ai retournée, elle était vraiment d’une bonne qualité et en bon état malgré un demi siècle d’utilisation. Sans doute le vendeur ignorait sa valeur sinon il ne nous l’aurait pas donnée contre l’achat d’une piètre tristesse pour un jeune poète. Ce qui m’a le plus réjouit dans cette angoisse, c’est qu’elle était existentielle, elle a été faite d’un artisanat méticuleux et elle a des détails extrêmes dans sa finesse et sa beauté. Certainement elle revenait à un érudit ou bien un ancien prisonnier. J’ai commencé à l’utiliser et l’insomnie est devenue mon amie quotidienne et je suis devenu un des supporters des discussions de paix, j’ai arrêté de visiter ma famille, les livres des mémoires ont augmenté dans ma librairie, et je ne donne plus mon avis que rarement. L’être humain est devenu pour moi plus important que la patrie et j’ai commencé à sentir l’ennui général. Ce qui a le plus attiré mon attention, c’est que je suis devenu un poète.

उसकी पीड़ा बाल्कनी से नीचे गिर गई और उसके कई टुकड़े हो गए, इसलिए अब उसे नयी पीड़ा की दरकार थी। जब मैं उसके साथ बाज़ार गया, क़ीमत आसमान छू रही थी, सो मैंने उसे प्रयोग में आ चुकी एक पीड़ा ख़रीद लेने की सलाह दी। ऐसी ही एक हमें मिल भी गयी जो बहुत ही उम्दा स्थिति में थी हालाँकि यह थोड़ी बड़ी थी। जैसा कि विक्रेता ने हमें बताया, यह किसी युवा कवि की थी जिसने पिछली गर्मी में खुद को मार डाला था। उसको वह पीड़ा पसंद आयी इसलिए हमने उसे ख़रीदने का सोच लिया। इसकी क़ीमत को लेकर हमने विक्रेता से थोड़ा मोल-भाव किया और उसने हमें बताया कि अगर हम यह पीड़ा ख़रीदेंगे तो वह इसके साथ हमें छठे दशक की चिंता फ़्री गिफ़्ट के रूप में देगा। हम मान गए, और इस अप्रत्याशित चिंता को पाकर मैं खुश था। उसको इसकी भनक लग गयी और बोली ‘यह तुम्हारा है’। मैंने उसे लेकर अपने बैग में रख लिया और हम आगे बढ़ गए। शाम को मुझे इसकी सुध आयी और बैग से निकालकर मैंने उसे ग़ौर से देखा। वह बहुत ही उच्च गुणवत्ता की और बढ़िया स्थिति में थी इसके बावजूद कि वह आधी सदी से प्रयोग में थी। विक्रेता निश्चित रूप से इसकी क़ीमत से वाक़िफ़ नहीं था वरना वह हमें एक नौसिखिए कवि की घटिया स्तर की पीड़ा ख़रीदने के बदले यह नहीं दे देता। उसकी जिस बात से मुझे सर्वाधिक ख़ुशी हुई वह यह थी कि यह एक अस्तित्ववादी चिंता थी, क़रीने से गढ़ी गयी, जिसमें मौजूद थी अति विशिष्ट विलक्षणता और ख़ूबसूरती। यह अवश्य किसी बौद्धिक की रही होगी जिसके पास रहा होगा अथाह ज्ञान या फिर यह किसी पूर्व क़ैदी की रही होगी। मैंने इसका इस्तेमाल शुरू किया और अनिद्रा शीघ्र ही मेरी चिर संगी बन गयी। मैं शांति वार्ताओं का उत्साही समर्थक बन गया और अपने रिश्तेदारों से मिलना बंद कर दिया। मेरी अलमारियों में आत्मकथाओं की भरमार थी और मैंने अब अपने मन की बात कहनी छोड़ दी, कुछ दुर्लभ मौक़ों को छोड़कर। राष्ट्रों की तुलना में मनुष्य मेरे लिए ज़्यादा मूल्यवान हो गए और मुझे आम तौर पर विरक्ति का अनुभव होने लगा, लेकिन सबसे ज़्यादा ग़ौर करनेवाली बात यह थी कि मैं एक कवि बन गया था।

La sua tristezza è caduta dal balcone infrangendosi, quindi le serviva una nuova tristezza. Quando l’ho accompagnata al mercato i prezzi delle tristezze erano alle stelle così le ho consigliato di acquistarne una usata. Abbiamo trovato una tristezza in buono stato, ma era un po’ larga. Come ci ha spiegato il mercante, essa apparteneva ad un giovane poeta che si era suicidato l’estate scorsa. Quella tristezza le è piaciuta e quindi abbiamo deciso di prenderla. Poiché stentavamo ad accordarci con il mercante sul prezzo lui propose di aggiungere un’angoscia che risale agli anni sessanta se avessimo comprato la tristezza. Abbiamo accettato ed ero contento di quell’angoscia imprevista. Lei ha sentito la mia gioia e quindi mi ha detto “è per te”, ho messo l’angoscia nel mio zaino e ce ne siamo andati. La sera mi sono ricordato dell’angoscia, l’ho tirata fuori dallo zaino e baciata, era veramente di buona qualità e in buone condizioni nonostante mezzo secolo di utilizzo. Senza dubbio il venditore ignorava il suo valore altrimenti non me l’avrebbe ceduta per l’acquisto della pessima tristezza di un giovane poeta. Quel che mi ha rallegrato di più di quest’angoscia è che era esistenziale, fatta con artigianalità meticolosa e dettagli di estrema finezza e bellezza. Senz’altro risale ad uno studioso dalla conoscenza enciclopedica oppure ad un ex prigioniero. Ho cominciato ad usarla e l’insonnia è diventata la mia compagna di vita, e sono diventato un sostenitore dei negoziati di pace, ho smesso di visitare i miei familiari, sui miei scaffali sono aumentati i volumi di memorie e non esprimo più un parere se non raramente. L’essere umano è diventato per me più importante della patria e ho cominciato a sentire l’ennui esistenziale. Ma quel che mi ha colpito di più è che sono diventato un poeta.

Jos sielvartas iškrito iš balkono ir sudužo į gabalus, jai reikėjo naujo sielvarto. Nuėjau su ja į turgų, bet kainos buvo kosminės, tad patariau įsigyti naudotą sielvartą. Netrukus radome vieną – puikios būklės, tik truputį per didelį. Jis priklausė jaunam poetui, kuris nusižudė praeitą vasarą – paaiškino pardavėjas. Jai tas sielvartas patiko ir nusprendėme įsigyti. Pasiderėjome su prekeiviu dėl kainos, jis sakė – jei tik pirksime sielvartą, dar pridėsiąs už dyką nerimo iš šešto dešimtmečio,. Mes sutikom, džiaugiausi tuo netikėtu nerimu. Ji pajuto ir tarė: „Jis tavo“. Paėmiau jį, įsimečiau į krepšį ir išėjome. Tik vakare jį prisiminiau, išsitraukiau, įdėmiai apžiūrėjau. Geros kokybės, puikios būklės, nors naudotas beveik pusę amžiaus. Prekeivis turbūt nesuvokė jo vertės, kitaip nebūtų pridėjęs už dyką prie menkaverčio jauno poeto sielvarto. Labiausiai man patiko, kad tai buvo egzistencinis nerimas – meistriškai padarytas, rafinuotas, išskirtinio grožio. Tikriausiai priklausė eruditui intelektualui ar buvusiam kaliniui. Ėmiau juo naudotis ir mane nuolat ėmė lydėti nemiga. Ėmiau karštai palaikyti taikos derybas ir lioviausi lankęs gimines. Mano knygų lentynose vis daugėjo memuarų, daugiau nereiškiau garsiai savo nuomonės, tik ypatingomis progomis. Žmonės tapo man mielesni nei tautos, mane apėmė visuotinis nuobodulys, bet labiausiai pastebėjau viena – tapau poetu.

Нејзината тага падна од балкон и се распарчи, па ѝ требаше нова тага. Кога отидов со неа на пазар цените беа нереални, па ја посоветував да купи половна тага. Најдовме една таква во одлична состојба, иако беше малку голема. Како што ни кажа продавачот, му припаѓала на млад поет кој се самоубил претходното лето. Ѝ се допадна таа тага, па одлучивме да ја земеме. Се ценкавме со продавачот за цената и ни рече дека ќе ни даде неспокој од шеесетите за без пари ако ја купиме тагата. Се договоривме и бев задоволен со овој неочекуван неспокој. Таа го забележа тоа и рече „Еве, за тебе е“. Го зедов и го ставив в торба и си заминавме. Вечерта се сетив на него, го извадив од торбата и го разгледав внимателно. Беше многу квалитетен и одлично зачуван иако бил користен половина век. Продавачот сигурно не ни бил свесен за неговата вредност, инаку не би ни го дал гратис само за да купиме не баш квалитетна тага на млад поет. Она што најмногу ме усреќи беше тоа што  се работеше за егзистенцијалистички неспокој, педантно изработен и украсен со детали на извонредна префинетост и убавина. Сигурно му припаѓал на некој интелектуалец со енциклопедиско знаење или на некој поранешен затвореник. Почнав да го користам и несоницата ми стана постојан придружник. Станав ревносен поддржувач на преговори за мир и престанав да ги посетувам роднините. Имаше сèповеќе мемоари на моите полици, а јас сè помалку го кажував своето мислење, освен во ретки прилики. Човечките суштества ми станаа поскапоцени од нациите и почнав да чувствувам општа безволност, но тоа што го забележав најмногу беше дека сум станал поет.

Haar verdriet viel van het balkon en brak. Ze kreeg behoefte aan een nieuw verdriet. Toen ik met haar naar de markt ging, bleken de prijzen van verdriet onwaarschijnlijk hoog, dus adviseerde ik haar een tweedehands verdriet te kopen. We vonden een verdriet dat in goede staat verkeerde, het was alleen een beetje groot. Het had aan een jonge dichter toebehoord, die die zomer zelfmoord had gepleegd, vertelde de handelaar ons. Het verdriet beviel haar wel en we besloten het te nemen. Maar we waren het niet eens met de prijs, dus zei de handelaar dat hij er, als we het verdriet zouden kopen, gratis een pakketje leed uit de jaren zestig bij zou geven. We stemden in met zijn voorstel en ik was blij met het extra leed, waarop we niet hadden gerekend. Toen ze merkte hoe gelukkig ik ermee was, zei ze: ‘Je mag het hebben.’ Ik deed het leed in mijn tas en we gingen op weg. Die avond schoot het me weer te binnen. Ik haalde het uit mijn tas en bekeek het van alle kanten. Het was van hoge kwaliteit en verkeerde in goede staat, hoewel het al een halve eeuw was gebruikt. Kennelijk had de handelaar geen idee van de waarde gehad, anders had hij het ons vast niet gegeven in ruil voor de aanschaf van het onbeduidende verdriet van een jonge dichter. Wat me vooral tevreden stemde, was dat het existentieel leed was, dat bovendien uiterst professioneel in elkaar was gezet, met prachtige, bijzonder verfijnde details. Het had vast toebehoord aan een geleerde of een ex-gevangene. Ik begon het te gebruiken en zo werd de slapeloosheid mijn dagelijkse metgezel en werd ik een voorstander van de vredesbesprekingen. Ik ging niet meer op bezoek bij mijn naasten, het aantal memoires in mijn boekenkast groeide en ik uitte nog maar zelden mijn mening. Mensen werden me dierbaarder dan het vaderland en ik begon me te vervelen. Maar wat ik vooral opmerkelijk vond, is dat ik een dichter werd.

Hennes sorg föll från balkongen och gick sönder. Hon behövde en ny så jag följde med henne till marknaden. Priserna på sorg var extremt höga, så jag rådde henne att köpa en begagnad. Vi hittade en i gott skick, men den var lite för stor, försäljaren sa att den tillhört en ung poet som tagit sitt liv sommaren innan. Hon tyckte om sorgen och vi bestämde oss för att köpa den, vi bråkade med försäljaren om priset, han erbjöd oss en ångest från sextiotalet som vi kunde få på köpet. Vi accepterade och jag blev glad över denna ångest som kommit så oväntat, hon märkte det och sa den är din. Jag la ångesten i väskan och vi gick därifrån. På kvällen kom jag ihåg den, tog ut den ur väskan och undersökte den. Den var av hög kvalitet och fortfarande i gott skick trots ett halvt sekels användning. Försäljaren måste ha varit ovetande om dess värde, annars hade han inte låtit den ingå i köpet av en ung poets andra sorterings sorg. Det som verkligen gjorde mig lycklig var att det var en existentiell ångest, hantverket var professionellt utfört med extremt vackra och exakta detaljer. Den måste ha tillhört en encyklopedisk lärdomsgigant eller en tidigare fånge. Jag började använda den och sömnlösheten blev mina dagars följeslagare, jag blev en förespråkare för fredsprocessen, slutade besöka mina släktingar, memoarernas antal ökade i mitt bibliotek, jag hade sällan en åsikt och människor blev viktigare än länder för mig, jag började känna mig uttråkad i största allmänhet, men det som förvånade mig allra mest var att jag blev poet.