Πάντα σε λησμονώ, πάντα
χάνομαι, σ' άλλες φλόγες δοσμένη, τις σειρήνες
ακούοντας, κει που ενεδρεύουν
κρυφά παγίδες και δόκανα,
και η ίδια η μοίρα. Ελαφρύς ο αέρας
με πάει και με παίρνει, ένας λίβας με φέρνει
και μετά με σκορπά
σ' ένα δάσος ανίδεο που χάνει το χρώμα του
αχνίζοντας ρόδινο
πριν στον ύπνο δοθεί.
Και μια εδώ τριγυρνώ, και μια εκεί
σαν να ψάχνω στους βάτους για μούρα,
όλο σχέδια πλάθοντας,
ανεμώλια κι αβέβαιη.

Αν ποτέ σε ξανάβρω, αν σε σένα γυρίσω ποτέ,
θα 'ναι όταν ωριμάζουν στα δέντρα οι λωτοί
και χρυσίζουν γυμνά τα μαύρα κλαδιά τους.