Andreas Altmann

памяць, калі яна пакідае
ўспаміны, адзін за адным,
ад слоў сваіх слепне.
ты вобмацкам у пустых пакоях,
трымаючыся сцен, што рукі ловяць,
праз дзверы, так і не раскрыўшы іх,
праходзіш да вакна. і позіркі, што светлыя,
што цёмныя, цураюцца вачэй.
ад гукаў узнікае голас,
які так і не вырвецца з
маўчанкі. бязважкі, ты зноў
ідзеш праз дом.
святло навыцінала ценяў,
якія без прычыны тут, чужыя.
аб ранты абдзіраеш пальцы.
і нехта за табою, склаўшы
крыж-накрыж рукі, погляд. просіш,
каб трохі даўжэй застацца. ля брамы
чакае машына. матор не глушылі.

paměť opouští
jednu vzpomínku za druhou
a ve slovech zůstává slepá.
v prázdných místnostech tápeš
po stěnách, které zachytávají tvé ruce,
kolem dveří, které neotevřeš,
až k oknu. tmavé a světlé
pohledy uhýbají očím.
zvuky hluchnou v mlčení.
ještě jednou jdeš zlehklými kroky domem.
světlo vykrojilo stíny
nepřítomných těl.
vnímáš rozedřené konečky prstů.
kdosi se zkříženýma rukama na tebe dohlíží.
prosíš ještě zůstat. před branou čeká auto. motor naskočil.

the memory, when it gives up
one remembrance after another,
goes blind with its own words.
in empty rooms you touch
along the wall, which grabs your hands,
over doors, which you don’t open,
at the window. glances, which are dark
which are light, soften the eyes.
a voice forms out of noises,
which doesn’t make it past the
silence. once again you go
with groundless steps through the house.
light has cut out shadows,
for which there are no reasons here.
you scratch open your fingers on the edges.
someone follows you with
crossed arms, that look. you plead
to stay longer. before the door
the car waits. the motor starts up.

cuando la memoria renuncia,
uno tras otro, a sus recuerdos,
queda ciega a las palabras.
por espacios vacíos vas tanteando
la pared que te lleva de la mano
sobre puertas que no abrís,
hasta llegar a la ventana. miradas –claras,
oscuras– esquivan tus ojos.
ruido es la voz que no va
más allá del silencio.
otra vez caminás por la casa
como si te faltara el suelo bajo los pies.
la luz ha recortado sombras
para las que aquí no hay ninguna base.
los rebordes de la pared te raspan los dedos.
de brazos cruzados, alguien te sigue,
vigilante. pedís quedarte
un poco más. delante del portón
espera el auto. el motor se pone en marcha.

la mémoire, quand elle renonce
à un souvenir après l’autre,
devient aveugle à ses propres paroles.
dans des pièces vides, en tâtant
le mur, qui saisit tes mains,
dépassant des portes que tu n’ouvres pas,
tu avances vers la fenêtre.  des regards, qui sont sombres
qui sont clairs, cèdent le pas aux yeux.
à partir de bruits, la voix se façonne
qui ne franchira pas le seuil du
silence.  encore une fois tu marches,
sans toucher le sol, à travers la maison.
la lumière a découpé des ombres
pour lesquelles, ici, il n’y a aucune raison.
tu grattes profondément tes doigts aux extrémités.
quelqu’un te suit, les bras
croisés, avec ce regard de biais.  tu demandes
à rester plus longtemps.  devant le porche,
l’auto attend.  le moteur démarre.

la memoria, quando uno
dopo l’altro abbandona i ricordi,
si ottenebra delle sue parole.
fra vuote stanze cerchi a tentoni
la parete, che cattura le tue mani,
attraverso porte, che non apri,
cerchi la finestra. viste, che scure,
che chiare sono, cedono agli occhi.
dai suoni si forma la voce,
che non va oltre il silenzio.
ancora una volta ti aggiri
con aerei passi per la casa.
la luce ha ritagliato ombre
per le quali non c’è qui nessuno sfondo.
ti stai escoriando le dita ai bordi.
qualcuno ti segue a braccia conserte,
segue il tuo sguardo. tu implori
di restare più a lungo. dinanzi alla porta
aspetta la macchina. si accende il motore.

het geheugen, als het de ene
na de andere herinnering opgeeft,
verblindt door zijn woorden.
in lege ruimten tast je
langs de muur, die je handen vastpakt,
over deuren, die jij niet opent,
tot het raam. blikken, die donker
die licht zijn, wijken de ogen.
aan de geluiden vormt zich de stem,
die niet boven het zwijgen uit
komt. nog een keer ga je
met bodemloze stappen door het huis.
licht heeft schaduwen uitgesneden,
waarvoor hier geen grond bestaat.
je krabt aan de randen je vingers open.
iemand volgt je gekruist
met de armen, de blik. je vraagt
nog langer te blijven, voor de deur
wacht de auto. de motor springt aan.

pamięć, gdy wspomnienia
jeno po drugim odchodzą,
ślepnie przez swe słowa.
w pustych pokojach dotykiem idziesz
po ścianie, która chwyta twe ręce,
przez drzwi, których nie otwierasz,
do okna. spojrzenia, które są ciemne
są jasne, ustępują oczom.
z dźwięków formuje się głos,
który nie wyjdzie poza
milczenie. jeszcze raz idziesz
bezdennymi krokami przez dom.
światło wycięło cienie,
dla których nie ma tu żadnej podstawy.
na krawędziach rozdrapujesz palce.
ktoś idzie za tobą ze skrzyżowanymi
ramionami, spojrzeniem. prosisz,
by zostać jeszcze dłużej. przed bramą
czeka samochód. silnik pracuje.