Erik Lindner

1. Alles was ist, kann verschwinden.

Wie an einem heißen Tag eine lange Bank
Schatten bekommt von sieben Olivenbäumen.
Wie der Hintern kalt wird vom Sitzen
auf dem massiven uralten Stein.

Wie die Tramontana den Meeresspiegel bricht
und durch eindringendes Licht einer trägen Sonne
die Wasseroberfläche mitnimmt und herumwirbelt
in Orkanen gelb, blau, ocker, Sand, Wasser.

Höhenangst kann verschwinden, richtungslos.

Schwalben im Sturzflug wie Fledermäuse
vor der steilen Felswand hinter der Bank
wo sich der Pfad durch drei Buchten windet
doch immer noch nach Frankreich weist.


2. Niemand stirbt freiwillig in Port Bou.

Das Mädchen aus Aragon am Strand
zieht den Rock aus und läuft antilopenhaft
durch die Brandung, während ihre Ledertasche
mit Metallbeschlägen eine Schreibmappe birgt.
Sie ist hier allein an diesem Sonntag
der wie eine namenlose Geschichte ist.

Ein leerer Sockel auf einer Plattform aus Stahl.
Der Vorgarten eines verlassenen Grenzpostens.
Ein Felsen, fast ins Meer rutschend.
Gib allem dort Namen, farbenblind.
Spiel des Tramontanas, Wind mit der Kraft
hoher Berge, lässt einen frösteln in der Sonne.

                                 
3. Alles was ist, kann verschwinden

Die rezeptfreie Abgabe von Penizillin
und Morphin. Im Zimmer der alten Pension
stehen zwei Betten zwischen Wänden
aus Krankheit. Du und ich, wer ist männlich?

Was ist Männlichkeit? Das Schaben
eines Messers über den entzündeten Hals,
wie es sich anfühlt rasiert zu werden
das letzte Mal, vor einem Fest bei dem

man nicht mehr sein wird. Oder wie
ein Kind lachend Sand zur
Sonne wirft. Fallen, und Scham
erst beim Aufstehen.

                                             
4. Auch was nicht ist, kann verschwinden.

Sand, Wurzeln, Strandhafer, Spuren die es hier
nie gab. Die Einwohner die dem Reisenden
nachstarren ihn aber nicht beschreiben.
Ihr Gang noch unwillig nach dem Bau  /Erik fragen: hun gang...

eines Denkmals. Jetzt, wo die Tramontana
an deinem Körper leckt und dich und deine Brille aufliest,
sie mitnimmt. Wo der Korridor den Friedhof
bis zum Abgrund über der Brandung bringt.

Dort wird nur ein Kurzsichtiger fündig.
Wie es dahin kommt? Es war vor fünfzig Jahren. Das
zu vergessen ist barbarisch. Selbst das Verschandeln
eines Kunstwerks ist ein Ausdruck von Kultur.

Das hab ich getan. Gewissenlos. Heute. Datum.

1. Tout ce qui naît peut disparaître

Comment par un jour chaud un long banc
reçoit l’ombre de sept oliviers.
Comment les fesses refroidissent au contact
de la pierre massive et séculaire.

Comment la tramontane brise le miroir de l’eau
et dans la lumière perçante d’un soleil indolent
soulève et fait tourner la surface de la mer
dans des ouragans de jaune, bleu, ocre, sable,

Le vertige peut se dissoudre, désaxé.

Des martinets plongeant comme des pipistrelles
le long de la falaise derrière le banc
où le sentier serpente à travers trois baies
mais n’indique plus que la France.

2. Rien ne meurt de son gré à Port-Bou.

La fille d’Aragon sur la plage
enlève sa jupe et galope comme une antilope
dans le ressac tandis que sa besace en cuir
renferme un classeur avec des ferrures.
Elle n’est là que pour ce dimanche
qui est comme une histoire sans nom.

Un socle vide sur un plateau d’acier.
Le jardin d’un poste de douane abandonné.
Un rocher sur le point de glisser dans la mer.
Aveugle aux couleurs, nommes-y
jeux de tramontane, vent à la force
des hauts sommets, fait frissonner au soleil.

3. Tout ce qui naît peut disparaître.

La libre distribution de pénicilline
et de morphine. Dans la vieille pension,
une chambre avec deux lits entre un mur
de maladie. Toi et moi, qui est un homme ?

Qu’est-ce qu’être un homme ? La lame
qui racle la gorge enflammée,
ce que ça fait de se faire raser
une dernière fois, pour une fête

à laquelle tu n’assisteras plus. Ou la façon
dont un enfant jette du sable au soleil
en riant. Tomber et n’éprouver
la honte qu’en se relevant.

4. Ce qui n’est pas né aussi peut disparaître.

Sable, racines, oyat, traces qui n’ont jamais
été laissées ici. Les habitants observent le voyageur
mais ne donneront pas son signalement.
Leur pas accuse encore la construction                                                                          

d’un monument. À présent, la tramontane
léchant ton corps te soulève, toi et tes lunettes,
qu’il emporte. Où le passage mène le cimetière
au précipice qui surplombe le ressac.

À l’entour, seul un myope saurait trouver.
Comment est-ce arrivé là ? Voilà cinquante ans.
L’oublier est une barbarie. Même la mutilation
d’une œuvre d’art est une expression culturelle.

Je l’ai fait. Sans scrupules. Aujourd’hui. Date.

[1]

All that came to be can disappear.

How a long bench on a hot day

takes shade from seven olive trees.

How your bottom feels numb

at the touch of solid, age-old stone.

How the tramontana breaks the sea to waves

and with the piercing light of a sleepy sun

picks up the water’s surface and swirls it

in hurricanes of yellow, blue, ochre, sand, water.

Fear of heights can dissolve, directionless.

Swallows which dive like bats along

the steep rock-face behind the bench

where the footpath snakes through three bays

but now points only to France.

[2]

Nothing chooses to die in Port Bou.

The girl from Aragon on the beach

takes off her skirt and strides antelope-like

through the surf while her leather bag

keeps a writing-case of card and steel.

She’s here only for this Sunday

which is a sort of nameless history.

An empty socket on a steel baseplate.

The front garden of an abandoned customs post.

A boulder almost sliding into the sea.

Give it labels colour-blind there

play of tramontana, wind with the strength

of high mountains, makes you shiver in the sun.

[3]

All that came to be can disappear.

Selling penicillin and morphine

over the counter. In the old guesthouse

room, two beds stand between a wall

of illness. You and I, who is masculine?

What is masculinity? The scrape

of a blade over the inflamed throat,

how it feels to be shaved

the last time, for a party

you won’t be going to. Or how

a child laughs and throws sand

at the sun. Falling and only

ashamed when you get to your feet.

[4]

What didn’t come to be can also disappear.

Sand, roots, marram grass, footprints which

never went here. The locals who stare after

the traveller but give no description.

Their passing still disrupted after a monument

was built. Now, as the tramontana licks at

your body and lifts you up and your spectacles too,

sweeps them along. Where the passageway leads

the churchyard to the abyss above the breakers.

Only the short-sighted can find out about this.

How it came to be here. Fifty years ago. For-

getting such things is barbarism. Even vandalising

an artwork is an expression of culture.

I did it. With no scruples. Today. Date.

1. Tutto ciò che è nato può svanire.

Come in un giorno torrido una lunga panchina
riceve l’ombra di sette ulivi.
Come il didietro si raffredda inumidendosi al contatto
con una pietra enorme e secolare.

Come la tramontana frantuma lo specchio del mare
e attraverso la luce penetrante di un sole indolente
solleva la superficie marina e la fa vorticare
in uragani giallo, blu, ocra, sabbia, acqua.

Le vertigini possono dissolversi, senza meta.

Rondini che si tuffano come pipistrelli
lungo la scogliera dietro la panchina
dove il sentiero sinuoso costeggia tre baie
ma non fa che indicare la Francia.

2. Niente muore di sua spontanea volontà a Port Bou.

La ragazza d’Aragona sulla spiaggia
si toglie la gonna e cammina come un’antilope
attraverso la risacca mentre la sua borsa di cuoio
conserva una cartelletta con chiusura in metallo.
È qui soltanto per questa domenica
il che equivale a una storia senza nome.

Un piedistallo vuoto su un piano d’acciaio.
Il giardino di una casa di doganieri abbandonata.
Una roccia che quasi scivola nel mare.
Lì, come se fossi daltonico, assegna dei nomi
al gioco della tramontana, al vento che ha forza
d’alta montagna, che fa tremare al sole.

3. Tutto ciò che è nato può svanire.

La libera distribuzione di penicillina
e morfina. Nella vecchia stanza d’albergo
ci sono due letti e in mezzo una parete
di malattia. Tu ed io, chi è maschile?

Cos’è la mascolinità? Il raschiare
di un rasoio su una gola infiammata
come ci si sente ad essere rasati
per l’ultima volta, per una festa dove

non sarai più presente. O come
getta sabbia in direzione del sole
un bimbo sorridente. Cadere e poi solo
vergogna nel rialzarsi.

4. Anche ciò che non è nato può svanire.

Sabbia, radici, ammophila, binari che qui
non sono mai corsi. Gli abitanti che seguono il viaggiatore
con lo sguardo, ma non ne danno la descrizione.
Il loro incedere ancora disturbato dopo la costruzione

di un monumento. Ora, quando la tramontana
lecca il tuo corpo e solleva te e i tuoi occhiali
e li porta via. Dove il passaggio conduce
il cimitero fino al precipizio sopra la risacca.

I dintorni può trovarli solo un miope
Perché è qui? Cinquant’anni fa. Dimenticare
una cosa così è da barbari. Persino sfigurare
un’opera d’arte è una manifestazione di cultura.

È questo che ho fatto. Senza scrupoli. Oggi. Data.

1. Todo lo generado puede desaparecer.

Cómo en un día caluroso un largo banco
recibe la sombra de siete olivos.
Cómo las posaderas se enfrían al contacto
con la maciza y milenaria piedra.

Cómo la tramontana rompe el espejo del mar
y por la penetrante luz de un sol perezoso
recoge y revuelve la superficie acuática
en huracanes amarillo, azul, ocre, arena, agua.

El vértigo puede disolverse, sin rumbo.

Golondrinas lanzándose como murciélagos
por la escarpada pared rocosa detrás del banco
donde el sendero bordea tres bahías
apuntando sin embargo solo a Francia.

2. Nada muere en Port Bou por su voluntad.

La muchacha aragonesa en la playa
se quita la falda y camina antílopemente
por la rompiente mientras su bolso de cuero
guarda una carpeta con herrajes.
Solo ha venido por este domingo
que semeja una historia anónima.

Un pedestal vacío en una plataforma de acero.
El jardín al frente de un puesto de aduanas abandonado.
Un peñón que casi se desliza en el mar.
Démosle daltónicas denominaciones
juego de tramontana, viento con la fuerza
de alta montaña, que estremece al sol.

3. Todo lo generado puede desaparecer.

El libre suministro de penicilina
y morfina. En el cuarto de la vieja pensión
hay dos camas entre un muro
de enfermedad. Tú y yo, ¿quién es masculino?

¿Qué es la masculinidad? Que una cuchilla
rasque la garganta inflamada,
la sensación que provoca ser afeitado
por última vez, para una fiesta a la que ya

no se asistirá. O cómo
un niño tira arena al sol
riendo. Caerse y no sentir
vergüenza hasta levantarse.

4. También lo no generado puede desaparecer.

Arena, raíces, barrón, huellas que aquí
nunca hubo. Los habitantes que con la mirada
siguen al viajero sin facilitar su descripción.
Su andar todavía interrumpido tras erigir

un monumento. Ahora, cuando la tramontana
lame tu cuerpo y te recoge a ti y a tus lentes,
llevándoselos. Donde el paso conduce al cementerio
hasta el precipicio asomado a la rompiente.

Alrededor solo puede encontrar un miope.
¿Cómo ha llegado aquí? Cincuenta años atrás. Ol-
vidar algo así es bárbaro. Aun la mutilación
de una obra de arte es un acto de cultura.

Eso hice. Sin escrúpulos. Hoy. Fecha.

1. Tudo o que nasceu pode desaparecer.

Como num dia de calor um banco comprido
recebe sombra de sete oliveiras.
Como as nádegas se humedecem em contacto
com a pedra maciça e milenar.

Como a tramontana quebra o espelho do mar
e pela luz penetrante de um sol lânguido
levanta e faz rodopiar a superfície de água
em furacões de amarelo, azul, ocre, areia, água.

A vertigem pode dissolver-se, sem rumo.

Andorinhas mergulhando qual morcegos
pela falésia íngreme atrás do banco
onde o caminho serpenteia por três baías
apontando apenas França.

2. Nada morre voluntariamente em Port Bou.

Na praia, a rapariga de Aragão
tira a saia e entra antilopemente
na rebentação enquanto a saca de couro
guarda uma pasta de escrever com ferragens.
Está aqui apenas pelo domingo
que é uma história sem nome.

Um pedestal vazio numa bandeja de aço.
O jardim da frente de um posto fronteiriço abandonado.
Um rochedo que parece deslizar para o mar.
Dê nomes ao sítio, daltonicamente
jogo de tramontana, vento com a força
de montanhas altas, faz tremer ao sol.

3. Todo o que nasce pode desaparecer.

A distribuição livre de penicilina
e morfina. No velho quarto de pensão
estão duas camas entre uma parede
de doença. Tu e eu, quem é masculino?

O que é a masculinidade? O raspar
de uma lâmina por uma garganta inflamada,
a sensação de ser barbeado
pela última vez, para uma festa em que

já não participarás. Ou como
uma criança rindo atira areia
para o sol. Cair e a vergonha
só ao levantar.

4. Mesmo o que não nasceu pode desaparecer.

Areia, raízes, amófila das dunas, rastos que
nunca passaram por aqui. Os habitantes que com o olhar
seguem o viajante, mas calam os seus sinais pessoais.
O andar ainda perturbado após a construção

de um monumento. Agora, quando a tramontana
te lambe o corpo, te levanta a ti e aos teus óculos,
os transporta. Onde a passagem leva o cemitério
até à falésia por cima da rebentação.

Por aí só um míope sabe encontrar.
Como aconteceu? Foi há cinquenta anos. Esquecer£
algo assim é uma barbaridade. Mesmo a mutilação
de uma obra de arte é um sinal de cultura.

Fui eu que o fiz. Sem escrúpulos. Hoje. Data.

A) പിെന്ധവകയെലൊം മെയൊം

എങ്ങകനയൊണ് ഒരു ഉയരം ുെഞ്ഞ ബഞ്ചിന്
കപൊള്ളി ത്തിളയ്ക് ക്കുന്ധ പ െിൽ
ഏഴ് ഒെിവു മരങ്ങളിൽ നിന്ധ് തണൽ െഭിക്കു
എങ്ങകനയൊണ് ഒരൊളുകട ആസനം ഭീമൊ ൊരവും പുരൊതനവുമൊയ
പൊെകയ സ്പർരിക്കുന്പൊൾ അതിൽ തണു കത്തൊട്ടു .

എങ്ങകനയൊണ് ഒരു വടക്കൻ ൊറ്റ് സമുശ്രശ്പതെം ത ർത്ത്
മടിയനൊയ സൂരയന്കെ തീക്ഷ്ണ കവളിച്ചത്തിെൂകട

േുെെിമഞ്ഞ, നീെ. ഓെഞ്ച് , മണൽ ,കവള്ളം എന്ധിങ്ങകന
ജെപ്പരപ്പികന പിരിച്ച് യ്ക്ക്കെൊക്കുന്ധത്

തെ േുറ്റെിനു െക്ഷയ രഹിതമൊയി അെിഞ്ഞു തീരൊം

ബഞ്ചിനു പിന്ധികെ ആെച്ചരിവിന്െക്ക് വവ്വൊെു കളന്പ്പൊകെ
ുരുവി ൾ ഊളിയിടുന്ധു
അവികട പൊത അതിന്കെ േുറ്റൽ മൂന്ധു ഉൾക്കടെു ളിെൂകടയൊക്കുന്ധു എങ്കിെും
അത് അന്പ്പൊെും ശ്രൊൻസികന മൊശ്തം െക്ഷയമൊക്കുന്ധു

B) ന്പൊർട്ട് ന്ബൊ യിൽ ഒന്ധും സവയന്മവ മരിക്കുന്ധിെല

ആരൊന് ൊണിൽ നിന്ധുള്ള കപണ്‍ ുട്ടി ബീച്ചിൽ
പൊവൊട അെികച്ചെിഞ്ഞ് ഒരു മൊനികന ന്പ്പൊകെ
തിരപ്പതയിെൂകട േൊടിമെയുന്ധു
ആ ന്നരം അവളുകട ന്തൊൽ സഞ്ചി യിൽ
ക ൊത്തുപണിയുള്ള ഒരു എെുത്ത് കപട്ടി ഉണ്ട്
ഈ െൊയെൊഴ്േക്ക് ന്വണ്ടിമൊശ്തമൊണ് അവൾ ഇവികട വന്ധത്
അത് ന്പരെിയൊത്ത േരിശ്തം ന്പൊകെ

ഉെഞ്ഞ പീ ഠഭൂമിയികെ ഒകരൊെിഞ്ഞ പീഠം,
സ്റ്റംസ് ന്പൊസ്റ്റിനു മുന്ധികെ തരിരൊയ പൂന്തൊട്ടം,
ടെിന്െക്ക് മുക്കൊെും ഇെങ്ങിക്കിടക്കുന്ധ ഒരു പൊെ
വർണ്ണൊ

C) പിെന്ധവകയെലൊം മെയൊം

സൗജനയമൊയി ിട്ടുന്ധ കപനിസിെിൻ
അകെലങ്കിൽ ന്മൊർരിൻ.
പെയ വൃദ്ധ സരനത്തികെ
ന്രൊ ങ്ങളുകട മതിെു ൾക്കിടയിൽ
രണ്ടു ട്ടിെു ൾ
നീയും െൊനും
ആരൊണ് ഇതിൽ ആണ് ?

ആണൊയിരിക്കു എന്ധൊൽ എതൊണ് ?
ഉയർന്ധു നില്ക്ക്കുന്ധ
കതൊണ്ട മുെക്കു മു ളിെൂകട ബ്ലൈഡ് ക ൊണ്ട്
വിെങ്ങകന േുരണ്ടുന്ധതൊന്ണൊ?
നിങ്ങൾ പകങ്കടുക്കൊത്ത ,
ഒരു വിരുന്ധിനൊയി
അവസൊനമൊയി മുഖം വടിക്കുന്പൊൾ
ഉള്ള അനുഭൂതിയൊന്ണൊ?
സൂരയനു ന്നർക്ക് മണകെെിയുന്ധ വങ്കത്തവും
വീഴ്േയും
വീണ്ടും ഉയിർക്കും വകരയുള്ള
നൊണമിെലൊയ്ക്മയുമൊന്ണൊ

D) പിെക്കൊത്തവക്കും അരൃരയമൊ ൊം

മണൽ ,ന്വരു ൾ,
പൊഴ്പ്പുെലു ൾ വെി ൾ
ഇവ ഒരിക്കെും ഇവികട ഉണ്ടൊയിരുന്ധിെല
സഞ്ചൊരികയ ണ്ണുക ൊണ്ടു പിൻതുടർന്ധ സ്ഥെവൊസി ൾ
അയൊകളക്കുെിച്ച് ഒന്ധും വിവരിക്കുന്ധിെല
സ്മൊര ം പണിതതിനു ന്രഷവും
അവരുകട സഞ്ചൊരം തടസ്സകപ്പട്ടു

ഇന്പ്പൊൾ വടക്കൻ ൊറ്റികന ന്പ്പൊകെ
അവ നിങ്ങളുകട രരീരകത്ത നക്കു യും
നിങ്ങകളയും
നിങ്ങളുകട മൂക്കു ണ്ണൊടികയയും എടുക്കു യും
ൂകട ക ൊണ്ട് ന്പൊവു യും
ശ്മരൊനകത്തക്കുള്ള ഇടനൊെി
നിങ്ങകള തിരക്കുന്മകെ ,
അ ൊധരൂനയതയിൽ എത്തിക്കുന്ധു കേയ്യുന്ധു

അൻപതു വർഷങ്ങൾക്കു മുൻപ്,
അകതങ്ങകന ഇവികട എത്തകപ്പട്ടു ?
അതിൻകെ വിരരൊംരങ്ങൾ സമീപസ്ഥ ർന്ക്ക കണ്ടത്തൊനൊവൂ.
അത്തരം ഒരു സംഭവം മെക്കുന്ധത്
സംസ് ൊര രൂനയതയൊണ്
ഒരു െൊരൂപകത്ത വിരൂപമൊക്കുന്ധതു ന്പൊെും
ശ്പബുദ്ധതയുകട ശ്പ ൊരനമൊണ്
െൊൻ അത് കേയ്ക്തു,
മനസ്സൊക്ഷി ക്കുത്തിെലൊകത ,
ഇന്ധ് , ഈ രിവസം.