Julia Cimafiejeva (Юля Цімафеева)

A poet's body belongs to his motherland. 
Motherland speaks through the poet's mouth.
Poet's eyes see how unfairly it suffers.
Poet's ears hear the agony of the innocent. 
Poet's hair stands on end,
poet's legs burst into oaks,
poet's hands fold into fists. 

Undeniably, a poet's body belongs to his motherland.
Motherland! Can you speak for yourself without poet's help?

And would you like my body, the body of a poetess? 
My blood is as hot,
I got hands, legs, 
seeing eyes, hearing ears,
my mouth is no smaller than any poet's. 

You don't wish to respond, motherland. You turn away. 
Perhaps we are too much alike. 
You'd rather be weak, don’t you,
motherland?
You want the poet to speak for you,
to pity you,
to wipe your tears,
to sing praises
to your suffering
and your famous copying mechanisms?

Even now you are not listening.
Tsk-tsk: you are whining to your poet.

No, motherland, you don't need a body 
of a poetess.

Tělo básníka patří jeho vlasti.
Zbídačená země hovoři ústy básníka,
Oči básníka vidí nespravedlivost útrap
A uši slyší výkřiky nevinné oběti.
Vlasy básnika se ježi hrůzou,
Nohy básníka prorůstají dubem do půdy,
Dlaně básnika se zatínají v pěsti
A v jeho žílách začíná vřít krev:
Jak je možné dovolit tolik trápení?!

Bezpochyby, tělo básníka patři jeho vlasti.
Cožpak umí vlast říci něco bez něj?

Vlasti!
Nepotřebuješ náhodou mé tělo, tělo básnířky?
Také mám vroucí krev,
Ruce a nohy.
Oči mé vidí dost a uši slyší
A má ústa nejsou o nic menší než ústa básníka!

Mičíš, odvracíš se?
Myslíš si, že jsi stejná jako já?
Nechceš být silná, vlasti,
Uhodla jsem?
Chceš, aby básník řekl za tebe,
Aby tě litoval,
Aby ti utíral slzy
A všem pěl,
Jak trpís
A jaka jsi skvělá?
Že je to tak, vlasti?

Ale neposloucháš mě,
Zase si stěžuješ svému básníkovi.

Tělo básnířky nepotřebuješ,
Beru si ho sobě.

Ciało poety należy do miejsca, gdzie się urodził,
Pokrzywdzona ziemia mówi ustami poety,
Oczy poety widzą niesprawiedliwość nędzy,
A uszy słyszą krzyki niewinnej ofiary.
Włosy poety stają dęba,
Nogi poety kiełkują dębami,
Dłonie poety zaciskają się w pięści.
I w jego żyłach zaczyna wrzeć krew:
jak można dopuścić tyle smutku?!

Niewątpliwie, ciało poety należy do miejsca, gdzie się urodził,
Czy ziemia, gdzie się urodził, umie coś powiedzieć bez niego?!

Ziemio urodzenia!
A czy potrzebne ci jest moje ciało, ciało poetki?
Mam taką gorąca krew,
Ręce i nogi.
Moje oczy widzą mnóstwo i uszy słyszą,
A moje usta nie są mniejsze od ust poety!

Milczysz, odwracasz się?
Bo myślisz, że jesteś taka jak ja?
Nie chcesz być silna, ziemio,
Zgadłam?
Chcesz, żeby poeta mówił za ciebie,
Żeby ciebie żałował,
Żeby ocierał ci łzy
I wszystkim śpiewał,
jak ty cierpisz
i jaka jesteś pracowita?...
Prawda, ojczyzno?

Ale ty mnie nie słuchasz,
Znowu skarżysz się swemu poecie.

Ciało poetki nie jest ci potrzebne.
I ja zabieram je sobie.