Giovanni Nadiani
Translator
on Lyrikline: 3 poems translated
from: голландский to: итальянский
Original
Translation
Density
голландский | Roland Jooris
Nevel. Zeg
nu niets.
Veel is verzwegen.
Weinig is veel.
Amper beweegt
het woord amper
in de wind
die nergens is.
Zeg nu niets.
Veeg niets uit.
In het eenzelvig vlak
van de avond. Waartegen
nauwelijks en nergens.
Ghent: Poëziecentrum, 1997
Audio production: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2007.
Density
итальянский
Nebbia. Non dire
niente ora.
Molto è taciuto.
Poco è molto.
Appensa si muove
la parola appena
nel vento che è
in nessun luogo.
Non dire niente ora.
Non cancellare nulla.
Sulla solitaria superficie
della sera. Contro cui
a fatica e in nessun luogo.
From: Giorgio Faggin & Giovanni Nadiani
Poesia Fiamminga Contemporanea, Faenza, Moby Dick, 1998.
De hertog en ik
голландский | Charles Ducal
Twee mannen trokken een kar door het bos,
door de modder van lichtschuwe wegen,
in dienst van een vrouw die verdeelde
en heerste. Hun lust, hun last stond zij
naakt boven hen, de zweep in de hand,
trots, door geen man ooit bezeten
dan in het offer van een gespleten
bestaan. De ene man ik, de ander gezant
van de nacht die zijn angst door mij joeg.
Wij trokken samen, de hertog leidde,
hij kende het bos in al zijn geheimen.
De vrouw zag het onderscheid. Sloeg.
Amsterdam: De Arbeiderspers, 1989
Audio production: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2007.
Il duca e io
итальянский
Due uomini tiravano un carro nel bosco,
in mezzo al fango di strade tenebrose,
agli ordini di una donna che dispensava
e dominava. Loro croce e delizia, essa stava
nuda sopra di essi, la frusta nella mano,
superba, mai da alcuno posseduta
se non nel sacrificio di un’esistenza
sdoppiata. Un uomo ero io, l’altro il messo
della notte che mi incuteva spavento.
Tiravamo insieme, il duca guidava,
conosceva del bosco tutti i segreti.
La donna vedeva la loro differenza. Frustava.
From: Poesia Fiamminga contemporanea, Mobydick, Faenza, 1998.
Avondgebed
голландский | Charles Ducal
Wind en regen sloten de vensters.
Wij zaten geknield bij de haard
In de godsdienst die wij zouden erven.
De vrouw die ons had gebaard
zei formules om ons te verkleinen.
Haar stem zeurde taai in de nek.
Wij zaten stom, pas ingewijden.
De man die ons had verwekt
hief de hand. Wij boden het hoofd.
Hij prentte zijn duim in de hersens.
Wind en regen bestookten de droom.
Onder bed sliepen wolven en heksen.
Amsterdam: De Arbeiderspers, 1989
Audio production: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2007.
Preghiera della sera
итальянский
Vento e pioggia chiudevano le finestre.
Eravamo in ginocchio attorno al focolare
per via della religione che avremmo ereditato.
La donna che ci aveva partoriti
recitava formule per diminuicri.
La sua voce monotona ci opprimeva la nuca.
Stavamo muti, noi piccoli neofiti.
L’uomo che ci aveva generati
teneva alzata la mano. Offrivamo la testa.
Con il pollice ci schiacciava il cervello.
Vento e pioggia bersagliavano i sogni.
Sotto il letto dormivano lupi e streghe.
From: Poesia Fiamminga contemporanea, Mobydick, Faenza, 1998.