Anna Amber-Monta 
Translator

on Lyrikline: 4 poems translated

from: финский to: польский

Original

Translation

Yhtenä vuonna myöhään syksyllä,

финский | Pauliina Haasjoki

kun asuin vanhaan kaupunginmuuriin upotetussa talossa, näin portaikkoni ikkunoista harmaatukkaisen miehen pöydän ääressä. Ikkunasta näkyi hänen olohuoneeseensa, hänellä oli kotkannenäinen profiili ja hän siirteli shakkinappuloita ilman näkyvää vastustajaa. Kepeän kodikkaasti. Marraskuu ylitti minut hitaasti, palelin ja kaipasin kotiin.

Aamupäivällä lämpenin auringossa. Avasin ikkunaluukut ja yritin koota aurinkoa kivisiin huoneisiin, join kahvin kattoterassilla ja katsoin laakson yli metsäiselle rinteelle. Haikaroista oli iloa kun ne ilmaantuivat latvojen keskellä näkyviin, lehahtivat oksalta toiselle ja huusivat karhealla äänellään. Ilman ylpeyttä.

Kun katsoin metsää, siirryin sinne miniatyyrinä. Tunsin että minun pitäisi seurata pientä hahmoani, mutta väsymys ja jokin nimettömämpi, jokin sen esti. Älkää lähtekö. Viekää se pitemmälle. Marraskuu oli pitkä ja kylmä, kävelyretket haikeita. Aurinko kuitenkin vielä lehtien kerroksissa ja virtaavan veden pinnalla lämmin, kuin olisimme olleet yhtä aikaa useissa vuodenajoissa. Kun kuljin rinteillä ja ylävirtaan vesiputoukselle, näin tämän ja paljon muuta sellaista, mitä voi kuvitelmissa tutkia. Ihmetyksellä. Ajatuksen päästä.

Arkielämä vanhassa kaupungissa vaati tietenkin, että oli mentävä ostamaan syötävää. Tein pitkiä ostosmatkoja ja hankin öljyä yhdestä, leipää toisesta, vihanneksia kolmannesta ja juustoa viimeisestä, lähimmästä kaupasta. Siellä tapasin toisinaan kotkannenäisen naapurini ja hän auttoi minua juuston valinnassa. Vahvistimme lupauksen siitä, että kävisin hänen luonaan ennen kuun loppua. Epäilin sitä silti.

Avatkaa pää, haudatkaa ääni; yksinolo vapauttaa ihmisessä virtauksen, jota saattaa olla mahdollista suunnata. Yksin, hetken ajan. Joskus luovuttamisen keskelle ilmestyy hahmo, joka kasvattaa ympärilleen metsän, ja silloin tajuaa jo kulkeneensa siellä ennen kuin kuva sammuu. Nyt muistot ovat avoinna myös tästä maailmasta toisiin. Eräänä iltapäivänä naapuri esitti kutsun täsmennetysti: tulisinko hänen luokseen teelle huomisiltana.

Menin hänen ovelleen ja soitin kelloa, ja hän toivotti minut tervetulleeksi portaita ylös. Hänen kotinsa oli kaunis ja lämmin, siellä paloi takassa valkea ja ruskeat kirjat hehkuivat kylki kyljessä. Hän tarjosi minestronekeittoa ja sen jälkeen söimme tuomani suklaakeksit. Istuimme takkatulen ääreen juomaan teetä. Hän kertoi minulle elämästään ja juuristaan pohjoisessa sekä työstään, jossa esimerkiksi kivet olivat tärkeitä. Ne olivat maalausten aiheita ja maamerkkejä, joiden avulla erilaiset seudut voi palauttaa mieleen.

Neuvokaa itseänne tunnollisesti. Joskus tapahtuu niin, että äskettäin tavatulle ihmiselle on mahdollista kertoa itsestään arkailematta ja vahvistamatta mitään. Persoona vain kiertyy esiin kuin saniaisten lehdet, ja keskustelu kulkee niiden seassa. Otaksukaa itsenne. Lähtiessäni hän näytti buddhan patsasta ikkunalla ja kertoi sytyttävänsä sen viereen kaksi kynttilää minua varten, jotta näkisin ne ikkunastani ja muistaisin häntä.

Sytytin omaan ikkunaani kynttilän vastaukseksi. Käyttäkää selvänäköisyyttänne. Tein sen arkaillen, ja piilouduin syvemmälle kiviseen taloon; vielä muutama päivä, laakson vihreys ja lehtopöllöjen huudot öisin, ja sitten olisi aika lähteä kotiin.

© Pauliina Haasjoki
from: Aallonmurtaja
Helsinki: Otava, 2011
Audio production: Petri Hellgren, Kirjasto 10

Pewnego roku późną jesienią,

польский

gdy mieszkałam w domu wtulonym w stare mury miasta, zobaczyłam z okien mężczyznę o siwych włosach siedzącego przy stole. Z okna widać było jego duży pokój. Mężczyzna o orlim profilu przesuwał pionki szachowe bez widocznego rywala. Bezwiednie, swojsko. Listopad zaskoczył mnie z wolna, ziębłam i tęskniłam za domem.

Rankiem wygrzewałam się w słońcu. Odsłoniłam zasłony w oknie i próbowałam nałapać słońca w kamienne pokoje, piłam kawę na tarasie na dachu i wpatrywałam się w dal w leśne wzgórze ponad doliną. Bociany cieszyły swym widokiem, gdy pojawiały się nad czubkami drzew, przeskakiwały z gałęzi na gałąź i klekotały swym krzykliwym głosem. Bez dumy.

Gdy patrzyłam w las, przemieszczałam się tam w postaci swojej miniaturki. Czułam, że muszę śledzić moją małą istotę, lecz zmęczenie i coś nienazwanego jakoś to przerwało. Nie odjeżdżajcie. Nieście mnie dalej. Listopad był długi i zimny, spacery nostalgiczne. Słońce jednak ciepłe w piętrach liści i na powierzchni płynącej wody, zupełnie jakbyśmy byli jednocześnie w wielu porach roku. Gdy przemieszczałam się wśród wzgórz i w kierunku małego wodospadu, widziałam to wszystko i wiele innych podobnych rzeczy, które można odnaleźć w wyobraźni. Zdziwieniem. Na skraju myśli.

Życie codziennie w starym mieście wymagało jednak wybierania się po jedzenie. Robiłam długie wyprawy po żywność: kupowałam olej z jednego pobliskiego sklepu, z drugiego chleb, warzywa z trzeciego, a z ostatniego ser. Tam też spotkałam orlego sąsiada, który pomógł mi w wyborze sera. Uzgodniliśmy, że jeszcze pod koniec miesiąca pójdę do niego. Miałam jednak wątpliwości.

Otwórzcie umysły, pogrzebcie głos; bycie samemu uwalnia w człowieku strumień, którym można właściwie pokierować. Samemu, przez chwilę. Czasem w chwili poddania jawi się postać, która sadzi wokół siebie las, i wtedy pojmuje się, że już się tam jest, zanim obraz zniknie. Teraz wspomnienia są otwarte i przechodzą z tych jednych światów do drugich. Pewnego wieczoru sąsiad sprecyzował zaproszenie: czy przyszłabym na herbatę jutro wieczorem.

Podeszłam do jego drzwi i zadzwoniłam, a on zaprosił mnie na górę. Jego dom był ładny i ciepły, w kominku się paliło, a brązowe książki mieniły się jedna przy drugiej. Podał zupę minestrone, a potem zjedliśmy przyniesione przeze mnie czekoladowe ciastka. Usiedliśmy przy ogniu kominka by napić się herbaty. Opowiedział mi o swoim życiu, o swoich północnych korzeniach i o swojej pracy, w której na przykład kamienie były ważne. Były one tematami obrazów i odnośnikami, dzięki którym poszczególne miejsca powracały w pamięci.

Sumiennie udzielajcie sobie rad. Czasami dzieje się tak, że z ledwo co poznanym człowiekiem można rozmawiać o sobie bez zawahań i bez potwierdzeń. Osoba kręci się jak liście paproci, a rozmowa toczy się pośród nich. Przypuszczajcie. Gdy wychodziłam, pokazał mi posążek buddy na oknie i powiedział, że zapali przy nim dla mnie dwie świece, tak, bym widziała je ze swojego okna i pamiętała o nim.

W odpowiedzi zapaliłam świecę w swoim oknie. Bądźcie dalekowzroczni. Zrobiłam to z zawahaniem i ukryłam się głeboko w kamiennym domu; jeszcze przez parę dni, zieleń doliny, nocne pohukiwanie puszczyków i potem byłby czas pojechać do domu.

Tłumaczenie: Anna Amber-Monta

[Löydämme polun joelle]

финский | Pauliina Haasjoki

Löydämme polun joelle, joka kohisee piilossa puiden alla. Koko laakson pituudelta uomassa on mutkia ja pieniä koskia, jotka saavat aikaan alituista ääntä, kunnes äkkiä tulee hiljaista. Sekä puut että joki ovat sillä kohtaa hiljaa, ja veden pinta heijastaa kaiken kuin kuhmuinen mutta vielä kirkas pelti. Kuljemme alavirtaan villisikojen reittejä, polku nousee välillä ylös rinteelle, sitten laskee taas lähelle uomaa. Vesi on vihreää ja painavaa mutta kuitenkin läpinäkyvää. Huokoisten kivien ylitse se loikkii valkoisena. Mustaa, vihreää, valkoista... veden ympäröiminä pieni, keskikokoinen ja suuri kivi. Kivet vihreänään pientä vesikrassia, toiset hohtavan tummanharmaita. Matalikosta veden keskeltä nousevat vihreät lehdet nippuina kuin salaatti. Muratti ja liaanit kietovat puita, joissa linnut huutavat näkymättömissä, lähempänä taivasta. Istumme alas joen mutkaan. Maa kasvaa ruohoa puiden alla. Kerron hänelle, miten unissa uin tuoksuvassa joen virtauksessa nopeasti kuin lentäisin ja aina kohti tuntematonta vettä. Kasvit kasvavat sielläkin vedestä ja kurkottavat veteen. Vihreässä joessa on toinen maailma, syytön ja uneksittu. Puhumme ihmisistä jotka nukkuisivat joen mutkassa puun alla. He heräisivät viluissaan ennen auringonnousua, usvan valkoisessa, johon kaikki paitsi maa heidän allaan olisi hetkeksi kadonnut. Kuvittelemme koskeen pyhän naisen, kivipatsaan, joka kantaa huolta viileästä vedestä. Tämä paikka muistuttaa kaikista joissa olen käynyt, kerron hänelle, ja haikeasta palapelistä, joka minulla oli. Siinä lapset leikkivät soutuveneineen ihmeellisessä suvannossa. Lopulta emme voi jatkaa, sillä liian suuri puu on kaatunut polun poikki. Sen latva riippuu jyrkänteen reunalta. Matka takaisin on lyhyt, pienet kukkaset katsovat meitä ja polku on pudonneista lehdistä pehmeä. Etelästä Jäätelövuorelta putoavat vedet ja virtaavat kartalla ylöspäin, kurkottavien puiden alitse, jotka lomittavat sormensa toistensa sormiin. Omia pyyntöjä ei niillä ole. Hän kertoo minulle mitä on pyytänyt, ja minä kerron, mitä pyysin.

© Pauliina Haasjoki
from: Pääskynen ja lepakko
Helsinki: Otava, 2009
Audio production: Petri Hellgren, Kirjasto 10

[Znajdziemy ścieżkę nad rzekę]

польский

Znajdziemy ścieżkę nad rzekę, która szumi pod drzewami. W wyżłobionej dolinie meandry rzeki i wodospady, które tworzą nieprzerwany dźwięk, aż nagle nastaje cisza. Drzewa i rzeka są w tym miejscu bezgłośne, a powierzchnia wody odbija wszystko jak zużyta, lecz wciąż błyszcząca blacha. Idziemy w dół rzeki ścieżkami dzików, droga pnie się nieraz w górę, to znów opada. Woda jest zielona i ciężka, ale mimo wszystko przezroczysta. Porowate kamienie obmywa swą bielą. Czarno, zielono, biało... otaczany przez wodę mały, średni i duży kamień. Kamienie zielone, inne są błyszczącą ciemnnoszarością. Woda z płycizny unosi liście niczym pęczki sałaty. Bluszcz i liany okalają drzewa, gdzie ptaki krzyczą poza zasięgiem wzroku, bliżej nieba. Siadamy w zakolu rzeki. Ziemia rodzi trawę pod drzewami. Mówię jej, jak w śnie płynęłam w pachnącym nurcie rzeki szybko i zawsze ku nieznanej wodzie. Rośliny wyrastały z wody i zanurzały się w nią. W zielonej rzece jest inny świat, niewinny i wyśniony. Rozmawiamy o ludziach, którzy zasnęliby w zakolu rzeki pod drzewem. Obudziliby się zziębnięci przed wschodem słońca, w bieli mgły, pod którą wszystko, oprócz ziemi pod nimi, na chwilę by się skryło. Wyobrażamy sobie wodospad na kształt panny wodnej, bogini, opiekunki chłodnej wody. Mówię jej, że to miejsce przypomina wszystkie te, w których byłam, przypomina mi nostalgiczną układankę, którą miałam. W niej dzieci bawiły się w łódziach wiosłowych w tajemniczych zaciszach rzeki. Ostatecznie musimy przerwać, gdyż zbyt duże drzewo upadło w poprzek ścieżki. Jego czubek wisi nad brzegiem urwiska. Droga powrotna jest krótka, małe kwiaty spoglądają na nas, a ścieżka jest miękka od opadłych liści. Wody spływające z Południowej Góry Lodów, płyną poniżej kwitnących drzew, które rozrzucają swe palce ku innym. Nie mają własnych próśb. Mówi mi, o co poprosiła, a ja mówię o swojej prośbie.

Tłumaczenie: Anna Amber-Monta

[Jos onni olisi]

финский | Pauliina Haasjoki

”Jos onni olisi hyvännäköisissä tilanteissa,
                                            maailma säteilisi pois...”                                                     
 
 
 
Jos onni olisi hyvännäköisissä tilanteissa, maailma säteilisi pois.
Jos onni olisi itkemättömyydessä,
jos se olisi aurinkoisuudessa. Mitä on kaksikymmentä kahdeksan astetta,
tuulta kaksi metriä sekunnissa, pilvetöntä, näkyvyys saaristoon? Millaista on
seistä ikkunan ääressä ja katsoa kun se väreilee avaruuteen.
Helmenä säteilevän maapallon pinnalla seisova
avaruuden profiilissa erottuva pienin kuvio.
Jos onni olisi kaunismuotoisissa kuvioissa, siihen voisi kulkea syvemmälle
kunnes merihevosten laakso tulee jälleen vastaan, silloin laskutoimitus
on ikuinen ja itsekseen tapahtuva. Silloin olisi yksinkertaista sanoa
mikä on kaunista: puhtain.
Kauneinta olisi silloin piirtämätön viiva, pelkkä piste. Silloin ei olisi
milloinkaan tarvinnut minkään alkaa, ajan.
Jos merihevonen olisi vain kaunis eikä ensin kummallinen.
Jos ei ensin tarvitsisi sanoa sitä hevoseksi ja heltyä.
Jos onni olisi loppumattomuudessa,
siinä, että on toffeesta tehty hevosenkokoinen hevonen
ja kun sen kylkeä puraisee, se kasvaa heti täydeksi takaisin.
Tai jos jokin päivä ei loppuisi koskaan.
Jos silloin saisi auringonpolttaman, joka laantuu huomiseen mennessä,
ei se laantuisi koskaan.
Mutta jos iho olisi taiottu kipua tuntemattomaksi.
Niin päällä olisivat vaatteet jotka eivät ollenkaan liikkuisi, kaikki kosketus
olisi yhtäläistä.
Jos milloinkaan ei olisi ollut mitään. Jos mitään ei olisi ollut, koskaan.
Jos onni olisi kaukaa onneksi nähtävissä, maailma säteilisi pois.
Jos se tulisi aina kun sen osaset sitä kutsuvat.
Ei olisi kohta enää muuta, vain kolmio ja ympyrä jotka istuisivat ja
nojaisivat toisiinsa.
Olisi vain palmu, hiekkainen poukama, yksi uudestaan
täyttyvä hedelmä.
Jos onni olisi hyvännäköisimmässä syleilyssä, maailma katselisi pois.
Olisi vain kauneuksien ja hyvyyksien yhteenlaskettu rakkaus,
mitään se ei kestäisi sillä sen aika ei kuluisi.
Jos sameasta vedestä ei heijastuisi, jos lehtiä ei olisi sen pohjalla.
Ja olisiko se kaunis jollei sitä ensin sanottaisi hevoseksi,
kavioiset hevoset, jouhiset hevoset, turkkiset hevoset. Säkäiset hevoset,
harjaiset hevoset, lautaisiset hevoset. Turpaiset hevoset, korvaiset hevoset,
kaulaiset hevoset.
Ja kaksi vuohta jotka nojaavat kaulaansa kaulaa vasten.
Jos vain kauniit eläimet saisivat olla olemassa.
Jos harmaata rapattua seinää ei voisi koskea kädellään.
Jos vain kaunista ilmaa saisi olla. Jos kukaan ei tunnistaisi ketään.
Avaruuden profiilissa erottuva pienin kohouma,
kukin meistä joka sillä hetkellä kohottautuu vuoteessaan
ja ihmettelee yön kuumuutta sytyttämättä valoja,
ohuesti lakanan peitossa, kaikkein pienimpänä ja kaiken
ajattelemiseen kykenevänä.
Sillä jos onni olisi vain rakastettavissa asioissa, maailma säteilisi pois.
Jos ei koskaan löytäisi itseään tienoolta,
jos ei tavoittaisi itseään sieltä missä ajatteli olevansa täysin kadoksissa,
rannalta joka on kuivuneen levän peitossa.
Jos kukaan ei sanoisi hyvää yötä muille kuin rakastamilleen.
Jos ei koskaan rakastaisi sellaista mitä ei ennen rakastanut.
Nyt hyvää yötä. Hyvää yötä tähdet. Hyvää yötä kultainen kuu
ja hevosenpään tähtisumu.
Hyvää yötä syleiltävä.
Hyvää yötä. Hyvää yötä.

© Pauliina Haasjoki
from: Pääskynen ja lepakko
Helsinki: Otava, 2009
Audio production: Petri Hellgren, Kirjasto 10

[Jeśli szczęście istniałoby]

польский

„Jeśli szczęście istniałoby w dobrze wyglądających zdarzeniach,
                                                                                świat by wypromieniował...”
 
 
 
Jeśli szczęście istniałoby w dobrze wyglądających zdarzeniach, świat by wypromieniował.
Jeśli szczęście byłoby niepłakalnością,
jeśli byłoby słonecznością. Czym jest dwadzieścia osiem stopni,
wiatr dwa metry na sekundę, bezchmurne niebo, widoczność do archipelagu? Jak to jest
stać przy oknie i patrzeć jak nabiera kolorów aż po stratosferę.
Stojąca na powierzchni promieniującej jak perła kuli ziemskiej
oddzielająca się w profilu kosmosu najmniejsza forma.
Jeśli szczęście byłoby w formach o ładnych kształtach, można by w głąb nich wędrować w dal,
aż napotka się dolinę koników morskich, wówczas kalkulacja
jest wieczna i dziejąca się sama z siebie. Wówczas można by po prostu stwierdzić
co jest piękne: najczystsze.
Najpiękniejsza byłaby wtedy nienakreślona linia, sam punkt. Wtedy nie potrzebowałoby się nigdy niczego zaczynać, czasu.
Konik morski mógłby być piękny, a nie dziwny.
Nie trzeba by go w ogóle nazywać koniem ani wzruszać się.
Jeśli szczęście byłoby w nieskończoności,
w tym, że koń wielkości konia zrobiony z toffi,
gdy przyciśnie się jego bok, to ten momentalnie rośnie znów do pierwotnych rozmiarów.
Albo jeśli jakiś dzień nigdy by się nie skończył.
Gdyby wtedy spaliłaby się na słońcu skóra, która wygoiłaby się do następnego dnia,
nie wygoiłaby się nigdy.
Albo jeśli skóra zamieniłaby się w taką, która nie rozpoznaje bólu.
Jak i ubrania na nas nigdy nie brudzące się, każdy dotyk
byłby tym samym.
Jeśli nigdy nie byłoby niczego. Jeśli niczego by nie było, nigdy.
Jeśli szczęście byłoby szczęściem widzianym z daleka, świat by wypromieniował.
Jeśli przyszłoby zawsze, gdy wzywają je jego części.
Wkrótce nie byłoby niczego innego poza trójkątem i kołem, które stoją i
opierają się o siebie.
Byłaby tylko palma, piaszczysta zatoczka, jeden na nowo
napełniający się owoc.
Jeśli szczęście byłoby w najlepiej wyglądających objęciach, świat odwróciłby wzrok.
Byłoby miłością piękna i dobroci razem wliczonej,
nie trwałoby, bo jego czas by nie płynął.
Jeśli z błotnistej wody nic by się nie odbijało, gdyby liści nie było na dnie.
I czy byłby piękny, jeśli nie nazwałoby się go koniem,
kopytne konie, grzywiaste konie, ufutrzone konie. Kłąbiaste konie,
czuprynowe konie, zadne konie. Pyszczate konie, uszne konie,
Szyjne konie.
I dwie kozy o szyjach opierających się o siebie.
I gdyby tylko piękne zwierzęte mogły istnieć.
Jeśli szarej ściany nie można by dotknąć ręką.
Jeśli tylko byłaby piękna pogoda. Jeśli nikt by nikogo nie rozpoznawał.
Oddzielającę się w profilu kosmosu najmniejsze wybrzuszenie,
każdy z nas, który w tej chwili podnosi się z łóżka
i dziwi się światłom nocy nierozpalającej gorąca,
pod przykryciem cienkiego prześcieradła, ze wszystkim, co najmniejsze i do absolutnego
rozmyślania dążące.
Bo gdyby szczęście było tylko w rzeczach dających się pokochać, świat by wypromieniował.
Jeśli nigdy nie znalazłoby się samego siebie pośród tego obszaru,
jeśli nie spotkałoby się siebie tam, gdzie zdaje się być całkowicie zgubionym,
na plaży pokrytej wyschniętymi wodorostami.
Jeśli wszyscy mówiliby dobranoc tylko tym przez siebie umiłowanym.
Jeśli nigdy nie pokochałoby się niczego, czego się wcześniej nie kochało.
Teraz dobranoc. Dobranoc gwiazdy. Dobranoc złoty księżycu
i pyle gwiezdnym o głowie konia.
Dobranoc otaczający.
Dobranoc. Dobranoc.

Tłumaczenie: Anna Amber-Monta

Kehtolaulu

финский | Pauliina Haasjoki

Pääskyset lentävät matalalla, tuuli tarttuu niihin
ja niistä tulee lepakoita. Tuuli tarttuu niihin
ja niistä tulee kapistuksia, kynäveitsi ja okariino,
murhe ja pakomatka. Lepakot lentävät siivet
jännittyneinä. Pääskyset lentävät pingottuneina
ja saavuttavat kaiken mutta menettävät paljon.
Lepäävät aamun suussa kaikkensa antaneina.
 
Mutta heidät on uuvuttanut leikki, karkelo, vauhti.
Häikäilemätön itsensä tuuleen heittäminen on heidät
uuvuttanut. Ja niin on heidät väsyttänyt uskollisuus,
kirkon katon alla pesiminen, ankara suuri laulu
joka painautuu kaulalle. Selkään. Selkäpiihin.
Pääskyset sirkuttavat ja sirppinä leikkaavat taivaan.
 
Kuunsirppinä kuu leikkaa taivaan. Pääskynen lepää
illan suussa lennossa silmät auki. Silmät auki lepää
lepakko. Lapsi avaa käsivartensa ja räpyttelee pihalla
vielä ennen kuin nukkumaan mennään, tulee lepo
vaatimalla vaatimaan. Lapsi, lepakko, pääsky, kuu.

© Pauliina Haasjoki
from: Pääskynen ja lepakko
Helsinki: Otava, 2009
Audio production: Petri Hellgren, Kirjasto 10

Kołysanka

польский

Jaskółki nisko latają, wiatr się w nie wbija,
stają się jak nietoperze. Wiatr się w nie wbija,
i stają się jak przedmioty, jak scyzoryk, jak okaryna,
smutek i ucieczka. Nietoperze lecą ze skrzydłami
rozwiniętymi. Jaskółki lecą napięte jak struny,
zyskują wszystko, lecz i tracą wiele.
Odpoczywają z rana dawszy z siebie wszystko.
 
Wyczerpała je zabawa, figle i pęd.
Wyczerpane przez trzepot bezlitosnego
wiatru. I tak zmęczyła je ufność,
lepienie gniazda pod sklepieniem katedry, surowa, smutna pieśń,
która grzęźnie w gardle. W plecach.
Jaskółki szczebiocą i tną niebo jak sierpy.
 
Sierp księżyca tnie niebo. Jaskółka odpoczywa
o zmierzchu lecąc z otwartymi oczami. Z otwartymi oczami odpoczywa
nietoperz. Na podwórku dziecko rozpościera ręce i trzepoce
zanim jeszcze pójdzie spać, sen nadchodzi
nieubłaganie. Dziecko, nietoperz, jaskółka, księżyc.

Tłumaczenie: Anna Amber-Monta