Ghayath Almadhoun (غياث المدهون)

Weißt du, warum die Menschen sterben, wenn sie eine Bleikugel durchlöchert hat?
Weil 70 % des menschlichen Körpers aus Wasser bestehen
So wie wenn du ein Loch in einen Wassertank bohrtest

War das ein plötzlicher Schusswechsel, der am Ende der Gasse tanzte, durch die ich ging,
Oder war es ein Heckenschütze, der mich ins Visier nahm und meine letzten Schritte zählte?

War das ein planlos abgefeuerter Irrläufer
Oder war es ich, der planlos umherirrte, obgleich ich schon ein Drittel eines Jahrhunderts alt bin?

Ist das das Feuer eines Freundes?
Aber wie soll das sein,
Wenn ich mir nie in meinem Leben ein Feuer zum Freund gemacht habe?

Bin ich es, der einer Kugel in die Quere kam und sie traf
Oder störte sie meine Kreise und traf mich?
Wie soll ich wissen, wann sie vorbeikommen und welchen Weg sie einschlagen wird?

Lässt sich das Kreuzen einer Gewehrkugel eigentlich
Als ein Unfall im konventionellen Sinne bezeichnen,
So wie das, was zwischen zwei Autos passiert?
Werden mein starker Körper und meine harten Knochen auch ihre Rippen brechen
Und sie töten
Oder kommt sie davon?

Wollte sie mich verschonen?
Fand sie meinen Körper frisch und zart?
Kam sich diese Kleine wie eine Maulbeere vor, die sich in meiner Männlichkeit
Ganz weiblich fühlt?

Der Heckenschütze richtete seinen Gewehrlauf auf mich, ohne sich die Mühe zu machen in Erfahrung zu bringen, dass ich allergisch gegen Bleikugeln von Heckenschützen bin, eine extreme Unverträglichkeitsreaktion, die tödlich ist. 
  
Der Heckenschütze fragte mich nicht um Erlaubnis, bevor er schoss, offensichtlich ein Mangel an gutem Benehmen, der heutzutage so verbreitet ist.
___________________________

Ich suchte gerade nach dem Unterschied zwischen Revolution und Krieg, als eine Gewehrkugel meinen Körper durchlief. Und so erlosch ein Feuersbrand, den eine syrische Grundschullehrerin in Kooperation mit einem palästinensischen Flüchtling entfacht hatte. Er hatte sein Land als Preis für den europäischen Antisemitismus bezahlt und war an einen Ort vertrieben, an dem er eine Frau traf, die Erinnerungen ähnelte. 

Es war ein großartiges Gefühl, das man beim Eis essen im Winter empfindet oder beim Sex ohne Verhütungsmittel mit einer fremden Frau in einer fremden Stadt, high vom Kokain, oder…

Einer geht an mir vorbei und sagt die Hälfte, von dem, was er sagen wollte, und ich glaube es ihm. Dann stechen wir aufeinander ein wie zwei leidenschaftlich Verliebte, eine Dame gibt mir ein Zeichen ihr zu folgen, ich tu’s und wir machen zusammen ein Kind, das an Verrat erinnert, ein Heckenschütze tötet mich, ich sterbe, der Himmel stürzt auf die Passanten, sodass die Touristen fliehen, der Himmel stürzt auf die Passanten, aber mein Herz flieht nicht, der Himmel stürzt nach ganz oben und ein Dichter begeht Selbstmord in seinem Zimmer, begeht kollektiven Selbstmord, obgleich er allein war an jenem Abend.    

An jenem Abend passte ich nicht auf und das Vergessen überraschte mich, also kaufte ich mir die Erinnerungen eines Soldaten, der nicht von der Front heimgekehrt war, als ich den Riss in der Zeit bemerkte, konnte ich kein Exil mehr finden, das zu meiner Wunde gepasst hätte, und ich beschloss, nicht noch einmal zu sterben.

Die Stadt ist älter als die Erinnerungen, der Fluch ist umzingelt von Depression, die Zeit mit ihren Treffpunkten hintendran, die Mauern kleiden die Zeit in Eintönigkeit, der Tod ähnelt meinem Gesicht, der Dichter stützt sich auf die Frau in seinen Versen, der General ehelicht meine Frau, die Stadt speit ihre Geschichte aus und ich verschlucke ihre Straßen, bevor mich die Menge verschlingt, ich verteile mein Blut an die Fremden und teile die Flasche Wein mit meiner Einsamkeit, ich fleh‘ euch an, schickt meine Leiche mit der Eilpost, und zerstreut meine Finger unter meinen Freunden zu gleichen Teilen.

Diese Stadt ist größer als das Herz eines Dichters, doch kleiner als sein Gedicht, doch genügt sie, damit die Toten sich selbst töten, ohne jemanden damit auf die Nerven zu gehen, damit die Verkehrsschilder in den Vororten erblühen, damit der Polizist Teil der Lösung werden kann und die Straßen nur noch Hintergrundkulisse sind für die Wahrheit.

An jenem Abend, als mein Herz strauchelte, packte mich eine Damaszenerin und lehrte mich das Alphabet ihrer Leidenschaft, verloren war ich zwischen einem Gott, den ein Scheich in mein Herz gepflanzt hatte, und einem Gott, den ich in ihrem Bett berührte, an jenem Abend.
Nur meine Mutter wusste, dass ich nicht zurückkehren würde,
Nur meine Mutter wusste,
Nur meine Mutter
Meine Mutter

Meine weißen Tage hatte ich auf dem Schwarzmarkt verhökert und dafür ein Haus mit Blick auf den Krieg gekauft, der Anblick war so großartig, dass ich mich seiner Verführungskraft nicht entziehen konnte und mein Gedicht von den Lehren des Scheichs abweichen ließ, meine Freunde beklagten sich, ich würde mich abschotten, ich umrandete meine Augen schwarz und wirkte so noch arabischer, im Traum trank ich die Milch der Kamelstute und erwachte als Dichter, ich stierte auf den Krieg wie die Leprakranken auf die Augen der Menschen, ich gelangte zu entsetzlichen Wahrheiten über die Dichtung und den weißen Mann, über die Zeit der Auswanderung nach Europa, über Städte, die in Friedenszeiten Touristen und in Kriegszeiten Mudschahidin empfangen, und über Frauen, die in Friedenszeiten doppelt leiden und die, wenn Krieg herrscht, zu Brennholz werden.

In einer wiederaufgebauten Stadt wie Berlin liegt ein Geheimnis verborgen, das alle kennen, und das lautet folgendermaßen… Nein, ich werde jetzt nicht wiederholen, was Ihr ohnehin schon wisst, stattdessen verrate ich Euch etwas Anderes: Das Problem mit dem Krieg sind nicht jene, die sterben, sondern jene, die am Leben bleiben.

Es war der schönste Krieg meines Lebens, voller Metaphern und poetischer Bilder, ich erinnere mich noch, wie ich Adrenalin schwitzte und schwarzen Rauch pisste, wie ich von meinem Fleisch aß und Schreie trank, der Tod mit seinem dürren Körper lehnte auf all dem, was seine Poesie an Zerstörung gebracht hatte, sein Messer reinigte er von meinem Salz, die Stadt rieb meine Schuhe an ihrem Abend und der Weg lächelte, die Stadt zählte die Finger meines Kummers und verstreute sie auf dem Weg zu ihr, der Tod weint und die Stadt erinnert sich an ihren Mörder und versetzt mir auf dem Postweg einen Stich, droht mir mit Freude und hängt die Teile meines Herzens auf ihre Wäscheleine, zwischen zwei Gedächtnissen gespannt, und ich, ich werde vom Vergessen an mich selbst herangezogen, ganz tief und fest an mich, ganz tief, sodass meine Sprache auf den Morgen stürzt, die Balkone auf die Lieder, die Taschentücher auf die Küsse, die Hinterhöfe auf die Leiber der Frauen, die Details der Gassen auf die Geschichte, die Stadt auf die Gräber, die Träume auf die Gefängnisse, die Armen auf die Freude, und ich, ich stürze auf die Erinnerung.    

Nachdem ich der Vereinigung der Getöteten beigetreten war, besserten sich meine Träume, und ich konnte mich ganz frei dem Gähnen widmen, trotz der Kriegstrommeln, die bei meinem aufgedunsenen Körper sangen, fand ich doch ausreichend Zeit, um Freundschaft zu schließen mit einem umherstreunenden Hund, er hatte sich entschieden, nicht von meinem Fleische zu essen, obwohl er doch so hungrig war, und begnügte sich, bei meinen Füßen zu schlafen.

Da waren ein paar Leute, die mich aus der Schusslinie nehmen wollten, aber der Schütze begann, mit ihnen zu diskutieren und so änderten sie wieder ihre Meinung, es war ein ehrenhafter Heckenschütze, der anständig arbeitete und weder Zeit noch Leute verschwendete.

Das kleine Loch,
das blieb nachdem die Kugel mich durchlöchert hatte
leerte mich all meines Inhalts
Alles strömte aus mir heraus
Die Erinnerungen
Die Namen von Freunden
Vitamin C
Die Hochzeitslieder
Das arabische Wörterbuch
Die 37 Grad Celsius Körpertemperatur
Harnsäure
Die Verse von Abu Nuwas
Und mein Blut.

In dem Augenblick, in dem die Seele aus dem kleinen, von der Kugel gerade geöffneten Loch zu entschlüpfen beginnt, wird alles klarer. Die Relativitätstheorie erscheint plötzlich evident, mathematische Gleichungen werden leicht und simpel, die Namen von Klassenkameraden, die wir lang schon vergessen hatten, kehren zurück, das Leben ist erleuchtet bis ins kleineste Detail, das Zimmer der Kindheit, die Muttermilch, das Zittern beim ersten Orgasmus, die Straßen im Lager, das Portrait von Yassir Arafat, der Duft von Kaffee mit Kardamom im Haus, der Klang des Rufs zum Morgengebet, 1986 Maradona in Mexiko, und du.

Es ist genau so, als ob Du die Finger Deiner Geliebten verspeisen, an einem elektrischen Kabel saugen oder Dich gegen Granatsplitter impfen würdest, so als ob Du ein Erinnerungsdieb wärst, komm, wir lassen die Dichtung sein und tauschen die Lieder des Sommers gegen Mullbinden und tauschen der Dichtung Ernte gegen chirurgische Naht, lass die Küche zurück und auch das Kinderzimmer hinter Dir, und folge mir, wir trinken Tee hinter den Sandsäcken, das Massaker hat für jeden Platz, lass Deine Träume in der Hütte und gieße die Blumen auf dem Balkon reichlich, denn die Diskussion mit dem Eisen wird noch eine Weile dauern, lass Rumi, Averroes und Hegel zurück, und komm wieder mit Machiavelli, Huntington und Fukuyama, denn wir brauchen sie, jetzt, lass Dein Lachen, Dein blaues Hemd und Dein warmes Bett hinter Dir, und komm mit Deinen Zähnen, Deinen Nägeln, Deinem Jagdmesser, komm!           

Wirf die Renaissance weg und komm wieder mit der Inquisition
Wirf die europäische Zivilisation weg und komm wieder mit der Kristallnacht
Wirf den Sozialismus weg und komm wieder mit Josef Stalin
Wirf die Verse Rimbauds weg und komm wieder mit dem Sklavenhandel
Wirf Michel Foucault weg und komm wieder mit dem Aidsvirus
Wirf das Denken Heideggers weg und komm wieder mit der Reinheit der arischen Rasse
Wirf die immer noch leuchtende Sonne Hemingways weg und komm wieder mit der Kugel im Kopf
Wirf die sternerfüllte Nacht Van Goghs weg und komm wieder mit seinem abgeschnittenen Ohr  
Wirf Picassos Guernica weg und komm wieder mit dem echten Guernica, das noch riecht nach frischem Blut
Wir brauchen diese Dinge jetzt, wir brauchen sie, damit das Fest beginnt.
 

Do you know why people die when they are pierced by a bullet?
Because 70% of the human body is made up of water
Just as if you made a hole in a water tank.

Was it a random clash dancing at the head of the alley when I passed
Or was there a sniper watching me and counting my final steps?

Was it a stray bullet
Or was I a stray man even though I’m a third of a century old?

Is it friendly fire?
How can it be
When I’ve never made friends with fire in my life?

Do you think I got in the way of the bullet
Or it got in my way?
So how am I supposed to know when it’s passing and which way it will go?

Is an encounter with a bullet considered a crash in the conventional sense
Like what happens between two cars?
Will my body and my hard bones smash its ribs too
And cause its death?
Or will it survive?

Did it try to avoid me?
Was my body soft?
And did this little thing as small as a mulberry feel female in my maleness?

The sniper aimed at me without bothering to find out that I’m allergic to snipers’ bullets
And it’s an allergy of a most serious kind, and can be fatal.

The sniper didn’t ask my permission before he fired, an obvious example of the lack of civility that has become all too common these days.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

I was exploring the difference between revolution and war when a bullet passed through my body, and extinguished a torch lit by a primary school teacher from Syria acting in cooperation with a Palestinian refugee who had paid with his land to solve anti-Semitism in Europe and been forced to emigrate to a place where he met a woman who was like memories.

It was a wonderful feeling, like eating an ice cream in winter, or having unprotected sex with a woman you don’t know in a city you don’t know under the influence of cocaine, or…

A passerby tells me half of what he wants to tell me so I believe him then we stab each other like two lovers, a woman beckons to me to follow her so I do and we have a child who looks like betrayal, a sniper kills me so I die, the sky falls on the passersby so the tourists flee, the sky falls on the passersby and my heart doesn’t flee, the sky falls upwards so a poet commits collective suicide in his room even though he was alone that evening.

That evening oblivion attacked me unawares, so I bought the memory of a soldier who hadn’t returned from war, and when and when I noticed the flaw in the time, I couldn’t find a place of exile appropriate to my wound so I decided not to die again.

The city is older than the memories, the curse is fenced in by melancholy, time is late for its appointments, walls enclose time with monotony, death looks like my face, the poet leans on a woman in his poem, the general marries my wife, the city vomits its history and I swallow the streets and the crowd swallows me, I, who distribute my blood to strangers, and share a bottle of wine with my solitude, beg you, send my body by express mail, distribute my fingers equally between my friends.

This city is bigger than a poet’s heart and smaller than his poem, but it is big enough for the dead to commit suicide without troubling anyone, for traffic lights to bloom in the suburbs, for a policeman to become part of the solution and the streets a mere background to truth.

That evening, when my heart stumbled, a woman from Damascus took hold of me and taught me the alphabet of her desire, I was lost between God whom the shaykh planted in my heart and God whom I touched in her bed,
that evening,
my mother was the only one who knew I would never return,
my mother was the only one who knew,
my mother was the only,
my mother.

I sold my white days on the black market, and bought a house overlooking the war, and the view was so wonderful that I could not resist its temptation, so my poem deviated from the shaykh’s teachings, and my friends accused me of cutting myself off, I put kohl on my eyes and became more Arab, and drank camel’s milk in a dream and woke up as a poet, I was watching the war like lepers watch people’s eyes, and had arrived at frightening truths about poetry and the white man, about the season of migration to Europe, and about cities that receive tourists in peacetime and mujahidin in wartime, about women who suffer too much in peacetime, and become fuel for the war in wartime.

In a reconstructed city like Berlin lies a secret that everyone knows, which is that the…
No, I will not repeat what is known, but I will tell you something you don’t know: the problem with war is not those who die, but those who remain alive after the war.

It was the most beautiful war I’ve been in in my life, full of metaphors and poetic images, I remember how I used to sweat adrenalin and piss black smoke, how I used to eat my flesh and drink screams, death with his scrawny body leaned on the destruction committed by his poem, and wiped his knife clean of my salt, and the city rubbed my shoes with her evening and the street smiled and the city counted the fingers of my sorrow and dropped them on the road leading to her, death weeps and the city remembers the features of her killer and sends me a stabbing by post, threatening me with happiness, and hangs my heart out on her washing line strung between two memories, and oblivion pulls me towards myself, deeply towards myself, deeply, so my language falls on morning, and balconies fall on songs, headscarves on kisses, back streets on women’s bodies, the details of alleyways on history, the city falls on the cemeteries, dreams fall on the prisons, the poor on joy, and I fall on memory.

When I became a member of the Union of the Dead, my dreams improved and I began to practise yawning freely, and despite the drums of war singing close to my bloated body I had plenty of time to befriend a stray dog, who chose not to eat from my corpse despite his hunger, and was content to sleep by my feet.

A number of people tried to pull me out of the way, but the sniper argued with his gun so they changed their minds, he was an honourable sniper, worked honestly, and didn’t waste time or people.

That little hole,
Remaining after the bullet had passed through,
Emptied me of my contents,
Everything flowed out gently,
Memories,
Names of friends,
Vitamin C,
Wedding songs,
The Arabic dictionary,
The temperature of 37 degrees,
Uric acid,
The poems of Abu Nuwas,
And my blood.

The moment the soul begins to escape through the little gate the bullet has opened, things become clearer, the theory of relativity turns into something self-evident, mathematical equations that used to be vague become a simple matter, the names of classmates we’ve forgotten come back to us, life is suddenly illuminated in perfect detail, the childhood bedroom, mother’s milk, the first trembling orgasm, the streets of the camp, the portrait of Yasser Arafat, the smell of coffee with cardamom inside the house, the sound of the morning call to prayer, Maradona in Mexico in 1986, and you.

Just as if you are eating your beloved’s fingers, or suckling from an electric cable, or being inoculated against shrapnel, just as if you are a memory thief, come, let’s give up poetry, exchange the songs of summer for gauze dressings and harvest poems for surgical thread, leave your kitchen and the children’s bedroom and follow me so that we can drink tea behind the sandbags, the massacre has room for everyone, put your dreams in the shed and give the plants on the balcony plenty of water, for the the discussion with iron may go on for a while, leave behind Rumi, Averroes and Hegel, and bring along Machiavelli and Huntington and Fukuyama, for we need them now, leave behind your laughter, your blue shirt and warm bed, and bring your teeth and nails and hunting knife, and come.

Throw away the Renaissance and bring on the inquisition,
Throw away European civilization and bring on the Kristallnacht,
Throw away socialism and bring on Joseph Stalin,
Throw away Rimbaud’s poems and bring on the slave trade,
Throw away Michel Foucault and bring on the Aids virus,
Throw away Heidegger’s philosophy and bring on the purity of the Aryan race,
Throw away Hemingway’s sun that also rises and bring on the bullet in the head,
Throw away Van Gogh’s starry sky and bring on the severed ear,
Throw away Picasso’s Guernica and bring on the real Guernica with its smell of fresh blood,
We need these things now, we need them to begin the celebration.

Sais-tu pourquoi les gens meurent quand ils sont percés par une balle ?
Car 70% du corps humain est constitué d’eau
C’est exactement comme si tu faisais un trou dans un réservoir d’eau.

Était-ce une rixe aléatoire menant sa danse au coin du quartier quand je passais ?
Ou était-ce un sniper qui me guettait et comptait mes derniers pas ?

Était-ce une balle perdue ?
Ou moi qui étais perdu même si mon âge frôlait un tiers de siècle ?

Était-ce un feu ami ?
Comment ?
Alors que je ne me suis jamais lié d’amitié avec des feux.

Serait-ce moi qui ai croisé le chemin de la balle et l’ai atteinte ?
Ou elle qui a croisé mon chemin et m’a atteint ?
Puis, comment pourrais-je connaître les horaires de son passage et le chemin qu’elle emprunterait ?

Croiser une balle pourrait-il être considéré comme un accident au sens commun du terme, comme cela arrive entre deux voitures ?
Est-ce que mon corps et mes os durs briseront aussi ses côtes ?
Et causeront sa mort ?
Ou allait-elle l’échapper belle ?

A-t-elle essayé de m’éviter ?
Mon corps était-il doux ?
Cette balle aussi petite qu’un fruit de mûrier a-t-elle senti sa féminité au sein de ma virilité ?

Le sniper m’a visé sans se donner la peine de savoir que j’étais allergique aux balles des snipers et que mon allergie était du premier degré et pourrait être mortelle.

Le sniper n’a pas demandé mon assentiment avant de tirer, et c’est là une impolitesse évidente devenue une erreur commune ces jours-ci.

_____________________________

Je cherchais la différence entre la révolution et la guerre quand une balle a traversé mon corps. C’est alors que s’est éteinte une flamme allumée par une institutrice syrienne avec la participation d’un réfugié palestinien qui a donné sa terre comme solution à l’antisémitisme en Europe, avant d’être déporté à l’endroit où il a rencontré une femme qui ressemble aux souvenirs.

C’était une sensation formidable, comme le fait de prendre une glace en hiver ou de faire l’amour, sans préservatif, avec une étrangère dans une ville étrangère sous l’effet de la cocaïne, ou encore …

Un passager me dit la moitié de ce qu’il voulait dire, je le crois, puis nous nous poignardons comme deux amants. Une femme me fait signe de la suivre, j’obtempère et nous concevons un enfant qui ressemble à la trahison. Un sniper me tue et je meurs. Le ciel tombe sur les passants et les touristes s’enfuient. Le ciel tombe sur les passants et mon cœur ne s’enfuit pas. Le ciel se renverse et un poète commet un suicide collectif dans sa chambre même s’il était seul ce soir-là.

Ce soir-là, l’oubli m’a pris au dépourvu et j’ai acheté la mémoire d’un soldat qui n’était pas revenu de la guerre. Et quand je me suis aperçu de la défaillance du temps, je n’ai pas su trouver un exil digne de ma blessure ; j’ai donc décidé de ne pas mourir une seconde fois.

La ville est plus ancienne que les souvenirs, la malédiction est encerclée par la mélancolie, les heures ne sont pas au rendez-vous, les remparts enveloppent le temps de monotonie, la mort ressemble à mon visage, le poète s’appuie sur une femme dans son poème, le Général épouse ma femme, la ville vomit son histoire et moi j’avale des kilomètres de rues et la foule m’engloutit. Moi qui distribue mon sang aux métèques et partage une bouteille de vin avec ma solitude, je vous prie d’envoyer ma dépouille par la poste rapide, de répartir mes doigts équitablement entre mes amis.

Cette ville est plus grande que le cœur d’un poète et plus petite que son poème, mais elle est suffisante pour que les morts se suicident sans déranger personne, que les panneaux de signalisation fleurissent dans les banlieues, que le policier devienne une partie de la solution et les rues deviennent un simple arrière-plan de la vérité.

Ce soir-là, quand mon cœur a trébuché, une femme de Damas m’a pris et m’a appris l’abécédaire de son désir. J’étais perdu entre le Dieu que le cheikh a implanté dans mon cœur et le Dieu que j’ai décelé dans son lit à elle, ce soir-là
Seule ma mère savait que je n’allais pas revenir
Seule ma mère savait
Seule ma mère
Ma mère.

J’ai vendu mes journées blanches au marché noir et j’ai acheté une maison avec une vue sur la guerre. La vue était si agréable que je ne pouvais résister à son charme. Mon poème s’est du coup dévié des préceptes du cheikh et mes amis m’ont accusé de solitude. J’ai mis du khôl sur les yeux et mon arabité s’est accentuée. J’ai bu le lait de la chamelle en rêve et quand je me suis réveillé j’étais devenu poète. Je guettais la guerre comme les lépreux scrutent les yeux des gens, et j’ai découvert des vérités horribles sur la poésie et l’homme blanc, sur la saison de la migration vers l’Europe, sur les villes qui accueillent les touristes en temps de paix et les moujahids en temps de guerre, sur les femmes qui souffrent en temps de paix et alimentent le bûcher en temps de guerre.

Dans une ville reconstruite comme Berlin se trouve le secret que tout le monde connaît, à savoir que la…
Non, je ne répéterai pas ce qui est connu, mais je vous apprendrai ce que vous ne connaissez pas : le problème de la guerre ce n’est pas ceux qui meurent, mais ceux qui lui survivent.

La plus belle guerre que j’ai menée dans ma vie était pleine de tropes et d’images poétiques. Je me rappelle comment je ruisselais d’adrénaline et urinais de la fumée noire, comment je dévorais ma propre chair et ingérais des hurlements. La mort, avec son corps maigre, s’appuyait sur la destruction perpétrée par son poème et nettoyait son couteau souillé par mon sel. La ville frottait mes chaussures avec son soir et le chemin souriait ; elle comptait les doigts de ma tristesse et les faisait tomber sur le chemin menant vers elle. La mort pleurait et la ville se rappelait des traits de son assassin et m’envoyait un coup par la poste, elle me menaçait de joie et accrochait mon cœur sur sa corde à linge étendue entre deux mémoires. Quant à moi, l’oubli me retient à moi-même, il me retient profondément à moi-même, profondément, et mon langage tombe sur le matin, les balcons tombent sur les chansons, les mouchoirs sur les baisers, les rues reculées sur les corps des femmes, les détails des rues sur l’histoire, la ville tombe sur les cimetières, les rêves tombent sur les geôles, les pauvres sur la joie et moi je tombe sur le souvenir.

Quand j’étais devenu membre de l’Union des tués, mes rêves s’étaient améliorés et je pouvais désormais bâiller en toute liberté. Et malgré les tambours de la guerre qui chantaient près de mon corps enflé, j’ai trouvé assez de temps pour tenir compagnie à un chien vagabond qui a choisi de ne pas se servir, malgré sa faim, dans mon cadavre et s’est contenté de dormir près de mes pieds.

Plusieurs personnes ont essayé de me repêcher, mais le sniper a négocié avec elles, fusil à l’appui, et elles ont changé d’avis. C’était un sniper noble qui œuvrait loyalement sans gaspiller ni du temps ni des gens.

Ce petit trou-là
Laissé par la balle
A évacué mon contenu
Tout coulait doucement
Les souvenirs
Les noms des amis
La vitamine C
Les chansons des noces
Le dictionnaire arabe
Les 37° de température
L’acide urique
Les poèmes d’Abû Nawwâs
Et mon sang.

Au moment où l’âme commence à fuir par la petite porte ouverte par la balle, les choses deviennent plus claires. La théorie de la Relativité se transforme en une évidence, les équations mathématiques qui étaient obscures deviennent faciles à résoudre, les noms des camarades de classe, dont nous avons oublié les noms, reviennent à la mémoire, la vie dans tous ses détails s’illumine tout d’un coup : la chambre d’enfance, le lait maternel, le premier orgasme, les rues du camp, la photo de Yasser Arafat, l’odeur du café à la cardamome dans les recoins de la maison, la voix du muezzin à l’aube, Maradona à Mexico 86 et toi.

Exactement comme si tu dévorais les doigts de ta bien-aimée, exactement comme si tu tétais le fil électrique, comme si tu prenais un vaccin contre les éclats d’obus, comme si tu étais un voleur de souvenirs ; viens, arrêtons la poésie, remplaçons les chansons de l’été par de la compresse de gaze et les poèmes des moissons par des fils de suture. Laisse ta cuisine et la chambre des enfants et suis-moi pour boire du thé derrière les sacs de sable. Dans la boucherie, il y a de la place pour tout le monde. Dépose tes rêves dans la mansarde et arrose bien les plantes du balcon, car le débat avec l’acier risque d’être long. Laisse derrière toi Rûmî, Averroès et Hegel et apporte avec toi Machiavel, Huntington et Fukuyama, car nous avons besoin d’eux maintenant. Laisse tes rires, ta chemise bleue et la fraîcheur de ton lit et apporte tes ongles, tes canines, le couteau de chasse et viens.

Laisse tomber la Renaissance et apporte l’Inquisition,
Laisse tomber la civilisation de l’Europe et apporte la Nuit de Cristal,
Laisse tomber le socialisme et apporte Joseph Staline,
Laisse tomber les poèmes de Rimbaud et apporte la Traite des esclaves,
Laisse tomber Michel Foucault et apporte le virus du sida,
Laisse tomber la philosophie de Heidegger et apporte la pureté de la race aryenne,
Laisse tomber Le Soleil d’Hemingway qui continue à se lever et apporte une balle dans la tête,
Laisse tomber La Nuit étoilée de Van Gogh et apporte son oreille mutilée,
Laisse tomber Guernica de Picasso et apporte la vraie Guernica avec l’odeur de son sang frais,
Nous avons besoin de ces choses maintenant, nous en avons besoin pour commencer la fête.

Sapete perché si muore quando ti penetra una pallottola?
Perché il 70% del corpo umano è composto di acqua
Proprio come se venisse forato un serbatoio

Era solo uno scontro casuale che danzava  lì in fondo al vicolo mentre passavo
O c’era un cecchino che mi osservava e contava i miei ultimi passi?

Si trattava di una pallottola vagante
O ero io un uomo vagante benché abbia già un terzo di secolo?

Si tratta di fuoco amico?
Come può essere
Se non ho mai in vita mia fatto amicizia col fuoco?

Pensate che sia stato io a mettermi davanti alla pallottola
o che sia stata lei a mettersi in mezzo?
Allora, come faccio a sapere quando sta per passare e in che direzione va?

Un incontro con una pallottola è un incidente nel senso convenzionale
Cioè ciò che avviene tra due macchine?
Il mio corpo e le mie ossa indurite ce la faranno a sfasciare le sue costole
E provocarne la morte?
O forse sopravvivrà?

Ha cercato di evitarmi?
Era tenero il mio corpo
e quella cosuccia, piccola come una mora, si sentiva femmina nella mia maschilità?

Il cecchino mi ha puntato senza preoccuparsi di appurare se fossi allergico alle pallottole di cecchino
e se si trattasse di allergia acuta, di quelle che possono essere fatali.

Il cecchino non mi ha chiesto il permesso prima di sparare, esempio lampante
della mancanza di civiltà che è diventata troppo diffusa di questi tempi.
_________________________________________________

Sondavo la differenza tra rivoluzione e guerra quando una pallottola mi ha attraversato il corpo e ha spento una fiaccola accesa da una maestra delle elementari siriana in collaborazione con un rifugiato palestinese che aveva pagato con la propria terra per risolvere il problema dell’antisemitismo in Europa ed era stato quindi forzato ad emigrare in un posto in cui aveva conosciuto una donna che era come la memoria.

Una sensazione deliziosa, come mangiare un gelato in inverno o fare sesso senza protezione con una donna che non conosci in una città che ignori sotto l’influenza di cocaina, o…

Un passante mi dice metà delle cose che voleva dirmi quindi gli credo  poi ci accoltelliamo come due amanti, una donna mi fa segno di seguirla e la seguo e facciamo un figlio che assomiglia al tradimento, un cecchino mi uccide e così muoio, il cielo precipita sui passanti e i turisti scappano, il cielo precipita sui passanti e il mio cuore non scappa, il cielo precipita all’insù e un poeta commette suicidio collettivo nella sua stanza, sebbene fosse da solo quella sera.

Quella sera l’oblio mi fece un’imboscata, quindi comprai la memoria di un soldato che non era ritornato dalla guerra, e quando, quando mi accorsi  del difetto temporale, non potei trovare un luogo d’esilio adatto alla mia ferita, quindi decisi di non morire di nuovo.

La città è più antica delle memorie, la maledizione è trattenuta dalla malinconia, adesso il tempo è in ritardo ai suoi appuntamenti, le mura lo accerchiano di monotonia, la morte assomiglia alla mia faccia, il poeta si appoggia a una donna nella sua poesia, il generale sposa mia moglie, la città vomita la sua storia e io ingoio le strade mentre la folla ingoia me, mentre distribuisco il mio sangue agli estranei e divido una bottiglia di vino con la mia solitudine, vi scongiuro inviate il mio corpo per  consegna espressa, distribuite le mie dita in maniera eguale tra i miei amici.

Questa città è più grande del cuore del poeta e più piccola della sua poesia, ma è abbastanza grande perché i morti si possano suicidare senza disturbare nessuno, perché i semafori possano fiorire nelle periferie, perché un poliziotto possa diventare parte della soluzione  e le strade meri sfondi per la verità.

Quella sera, mentre il mio cuore inciampava, un donna di Damasco mi trattenne e mi insegnò l’alfabeto del suo desiderio, ero perduto tra Dio che il saggio aveva piantato nel mio cuore e Dio che avevo toccato nel suo letto,
quella sera
mia madre era l’unica a sapere che non sarei ritornato,
mia madre era l’unica a sapere,
mia madre era l’unica,
mia madre.

Ho venduto i miei giorni bianchi al mercato nero e ho comprato una casa che guarda sulla guerra e la vista era talmente meravigliosa  che non ho potuto resistere alla tentazione, quindi la mia poesia ha deviato dagli insegnamenti del saggio e i miei amici  mi hanno accusato di isolarmi, ho spalmato il khol attorno agli occhi e sono diventato più arabo, in un sogno ho bevuto il latte della cammella  e mi sono svegliato poeta, guardavo la guerra come il lebbroso guarda gli occhi dei sani e sono arrivato a verità spaventose sulla poesia e sui bianchi, sulla stagione delle migrazioni in Europa, e sulle città che ricevono turisti  in tempo di pace e mujaheddin in tempi di guerra, sulle donne che soffrono troppo  in tempi di pace e in tempi di guerra diventano carburante per il conflitto.

In una città ricostruita come Berlino si cela un segreto che tutti conoscono, cioè che…
No, non starò  a ripetere quello che già si sa, ma vi dirò qualcosa che non sapete: il problema delle guerre non è chi muore, ma chi rimane vivo dopo la guerra.

Era la più bella guerra mai vissuta in vita mia, piena di metafore e di immagini poetiche, ricordo che sudavo adrenalina e pisciavo fumo nero, che mangiavo la mia carne e mi bevevo le mie grida, la morte con il suo corpo macilento si appoggiava alla distruzione commessa dalla sua poesia e si ripuliva il coltello nel mio sale, e la città lucidava le mie scarpe con la sua sera e la città sorrideva e la città contava le dita del mio dolore lasciandole poi cadere sulla strada che a lei conduceva, la morte piange  e la città ricorda  i tratti del suo assassino  e mi manda una coltellata per posta, minacciandomi di felicità, e appende il mio cuore ad asciugarsi con il bucato lì tra due ricordi, e l’oblio mi attira verso me stesso, profondamente verso me stesso, profondamente, tanto ché la mia lingua cade sul mattino e i balconi precipitano sulle canzoni, i veli delle donne sui baci, le strade secondarie sul corpo delle donne, i dettagli delle strade sulla storia, la città cade sui cimiteri, i sogni sulle prigioni, i poveri sulla gioia, e io cado sulla memoria.

Quando divenni membro del Sindacato dei Morti, i miei sogni migliorarono e cominciai a praticare liberamente gli sbadigli, e nonostante cantassero i tamburi della guerra accanto al mio corpo gonfio avevo un sacco di tempo per fare amicizia con un cane randagio, che decise di non mangiare il mio corpo nonostante la fame, e si accontentò di dormire ai miei piedi.

Un certo numero di persone cercarono di trascinarmi via, ma il cecchino si mise a litigare con la sua pistola quindi cambiarono idea, era un uomo d’onore il cecchino, lavorava onestamente e quindi non sprecava tempo o persone.

Quel piccolo foro
che rimaneva dopo il passaggio della pallottola,
mi svuotò dei miei contenuti
tutto  fuoriuscì delicatamente
I ricordi
I nomi degli amici
La vitamina C
I canti nuziali
Il vocabolario arabo
La temperatura di 37 gradi
L’acido urico
Le poesie di Abu Nuwas
E il mio sangue

Il momento in cui l’anima inizia a fuggire da quella piccola porta aperta dalla pallottola, le cose diventano più chiare, la teoria della relatività si trasforma in qualcosa di lampante, le equazioni matematiche  che un tempo afferravamo vagamente diventano semplici, ci ricordiamo i nomi dei compagni di classe dimenticati,  la vita improvvisamente si illumina in dettaglio perfetto, la nostra cameretta, il latte della mamma, il primo tremante orgasmo, le vie del campo rifugiati, il ritratto di Yasser Arafat, il profumo del caffè al cardamomo dentro casa, il suono della chiamata alla preghiera del mattino,  Maradona in Messico nel 1986 e tu.

Come se stessi mangiando le dita della tua amata o succhiando un cavo dell’elettricità, o  come se ti stessero inoculando contro le schegge,  come se tu fossi un ladro di memoria,  vieni, abbandoniamo la poesia, diamo in cambio le canzoni dell’estate per le garze  e le poesie del raccolto per filo di sutura, lascia la tua cucina e le camerette dei bambini e seguimi per andare a bere il tè dietro ai sacchi di sabbia, il massacro ha spazio per tutti, metti i sogni nel ripostiglio  e innaffia abbondantemente le piante sul balcone, perché la discussione con il ferro potrebbe andare avanti a lungo, abbandona Rumi,  Averroe ed Hegel e portati dietro Machiavelli e Huntington e Fukuyama, e perché adesso ci servono, lasciati alle spalle la tua risata, la tua camicia celeste e il letto caldo e portati i denti e le unghie e un coltello da caccia, e vieni.

Butta via il Rinascimento e porta l’Inquisizione.
Butta via la civiltà europea e porta la Notte dei Cristalli.
Butta via il socialismo e porta Iosif Stalin.
Butta via le poesie di Rimbaud e porta la tratta degli schiavi.
Butta via Michel Foucault e porta il virus dell’AIDS.
Butta via la filosofia di Heidegger e porta la purezza della razza ariana.
Butta via il sole che splende ancora di Hemingway e porta la pallottola in testa
Butta via la notte stellata di Van Gogh e porta il suo orecchio tagliato.
Butta via la Guernica di Picasso e porta la Guernica vera con il suo odore di sangue fresco.
Queste sono le cose che ci servono ora, ne abbiamo bisogno per dare avvio ai festeggiamenti.

Weet je waarom we sterven als we door een kogel worden doorboord? Omdat 70% van het menselijk lichaam uit water bestaat
Precies alsof je een gat in een watertank zou slaan.

Was het een opstootje dat danste bij de ingang van de steeg, toen ik langsliep?
Of was het een sluipschutter die me observeerde en mijn laatste voetstappen telde?

Was het een verdwaalde kogel
of was ík verdwaald, ook al was ik al een derde eeuw oud?

Is dat vriendschappelijk vuur?
Hoe kan dat
als ik nooit vriendschap heb gesloten met vuur?

Was ik degene die de kogel in de weg liep en hem raakte?
Of was het de kogel die mij raakte?
Hoe moet ik nu weten op welke tijden hij langskomt en welke richting hij zal inslaan?

Wordt de confrontatie met een kogel gezien als een botsing in de gebruikelijke zin van het woord?
als tussen twee auto’s?
Zullen mijn lichaam en mijn harde botten ook zijn ribben breken en zijn dood veroorzaken?
Of zal hij aan de dood ontsnappen?

Heeft de kogel geprobeerd me te ontwijken?
Was mijn lichaam zacht?
Was dat bolletje, klein als een moerbei, zich bewust van haar vrouwelijkheid in mijn mannelijkheid?

De sluipschutter richtte op mij, zonder de moeite
te nemen te achterhalen of ik allergisch was voor sluipschutterskogels Een allergie van de beste kwaliteit
die de dood tot gevolg kan hebben.

De sluipschutter vroeg me geen toestemming toen hij vuurde, een duidelijk gebrek aan wellevendheid, dat inmiddels een veelvoorkomend verschijnsel is geworden.

_____________________________

Ik was op zoek naar het verschil tussen revolutie en oorlog, toen een kogel zich een weg door mijn lichaam baande, toen er een fakkel uitdoofde die was ontstoken door een lerares van een lagere school in Syrië, in samenwerking met een Palestijnse vluchteling die met zijn land had betaald voor de oplossing van het antisemitisme in Europa, en was gedwongen te emigreren naar een plaats waar hij een vrouw ontmoette die leek op herinneringen.

Het was een fantastisch gevoel, zoals het eten van een ijsje in de winter, of het bedrijven van onveilige liefde met een vreemde vrouw in een vreemde stad onder invloed van cocaïne, of…

Een voorbijganger zegt de helft van wat hij tegen me wil zeggen, dus ik geloof hem. Daarna doordringen we elkaar als geliefden. Een vrouw wenkt me dat ik haar moet volgen, dat doe ik en we brengen een kind voort dat lijkt op bedrog. Een sluipschutter doodt me, dus ga ik dood, de hemel valt op de voetgangers, dus vluchten de toeristen, de hemel valt op de voetgangers en mijn hart vlucht niet, de hemel valt omhoog, dus pleegt een dichter collectieve zelfmoord in zijn kamer, ook al was hij die avond alleen.

Die avond werd ik overvallen door vergeetachtigheid, dus kocht ik het geheugen van een soldaat die niet uit de oorlog was teruggekeerd, en toen ik de breuk in de tijd ontwaarde, kon ik geen toevluchtsoord vinden dat bij mijn wond paste. Daarom heb ik besloten niet opnieuw te sterven.

De stad is ouder dan de herinneringen, de vloek is ommuurd door melancholie, de tijd komt te laat op zijn afspraken, muren omheinen de tijd met monotonie, de dood lijkt op mijn gezicht, de dichter leunt in zijn gedicht op een vrouw, de generaal trouwt met mijn vrouw, de stad kotst haar geschiedenis uit, terwijl ik de straten opslok en de menigte mij opslokt. Ik, die mijn bloed uitdeel aan vreemdelingen en een fles wijn deel met mijn eenzaamheid, ik smeek jullie: stuur mijn lijk per expres naar mijn vrienden en verdeel mijn vingers eerlijk onder hen.

Deze stad is groter dan het hart van een dichter en kleiner dan zijn gedicht, maar ze is groot genoeg voor de doden om zelfmoord te plegen zonder iemand te storen, voor de voetgangerslichten om op te bloeien in de buitenwijken, voor de politieagent om een deel van de oplossing te worden, en voor de straten om niet meer dan een achtergrond van de waarheid te zijn.

Die avond, toen mijn hart struikelde, werd ik vastgepakt door een Damasceense die me het alfabet van haar lust leerde. Ik was verdwaald tussen de God die door de sjeik in mijn hart was geplant en de God die ik aanraakte in haar bed, die avond.
Mijn moeder was de enige die wist dat ik niet zou terugkomen,
Mijn moeder was de enige die het wist,
Mijn moeder was de enige,
Mijn moeder.

Ik had mijn witte dagen verkocht op de zwarte markt en kocht een huis dat uitkeek op de oorlog. Het uitzicht was onweerstaanbaar mooi. En zo dwaalde mijn gedicht af van de leerstellingen van de sjeik en verweten mijn vrienden me dat ik me van hen terugtrok. Ik deed kohl op mijn ogen en werd meer Arabier, ik dronk kamelenmelk in een droom en werd wakker als een dichter, ik keek naar de oorlog zoals lepralijders naar de ogen van mensen kijken, en uiteindelijk kwam ik tot angstaanjagende waarheden over poëzie en witte mannen, over het seizoen van de trek naar Europa, over steden die toeristen ontvangen in tijden van vrede en moedjahedien in tijden van oorlog, over vrouwen die in tijden van vrede te veel lijden en in tijden van oorlog brandstof voor de strijd worden.

In een stad van wederopbouw, zoals Berlijn, ligt een geheim verborgen dat iedereen kent, en dat is dat de…
Nee, ik ga niet herhalen wat bekend is, maar ik zal jullie iets vertellen wat jullie niet weten:
Het probleem van de oorlog zit hem niet in wie sterven, maar in wie na afloop nog in leven zijn.

Het was de mooiste oorlog van mijn leven, vol metaforen en poëtische beelden. Ik herinner me hoe ik adrenaline zweette en zwarte rook piste, hoe ik mijn eigen vlees at en kreten dronk. De dood leunde met zijn magere lichaam op de vernielingen die zijn gedicht had aangericht en veegde zijn mes schoon aan mijn zout. De stad poetste mijn schoenen met haar avond en de straat glimlachte. Ze telde de vingers van mijn verdriet en liet ze onderweg los. De dood huilt, de stad herinnert zich het gezicht van haar moordenaar en stuurt me een vuistslag per post. Ze bedreigt me met vreugde en hangt mijn hart op aan haar waslijn, gespannen tussen twee herinneringen, en de vergetelheid trekt me naar mezelf, diep naar mezelf, zo diep dat mijn taal neervalt op de ochtend, dat de balkons neervallen op de liederen, de hoofddoeken op de kussen, de achterstraatjes op de vrouwenlichamen, de details van de steegjes op de geschiedenis, zo diep dat de stad neervalt op de begraafplaatsen, de dromen op de gevangenissen, de armen op de blijdschap, zo diep dat ik neerval op de herinnering.

Toen ik lid werd van de Vereniging van Doden, werden mijn dromen beter en begon ik het vrije gapen te beoefenen. En ondanks de krijgstrommels, die zongen naast mijn opgezwollen lichaam, had ik voldoende tijd om vriendschap te sluiten met een zwerfhond die ondanks zijn honger besloot niet van mijn lijk te eten en slechts aan mijn voeten ging liggen.

Een aantal mensen probeerde me weg te trekken, maar de sluipschutter protesteerde met zijn geweer, waarna ze zich bedachten. Hij was een gewetensvolle sluipschutter, die eerlijk zijn werk deed en tijd noch mensen verkwistte.

Dat kleine gat
dat achterblijft nadat de kogel is gepasseerd,
heeft mijn inhoud geleegd,
alles was kalm naar buiten gegleden,
herinneringen,
namen van vrienden,
vitamine C,
de bruiloftsliederen,
het Arabische woordenboek,
de temperatuur van 37 graden,
urinezuur,
de gedichten van Aboe Noewaas,
en mijn bloed.

Op het moment waarop de ziel aanstalten maakt om te vluchten door de kleine poort die de kogel heeft geopend, worden de dingen duidelijker, De relativiteitstheorie wordt iets vanzelfsprekends, wiskundige vergelijkingen die ooit ondoorgrondelijk waren, worden eenvoudig, de namen van studievrienden die we zijn vergeten, komen terug in onze herinnering, het leven wordt plotseling verlicht met al zijn bijzonderheden, de kinderkamer, de moedermelk, de eerste huivering, de straten van het kamp, het portret van Yasser Arafat, de geur van koffie met kardemom in de plooien van het huis, het geluid van de oproep tot het ochtendgebed, Maradona in Mexico in het jaar 1986, en jij…

Precies alsof je de vingers van je geliefde zou eten, precies alsof je op een elektriciteitsdraad zou zuigen, of een serum tegen granaatscherven zou nemen, precies alsof je een dief van herinneringen zou zijn. Kom, laten we ophouden met dichten, laten we de zomerversjes ruilen voor verbandgaas en de oogstliedjes voor operatiegaren. Verlaat je keuken en de kinderkamer en volg me, dan gaan we theedrinken achter de zandzakken. De slachting heeft plaats voor iedereen. Leg je dromen in de schuur en geef de planten op het balkon veel water, want het gesprek met het ijzer kan lang duren. Laat Djalaal ad-Dien Roemi, Ibn Roesjd en Hegel achter en neem Machiavelli, Huntington en Fukuyama mee, want die hebben we nu nodig. Laat je lach, je blauwe hemd en je warme bed achter en geef me je nagels, je tanden en je jachtmes, en kom mee.

Gooi de Renaissance weg en neem de inquisitie mee,
Gooi de Europese beschaving weg en neem de Kristalnacht mee,
Gooi het socialisme weg en neem Josef Stalin mee,
Gooi de gedichten van Rimbaud weg en neem de slavenhandel mee,
Gooi Michel Foucault weg en neem het aidsvirus mee,
Gooi de filosofie van Heidegger weg en neem de zuiverheid van het Arische ras mee,
Gooi de zon van Hemingway die nog steeds opgaat weg en neem een kogel mee in je hoofd,
Gooi Van Goghs Sterrennacht weg en neem zijn afgesneden oor mee,
Gooi Picasso’s Guernica weg en neem het echte Guernica mee met de geur van vers bloed,

Wij hebben die dingen nu nodig, we hebben ze nodig om het feest te kunnen beginnen.

Vet du varför människor dör
när en kula genomborrar dem?
För att 70 % av människokroppen
består av vatten.
Precis som om man gjorde hål
i en vattentank.

Var det en vild eldstrid som dansade
i gränden när jag passerade?
Eller var det en krypskytt
som lugnt tog sikte på mig
och räknade mina sista steg?

Var det en förlupen kula? Eller
var jag en förlupen man, trots att jag
uppnått ett tredjedels sekels ålder?

Var det egen eld?
Hur?
Jag som inte är en vän av elden.

Var det jag som korsade kulans väg och träffade den?
Eller korsade den min väg och träffade mig?
Och hur skulle jag kunnat veta tiden för dess färd
och vilken väg den skulle passera?

Krypskytten hade inte bett
om mitt tillstånd att skjuta
en oartighet
som blivit allt vanligare dessa dagar

Försökte den undvika mig?
Var min kropp mjuk?
Och kände den, så liten som ett
bär, sin kvinnlighet i min
maskulinitet?

Krypskytten riktade en kula mot mig utan att bry sig
om att jag är allergisk mot krypskyttars kulor
och att allergin är så allvarlig
att den kan vara dödlig?

Ska mötet med en kula betraktas som en kollision i vanlig mening?
Som den mellan två bilar?
Och har min kropp och min benstomme
förstört dess revben också? Och orsakat dess död?
Eller kommer den att överleva?

_________________________________

Jag sökte skillnaden
mellan revolutionen och kriget när en
kula korsade min kropp och släckte en fackla
som tänts av en syrisk skollärarinna tillsammans med en palestinsk
flykting som betalat sitt hemland som lösning på antisemitismen i Europa
och med tvång förflyttats till den plats där han mötte en kvinna som liknade minnena

Det var en fantastisk känsla
som att äta glass mitt i vintern eller som att ha sex utan kondom
med en underlig kvinna i en främmande stad under kokainrus eller …

En förbipasserande berättar något till hälften
och vi hugger ner varandra som två älskande
en kvinna lockar mig
att följa henne
jag följer henne
och vi föder ett barn som liknar sveket
en krypskytt
dödar mig
jag dör
himlen faller ner på de förbipasserande så att turisterna flyr
himlen faller ner på de förbipasserande och mitt hjärta flyr inte
himlen faller uppåt och en poet begår kollektivt självmord i sitt rum
fastän han är ensam den kvällen

Den kvällen överrumplar mig glömskan bakifrån
därför köpte jag ett minne från en soldat som inte återvänt från kriget
och när jag upptäckte att tiden hade gått sönder
kunde jag inte hitta en exil
som passade min skada
och jag bestämde mig för att aldrig dö igen

Staden är äldre än minnena
förbannelsen är kringmurad av depressionen
ögonblicket kommer för sent till sina möten
murarna sluter in tiden i monotonin
döden liknar mitt ansikte
poeten lutar sig mot en kvinna i sin dikt
generalen gifter sig med min fru
staden kräks upp historien
och jag sväljer gatorna och trängseln sväljer mig
jag är den som delar ut sitt blod till främlingar och delar en vinflaska med min ensamhet
skicka, snälla, mitt lik som expresspaket och sprid ut mina fingrar jämnt bland mina vänner

Den här staden är större än en poets hjärta
och mindre än hans dikt
men stor nog för de döda att begå självmord utan att störa
att låta trafikljusen blomma i förorterna
låta polisen bli en del av lösningen
och gatorna bara en bakgrund till

Den kvällen då mitt hjärta snubblade
fångade en kvinna i Damaskus upp mig och lärde mig sitt begärs alfabet
jag var förlorad
mellan Gud som imamen planterat i mitt hjärta och
Gud som jag rörde vid i hennes säng
den kvällen
bara min mor visste att jag inte skulle återvända
bara min mor visste
bara min mor
min mor

Jag har sålt mina vita dagar på den svarta marknaden
och köpt ett hus med utsikt över kriget
utsikten är så fantastisk att jag inte kan motstå dess frestelse
så min dikt viker av från imamens doktrin
och mina vänner anklagar mig för isolering
Jag lägger kajal runt ögonen för att öka min arabism
och jag drack kamelens mjölk i drömmen och vaknade som poet
Jag ser på kriget som den spetälske betraktar människors ögon
och jag har kommit fram till fruktansvärda fakta om poesin och den vita mannen
om invandringens tid till Europa
om städerna som välkomnar turister under fredstid och mujaheddiner i krigstid
och om kvinnor som lider så mycket under fredstid och blir krigets bränsle i krigets tid

I en stad återuppbyggd som Berlin döljs en hemlighet som alla känner till, den är…
nej, jag ska inte upprepa vad alla känner till
jag föredrar att berätta för er vad ni inte vet:
problemet med kriget är inte de som dör
problemet är de som fortsätter att leva vidare efter

Det var det vackraste krig jag upplevt i hela mitt liv
fullt av metaforer och poetiska bilder
jag minns hur jag svettades adrenalin och urinerade svart rök
hur jag åt mitt kött och drack av skriken
döden i sin magra kropp lutade sig mot sin dikts förstörelse
och torkade mitt salt från sin kniv
och staden gned mina skor med sin kväll så att gatan log
och staden räknade mina sorgfingrar och strödde dem längs min väg emot den
döden gråter och staden minns sina mördardrag
skickar en knivstöt till mig med posten
hotar mig med glädje
och hänger mitt hjärta på sin tvättlina som sträcks mellan två minnen
glömskan drar mig mot mig själv
djupt mot mig, djupt
så att mitt språk faller över morgonen
balkongerna faller över sångerna
näsdukarna över kyssarna
bakgatorna över kvinnornas kroppar
grändernas detaljer över historien
staden faller över gravarna
drömmarna över fängelserna
de fattiga över glädjen
och jag faller över årsdagen

När jag blev medlem i de Dödas förbund
blev mina drömmar bättre
jag kunde gäspa fritt
och trots att krigstrummorna sjöng framför min uppsvällda kropp
fann jag tillräckligt med tid för att bli vän med en kringströvande hund
som valde att inte äta av mitt lik, trots sin hunger
utan nöjde sig med att sova vid mina fötter

Flera människor försökte att dra undan min kropp
men krypskytten diskuterade med dem med sitt gevär
så de ändrade sig
han var en hedervärd krypskytt
arbetade hederligt
och slösade inte med tid eller människor

Det lilla hålet
som var det som var kvar
efter kulans väg
tömde mig på innehåll
allt sipprade stilla ut
minnen
vänners namn
C-vitamin
bröllopssånger
den arabiska ordboken
de 37 graderna
urinsyran
Abo Nawas dikter
och mitt blod

I det ögonblicket
själen börjar fly genom den lilla port som kulan öppnat blir sakerna klarare
relativitetsteorin framstår som en självklarhet
olösliga ekvationer blir enkla
namnen på gamla klasskamrater återvänder till minnet
livet i alla sina detaljer lyses plötsligt upp
barnkammaren
modersmjölken
den första orgasmen
lägrets gator
bilden av Yasser Arafat
lukten av kaffe med kardemumma i huset
kallelsen till morgonbön
Maradona i Mexico 1986
du

igt, som om du äter din älskades fingrar
som om du diar en elkabel
som om du vaccinerar dig mot splitter
som om du är en minnestjuv
låt oss sluta med poesin och ersätta sommarsångerna med bandage
skördedikterna med operationstråd
lämna ditt kök och barnkammaren
och följ med mig och drick te bakom sandsäckarna
i massakern ryms alla
lägg dina drömmar i vindskontoret och ös vatten över blommorna på balkongen
för diskussionen med järnet kan bli lång
lämna kvar Rumi, Averroës och Hegel
och ta med dig Machiavelli, Huntington och Fukuyama
vi behöver dem nu
lämna ditt skratt
den blå skjortan och den varma sängen
ta med dig dina naglar, dina hörntänder, din jaktkniv och kom

Släng renässansen och ta inkvisitionen
Släng den europeiska civilisationen och ta kristallnatten
Släng socialismen och ta Stalin
Släng Rimbauds dikter och ta slavhandeln
Släng Foucault och ta aidsviruset
Släng Heideggers filosofi och ta föreställningen om den ariska rasens renhet
Släng Hemingways sol som har sin gång och ta kulan i huvudet
Släng van Goghs stjärnenatt och ta det avskurna örat
Släng Picassos Guernica och ta det verkliga Guernica med dess färska lukt av blod

Vi behöver de här sakerna nu, för att kunna börja firandet.