Donata Berra 

Translator

Today is the day you have been waiting for
when you would finally begin to live
when you would at last open the door

This is the what, the circumstance, the more
you have been withholding, saving to give.
Today is the day you have been waiting for

when you could sit down to your desk for
hours, take pride, time, find out what work is,
when you would at last open the door

to your own self-development, what god has for
you. Today is the day you come out of prison, live.
Today is the day you’ve been waiting for

the tomorrow you pined away yesterday for.
I think love rhymes in a way with give.
You at last open the door

to the possibility of now, the core
of life is the moment, now, how you live.
Today is the day I have been waiting for
when you would at last open the door

Der, hör ich, nachts aus dem Haus geht
und, seh ich, hoch in den Himmel schaut,
den, weiß ich, eine sehr gerne mal träfe,
doch, sagt sie, so wie es aussieht,
der, klagt sie, schaut doch immer nur hoch
und, denkt sie, niemals in mein Gesicht.
So, mein Freund, findest du nie deinen Stern.

Στης νύχτας το ελάχιστο ξανά,
λέξεις σεπτές, μεσ' από φώτα
και σκιές προγονικές πλοηγώντας,
τι άλλο μού μένει παρά να στραφώ
πλησίστιος μα κι αργός,
αναίμακτος μα πορφυρός,
στην αγκαλιά σου πάλι

Αφού, λευκή σελίδα, εσύ,
μονάχα εσύ το ξέρεις,
πως αν τη μάχη μου μαζί σου
προσδοκώ να την κερδίσω,
κι όχι σαν τους πολλούς
στου σώματός σου τις ρωγμές
και στο λιμό του κόλπου σου
ρίψασπις να κρυφτώ,
διάδοχος αισχρός εξαίσιου κράτους

Αν όλα αυτά δεν θέλω,
νά ο καιρός

Με ήχους και φθέγματα οχυρά
στο πρόσωπό σου το πορώδες να ταχθώ,
σαν ωραιότητα ένοπλη
να λάμψω όλος μελάνι

On se garde de toucher,
on fuit,
si on est sage,
le poète maniaque.
Les enfants
lui donnent
la chasse, et, imprudemment,
le suivent.
Si,
déclamant ses vers
la tête haute
et allant au hasard,
il tombe par mégarde
dans un puits ou une fosse
comme l´oiseleur
qui piste les merles,
il peut bien crier
sur tous les tons :
Au secours! holà!
citoyens!,
nul ou quasiment
ne va le tirer de là.
D´ailleurs,
comment savoir
s´il n´est pas tombé
au trou
sciemment
et s´il  acceptera
de l´aide?

Empédocle
Veut passer
pour un dieu :
il se jette
de sang-froid
dans l´Etna qui chauffe,
et laisse avec vista
derrière lui,
au bord du feu
des sandales parlantes.

Sauver un poète
malgré lui,
c´est le tuer,
s´il s´est
pour de bon
intoxiqué
d´une mort magnifique
et historique.

(Stance d´après Horace, Epître aux Pisons)

Werden auf der Brücke bleiben,
eines in des andern Armen,
küssen sich, weit offne Augen
werden in den Mond sehn.

Haben Vater, Mutter wohl,
haben sie vergessen.
Sind so jung und schon so schwer,
wenn sie sich im Kreis drehn.

Werden Himmeln und Laternen
Liebe und den Ausbruch schwören.
Doch die Lichter, Straßen bleiben
stumm, es wird nur Wind wehn.

Werden von der Brücke nicht mehr,
nicht für Eltern, für die Katz,
nur noch sich und sich gehören,
nirgendwo mehr hin gehn.

Υπάρχει μια μελαγχολία σκοτεινή
όπως παιδάκι που τρυπώνει
σ' όλες τις μυστικές μου παρακαταθήκες,
στις εσοχές και τις απόχες του κορμιού μου,
που μες στον συρφετό, την αναστάτωση,
δόλια τον νου μου αναδιφά
σ' ώρες αργές και μ' εκδικείται

Υπάρχει μια μελαγχολία τρυφερή,
μπαίνει τις άυπνες νύχτες και φωλιάζει
πάνω στα χείλη μου και μου μιλά,
με την αχλύ των στεναγμών μ' ακουμπά?
γλιστρώ σε μια πραγματικότητα χωρίς λαβές
κι αφήνομαι στ' απαλά της φερσίματα,
η σκέψη μου όλη ζαχαρώνει στο φως

Υπάρχει μια μελαγχολία βουβή
σ' όλα όσα δεν είμαι ικανός να εξηγήσω

Σ' αυτό το μαυσωλείο των λέξεων
κάθε σελίδα φρουρεί
μια μνήμη αβέβαιη,
μια σκονισμένη αθανασία

Κάποτε,
σ' ώρες απρόβλεπτες,
ένας ξένος ξεφυλλίζει αργά το κενό
κι απ' των σελίδων το βυθό
μια παγωμένη μουσική
παίρνει να τρίζει

Τα χείλη του μεσημεριού
πάνω στο χιόνι

Της θάλασσας το βλέμμα
που στεγνώνει

Πόλεις βαθύρριζες
που παρασύρει ο αέρας

Το σάλιο της νύχτας
στο λαιμό της μέρας

Ρολόγια ευκίνητα,
ανάπηρα χρόνια

Ενός χαμόγελου αρραγούς               
η ερειπωμένη εικόνα

Το δώρο που σου δόθηκε
και δεν σου ανήκει

Η ήττα που
εξαγόρασε τη νίκη

Η ξηρασία της σκέψης μου
και του κορμιού σου οι βάλτοι

Το αιφνίδιο ρίγος
του παλιού εφιάλτη

Es war diese Mücke, ich hab sie gehört.
Und es war – wuchs da nicht Gras
zwischen zwei Kriegen?
Es war ähnlich dem Grund, weshalb ich die Stadt
zum ersten Mal wirklich verließ.
Und es war, daß die Liebe sich weigerte,
einfach zu sein wie ein Handgriff,
schön wie ein Silbenrätsel,
witzig und unerklärlich, wie die Attacke
der Katze, die anschließend wieder
vornehm gemessen schreitet oder
sich putzt, mit der Zunge die Pfote befeuchtet,
damit übern Hinterkopf streicht,
mit dieser unnachahmlichen Sorgfalt.
Es war, daß der Lärm meiner Stadt
den letzten alten Putz zerrüttet,
das letzte Brandmauern-Graubraun
auf den monströsen Lkw kippt,
der gestern mich fast überrollte.
Es war, daß Reste der alten Gewißheit
einander zersetzten, die neue
privat bleibt, das rasende Herz
- in unseren Breiten kommt so etwas
von übertriebenem Genuß.
Es war, du wachst auf und nuschelst,
mach endlich das Fenster zu.

I think everything in me has been broken. The shiny ceramic red heart
lies on the floor in shards, its light that used to flash electric now glows
steady in the dark. Outside the window I watch the souls of my mother
and father wrapped in black shawls ride down the river, weird water, in
strange boats. They are without hearts, liver, feet—except soles, they
are all souls now. I am here in my time, lit, broken, fire burning, full of
holes. Vibrating, at last, light, life, mine. At last, broken.

I the ancient kingdom of Benin water was the realm
of the ancestors; it was seen as a mirror reflection
of the land of the living. So where is my father?
Is he waiting for me under the water.
Will he approve of me or beat me or love me,
or even know me. In the kingdom of Benin metal

was traded for pepper, ivory, and finally slaves. Metal—
brass, silver. History lives in the realm
of the imagination as much as dreams. How does „me“
arrive in this equation? How does the reflection
of my culture shine on me? Slaves across te water,
the trauma of racism. My father

did not particulary like the word black. My father
would grow up acquire metal,
then what escape and peace it could buy. If water
brought us here, and it did, and, it is the realm
of the ancestors—where’s my mother? The reflection
in the mirror this morning is somewhere beyond me.

The construction of the African American me
goes back over the water, past father,
Daddy. So much of my life has been a reflection
of that decision to trade flesh for metal.
My life has been lived in the realm
of shame, I look to water, water

to heal, water to cleanse. Water
to nourish. Though I think honesty is what will heal me—
honesty and the courage to feel again. The realm
of the ancestors, if it’s water and my father
is there, he is there without the metal—
wedding ring or gun. He is bathing in the reflection

of a young boy’s dreams. When we look at his reflection
it is of a boy without shoes or shame. Water
can be polluted. The history of Benin was preserved in metal,
stolen by the British, put in museums. Now it is me,
centuries from home taking notes in a museum, learning my father
is in the water, ancestor, in another realm.

In the morning’s mirror the reflection goes into the realm
of the land of the dead. In my lips, my jaw I see my father,
metal, and ships upon water. Did he ever really love me?

Hate, black teeth, half an
eyeball, torn light, green grass, dirt
wings. Sick, blind angel.

My sister tells me it was just an ordinary evening, but evening is never
ordinary is it? Once the sun has started to climb down the sky things
change. You and she were sitting in the den—the olive green vinyl
couch, sports trophies, new color TV, pictures of Kennedy and King we
keep turning to the wall, plate glass door, concrete steps to the back-
yard. You were sitting in the den, by the tone of your voice you could
have been asking are there any more hot dogs left or saying let’s go get
high. She said you just turned around and looked at her and said, „Let’s
kill him, let’s kill the old man.“