Arie Pos
португальский
18 september 1994
1. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.
Hoe op een hete dag een lange bank
schaduw ontvangt van zeven olijfbomen.
Hoe het zitvlak verklamt in aanraking
met het massief en eeuwenoud steen.
Hoe de tramontane de zeespiegel breekt
en door indringend licht van een lome zon
het wateroppervlak oppikt en ronddraait
in orkanen geel, blauw, oker, zand, water.
Hoogtevrees kan oplossen, richtingloos.
Zwaluwen die als vleermuizen duiken
langs de stijle rotswand achter de bank
waar het pad drie baaien doorslingert
maar nog slechts naar Frankrijk wijst.
2. Niets sterft vrijwillig in Port Bou.
Het meisje uit Aragon op het strand
doet haar rok uit en loopt antilopig
door de branding terwijl haar leren tas
een schrijfmap bewaart met ijzerwerk.
Ze is hier alleen voor deze zondag
die gelijk een naamloze geschiedenis is.
Een lege sokkel op een stalen plateau.
De voortuin van een verlaten douanepost.
Een rots die haast wegglijdt in de zee.
Geef het daar kleurenblind benamingen
spel van tramontane, wind met kracht
van hoge bergen, doet rillen in de zon.
3. Alles wat ontstaan is kan verdwijnen.
Het vrijelijk verstrekken van penicilline
en morfine. In de oude pensionkamer
staan twee bedden tussen een muur
van ziekte. Jij en ik, wie is mannelijk?
Wat is mannelijkheid? Het schrapen
van een mesje over de ontstoken keel,
hoe het voelt te worden geschoren
de laatste keer, voor een feest waar
je niet meer bij zal zijn. Of hoe
een kind lachend zand gooit
naar de zon. Vallen en pas
schaamte bij het opstaan.
4. Ook wat niet ontstaan is kan verdwijnen.
Zand, wortels, helmgras, sporen die hier
nimmer liepen. De inwoners die de reiziger
nastaren maar zijn signalement niet geven.
Hun gang nog verstoord na het bouwen
van een monument. Nu, als de tramontane
aan je lichaam likt en jou en je bril oppikt,
die meevoert. Waar de passage het kerkhof
brengt tot aan de afgrond boven de branding.
Daaromtrent kan enkel een bijziende vinden.
Hoe het hier komt? Vijftig jaar geleden. Zo-
iets vergeten is barbaars. Zelfs de verminking
van een kunstwerk is een uiting van cultuur.
Dit deed ik. Gewetenloos. Vandaag. Datum.
Из: Tramontane
Perdu, 1996
Аудиопроизводство: Literaturwerkstatt Berlin, 2014
18 DE SETEMBRO DE 1994
1. Tudo o que nasceu pode desaparecer.
Como num dia de calor um banco comprido
recebe sombra de sete oliveiras.
Como as nádegas se humedecem em contacto
com a pedra maciça e milenar.
Como a tramontana quebra o espelho do mar
e pela luz penetrante de um sol lânguido
levanta e faz rodopiar a superfície de água
em furacões de amarelo, azul, ocre, areia, água.
A vertigem pode dissolver-se, sem rumo.
Andorinhas mergulhando qual morcegos
pela falésia íngreme atrás do banco
onde o caminho serpenteia por três baías
apontando apenas França.
2. Nada morre voluntariamente em Port Bou.
Na praia, a rapariga de Aragão
tira a saia e entra antilopemente
na rebentação enquanto a saca de couro
guarda uma pasta de escrever com ferragens.
Está aqui apenas pelo domingo
que é uma história sem nome.
Um pedestal vazio numa bandeja de aço.
O jardim da frente de um posto fronteiriço abandonado.
Um rochedo que parece deslizar para o mar.
Dê nomes ao sítio, daltonicamente
jogo de tramontana, vento com a força
de montanhas altas, faz tremer ao sol.
3. Todo o que nasce pode desaparecer.
A distribuição livre de penicilina
e morfina. No velho quarto de pensão
estão duas camas entre uma parede
de doença. Tu e eu, quem é masculino?
O que é a masculinidade? O raspar
de uma lâmina por uma garganta inflamada,
a sensação de ser barbeado
pela última vez, para uma festa em que
já não participarás. Ou como
uma criança rindo atira areia
para o sol. Cair e a vergonha
só ao levantar.
4. Mesmo o que não nasceu pode desaparecer.
Areia, raízes, amófila das dunas, rastos que
nunca passaram por aqui. Os habitantes que com o olhar
seguem o viajante, mas calam os seus sinais pessoais.
O andar ainda perturbado após a construção
de um monumento. Agora, quando a tramontana
te lambe o corpo, te levanta a ti e aos teus óculos,
os transporta. Onde a passagem leva o cemitério
até à falésia por cima da rebentação.
Por aí só um míope sabe encontrar.
Como aconteceu? Foi há cinquenta anos. Esquecer£
algo assim é uma barbaridade. Mesmo a mutilação
de uma obra de arte é um sinal de cultura.
Fui eu que o fiz. Sem escrúpulos. Hoje. Data.