Theodoros Chiotis (Θεόδωρος Χιώτης)
1839/μεσοκυττάριο υγρό.
Τα γράμματα στον τοίχο το έλεγαν ξεκάθαρα:
«Το μεν σώμα εστίν ημίν σήμα»
Τράβηξε αν θες την κουκούλα για να καλύψεις τα αυτιά σου
Μα θα συνεχίσεις να ακούς τις μπίλιες
Που κυλάνε στις γουβιασμένες σκάλες.
Η οθόνη στα χέρια σου παράγει ακτινογραφίες
Και ο γαλαξίας χύνεται στο πεζοδρόμιο
(μαγνητική έλξη του φρεάτιου)
Οι μηχανές και άξονες τους σταμάτησαν να γυρίζουν.
Όσο πλησιάζεις το χωράφι
Ο αέρας πυκνώνει γύρω από τα δάχτυλα. Η τριβή αυξάνεται.
Κηλίδες αρχίζουν να απλώνουν
Σιγά-σιγά σε όλο τον κορμό. Άγγιζουμε διστακτικά τις πέτρες. Μια άχρηστη εντολή της μηχανής.
Τα τραπεζομάντηλα απλώνονται
Στο χώμα.
Στην άλλη πλευρά του ποταμιού
Κάνω τις σκέψεις που δεν μπορώ να κάνω από εδώ.
Ένας κατάλογος από χαμένες κωμωδίες που σιγά-σιγά
Συμπληρώνεται.
Ανερρίφθω κύβος:
Μπροστά στο καμπαναριό
Οι μηχανές μοιάζουν να μοιρολογούν και
Οι γλύπτες ονειρεύονται βοώντα κύτταρα
Και γεμάτα κελιά.