Pierluigi Lanfranchi
итальянский
18 september 1994
1. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.
Hoe op een hete dag een lange bank
schaduw ontvangt van zeven olijfbomen.
Hoe het zitvlak verklamt in aanraking
met het massief en eeuwenoud steen.
Hoe de tramontane de zeespiegel breekt
en door indringend licht van een lome zon
het wateroppervlak oppikt en ronddraait
in orkanen geel, blauw, oker, zand, water.
Hoogtevrees kan oplossen, richtingloos.
Zwaluwen die als vleermuizen duiken
langs de stijle rotswand achter de bank
waar het pad drie baaien doorslingert
maar nog slechts naar Frankrijk wijst.
2. Niets sterft vrijwillig in Port Bou.
Het meisje uit Aragon op het strand
doet haar rok uit en loopt antilopig
door de branding terwijl haar leren tas
een schrijfmap bewaart met ijzerwerk.
Ze is hier alleen voor deze zondag
die gelijk een naamloze geschiedenis is.
Een lege sokkel op een stalen plateau.
De voortuin van een verlaten douanepost.
Een rots die haast wegglijdt in de zee.
Geef het daar kleurenblind benamingen
spel van tramontane, wind met kracht
van hoge bergen, doet rillen in de zon.
3. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.
Het vrijelijk verstrekken van penicilline
en morfine. In de oude pensionkamer
staan twee bedden tussen een muur
van ziekte. Jij en ik, wie is mannelijk?
Wat is mannelijkheid? Het schrapen
van een mesje over de ontstoken keel,
hoe het voelt te worden geschoren
de laatste keer, voor een feest waar
je niet meer bij zal zijn. Of hoe
een kind lachend zand gooit
naar de zon. Vallen en pas
schaamte bij het opstaan.
4. Ook wat niet ontstaan is kan verdwijnen.
Zand, wortels, helmgras, sporen die hier
nimmer liepen. De inwoners die de reiziger
nastaren maar zijn signalement niet geven.
Hun gang nog verstoord na het bouwen
van een monument. Nu, als de tramontane
aan je lichaam likt en jou en je bril oppikt,
die meevoert. Waar de passage het kerkhof
brengt tot aan de afgrond boven de branding.
Daaromtrent kan enkel een bijziende vinden.
Hoe het hier komt? Vijftig jaar geleden. Zo-
iets vergeten is barbaars. Zelfs de verminking
van een kunstwerk is een uiting van cultuur.
Dit deed ik. Gewetenloos. Vandaag. Datum.
Из: Tramontane
Perdu, 1996
Аудиопроизводство: Literaturwerkstatt Berlin, 2014
18 settembre 1994
1. Tutto ciò che è nato può svanire.
Come in un giorno torrido una lunga panchina
riceve l’ombra di sette ulivi.
Come il didietro si raffredda inumidendosi al contatto
con una pietra enorme e secolare.
Come la tramontana frantuma lo specchio del mare
e attraverso la luce penetrante di un sole indolente
solleva la superficie marina e la fa vorticare
in uragani giallo, blu, ocra, sabbia, acqua.
Le vertigini possono dissolversi, senza meta.
Rondini che si tuffano come pipistrelli
lungo la scogliera dietro la panchina
dove il sentiero sinuoso costeggia tre baie
ma non fa che indicare la Francia.
2. Niente muore di sua spontanea volontà a Port Bou.
La ragazza d’Aragona sulla spiaggia
si toglie la gonna e cammina come un’antilope
attraverso la risacca mentre la sua borsa di cuoio
conserva una cartelletta con chiusura in metallo.
È qui soltanto per questa domenica
il che equivale a una storia senza nome.
Un piedistallo vuoto su un piano d’acciaio.
Il giardino di una casa di doganieri abbandonata.
Una roccia che quasi scivola nel mare.
Lì, come se fossi daltonico, assegna dei nomi
al gioco della tramontana, al vento che ha forza
d’alta montagna, che fa tremare al sole.
3. Tutto ciò che è nato può svanire.
La libera distribuzione di penicillina
e morfina. Nella vecchia stanza d’albergo
ci sono due letti e in mezzo una parete
di malattia. Tu ed io, chi è maschile?
Cos’è la mascolinità? Il raschiare
di un rasoio su una gola infiammata
come ci si sente ad essere rasati
per l’ultima volta, per una festa dove
non sarai più presente. O come
getta sabbia in direzione del sole
un bimbo sorridente. Cadere e poi solo
vergogna nel rialzarsi.
4. Anche ciò che non è nato può svanire.
Sabbia, radici, ammophila, binari che qui
non sono mai corsi. Gli abitanti che seguono il viaggiatore
con lo sguardo, ma non ne danno la descrizione.
Il loro incedere ancora disturbato dopo la costruzione
di un monumento. Ora, quando la tramontana
lecca il tuo corpo e solleva te e i tuoi occhiali
e li porta via. Dove il passaggio conduce
il cimitero fino al precipizio sopra la risacca.
I dintorni può trovarli solo un miope
Perché è qui? Cinquant’anni fa. Dimenticare
una cosa così è da barbari. Persino sfigurare
un’opera d’arte è una manifestazione di cultura.
È questo che ho fatto. Senza scrupoli. Oggi. Data.