Veronika Dintinjana
словенский
MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI
Eu,
que bordeei en automóbil as beiras do Neretva,
que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague.
Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo,
que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia
e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos.
Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda,
e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca;
eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest,
nin os campos de algodón na provincia de Tesalia,
nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza.
A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia
e na sexta avenida síntense coma na casa.
Eu,
que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima,
que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis
e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta.
Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi,
cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle.
Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira,
que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho,
que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam,
nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora.
Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante
que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas,
que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz.
Eu,
que conducín cara o leste até preto de Podgorica,
que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull,
eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis,
que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto.
Eu, que un día recollín
mazás do xardín de Tolstoi,
quero voltar a casa:
o recanto
que prefiro
da Coruña
xusto en ti.
Из: Varios autores - A Coruña á luz das letras
Iñás-Oleiros: Ed. Editorial Trifolium, 2008
Аудиопроизводство: Literaturwerkstatt Berlin, 2015
JABOLKA IZ TOLSTOJEVEGA VRTA
Jaz,
ki sem z avtom peljala vzdolž bregov Neretve,
ki sem se utrudila na kolesu v Kopehagnu,
ki sem s svojimi rokami izmerila luknje v Sarajevu,
ki sem visoko v zraku prečkala slovensko mejo,
ki sem z letalom preletela ustje Betanza,
in se vkrcala na trajekt in pristala na irski obali,
in na otoku Ometepe sredi jezera Nikaragva,
ki ne bom pozabila tiste trgovine v Budimpešti
ali bombažnih polj Tesalije
ali noči pri sedemnajstih v Nici,
moj spomin si zmoči noge na obali Jurmala v Latviji,
na šesti aveniji se počutim kot doma,
jaz,
ki bi skoraj umrla v takisju v Limi,
ki sem prehodila rumeno sijočih polj Pakruojisa,
ki sem prečkala isto cesto kot Margaret Mitchell v Atlanti,
moje stopinje na rožnati plaži Elafonisi,
prečkale so vogal v Brooklynu, Karlov most, ulico Lavalle,
jaz ki sem prečila puščavo da bi prišla v Essauiri,
ki sem se s škripcem po vrvi spustila z vrhov Mombača,
ki ne bom pozabila kako sem v Amsterdamu prenočila na ulici
ali samostana Ostrog ali skal v Meteori,
ki sem na ves glas na sredi trga v Gentu zaklicala ime,
ki sem se nekoč prebila skozi Bospor oblečena v obljube,
ki nisem bila nikoli več enaka po tistem popoldnevu v Auschwitzu.
Jaz,
ki sem se peljala na vzhod do Podgorice,
ki sem na saneh prečkala ledenik Vatnajókull,
ki se nisem nikoli počutila tako samo kot na ulici Sant Dennis,
ki nisem več okušala takega grozdja kot je bilo v Korintu.
Jaz, ki sem nekega dne
brala jabolka v Tolstojevem vrtu.
Rada bi se vrnila domov:
zavetje
ki ga imam najraje
v A Coruñji
si pravzaprav
ti.