Barbara Jung
Translator
on Lyrikline: 2 poems translated
from: африкаанс to: немецкий
Original
Translation
sedert
африкаанс | Antjie Krog
ons die pad begin loop
het, het die irisse
uitgeblom die verla-
te oogballe van die
ligbloues die gevou-
de stil vlermuise van
die perses sedert ons
die pad begin loop het
het die gras in die saad
gekom het die botter-
blomme hulle blare soos
naelknipsels laat val
die japonikas wat
soos kamerjasse tus-
sen die seders hang is
bruin van die takke ge-
pluk sedert ons die pad
begin loop het, het die
bloureën se blink ponie-
sterte uitgeblom het
die waterval banksias
haar ineenstorting vol-
tooi sedert ons die pad
begin loop het, het die
swaels begin terugvou
die jasmyne diep uit
hul slagare begin
geur die sneeu op die spit-
se gesmelt sedert ons
die pad begin loop het
het ‘n man geluidloos
agteroor gekantel
deur die lug wat ons in-
asem ag, dis al die
lug van die aarde oor-
weldig met die dun ge-
luid van verdriet sedert
ons die pad begin loop
het word ons saans donker
van tong en vertaal ons
ontbinding ons enkels
ruik reeds die reuk. maar god!
hoe sterk ons dye hoe
vurig hoe vlug van fi-
ligraan die hart wat ha-
merend die niet in neuk
from: Verweerskrif
Cape Town: Umuzi, 2006
Audio production: 2008 Literaturwerkstatt Berlin
seit wir
немецкий
1.
seit wir zu gehen begannen
auf diesem weg hörten die schwertlilien
zu blühen auf die stillen
verlassenen augäpfel der
hellblauen die vornehmen
hängenden fledermäuse der lila reihe seit
wir diesen weg gehen das
gras keucht nun samen hervor
die butterblumen ließen
ihre blätter fallen wie nagelabfälle
der bademantel der kamelie
zwischen den zedern welkte von den
ästen seit dem beginn
des weges die harten pferde-
schwänze der glystinien
gerieten in verruf der
banksien wasserfall
beendete seinen tödlichen sturz seit wir
diesen weg zu gehen begannen
kamen die schwalben zurück wir
können den jasmin riechen von
seiner halsader der schnee
schmolz von den bergen
seit wir begannen stürzte ein mann rück-
wärts in all diese luft
was wir atmen ist die luft
dieser ganzen welt der himmel
überwältigt in texten
vom schmerz in der dämmerung werden auch wir
dunkelzüngig bei der übersetzung
des zerfalls unsere
knöchel stinken sterblich doch
bei gott wie stark unsere schenkel geworden
sind seit wir diesen weg
gingen wie grimmig wie wild
unser filigranes während das herz entsetzt hämmert
oggendtee
африкаанс | Antjie Krog
terwyl sy teemaak vloei iets vreemd
bekends af langs haar binne-dy. soos ink.
na jare bloei sy weer.
sy staan oorrompel
asof 'n hele boord in haar keel op
roei. geluk lek oral in. haar lyf
stoot luike oop na appels
en koeltes wat waas van voëls
sonbesies en snikhete vertes
asof 'n kind se lag weer oorloop in die bad
sy voel haar wange weerloos
word. innig en deurbloos van daaglikse
nabyheid. asof haar buik jonk
en sterk uitswel om die mooiste wat sy was
haar nek verlief neem met soveel lig
sy dra die tee uit op die stoep
die lug blus sag vir dié tyd van die oggend
die stad lê soos 'n volgeloopte dam
hy kom sit langs haar. rustig roer hy
sy tee. so sit hulle. so ver reeds nagelaat
in verlies. vir hulle vrugbaarheid so
seldsaam sorgvuldig ná aan mekaar
from: Verweerskrif
Cape Town: Umuzi, 2006
Audio production: 2008 Literaturwerkstatt Berlin
morning tea
немецкий
während sie tee macht rinnt etwas seltsam
vertrautes an der innenseite ihrer schenkel hinab. wie tinte.
nach vielen jahren blutet sie wieder.
sie ist überwältigt
als blühe ein ganzer obstgarten in ihrer
kehle ein altmodisches Glück sickert ein
ihr körper öffnet die fensterläden für äpfel
für schatten die dunsten von vögeln
zikaden und keuchend heißen fernen als ob
das lachen eines kindes das bad überschwemmt spürt sie
wie ihre wangen wehrlos werden
und durchrötet mit täglicher nähe als ob ihr
bauch erneut anschwillt um das
schönste das sie je war ihr nacken liebt so viel licht
sie trägt den tee hinaus auf die veranda der himmel zerfällt
leise für diese zeit des morgens die stadt wie ein gefüllter stausee
er kommt und setzt sich neben sie friedlich
rührt er in seinem tee. so sitzen sie da
so weit zurückgelassen im Verlust -
für ihr alter ungewöhnlich achtsam einander nah