Leelo Tungal

эстонский

Rudolf Fischer

немецкий

***[Kõik sõbrauksed enesele naelutand]

Kõik sõbrauksed enesele naelutand,
ma tulen, hoolimata kõigest olnust
suurt võõrast teed, mis puudeta ning kaevuta,
ja pähe pilved pudenevad tolmuks.

Juus lehvib taevas nõelteta ning paeluta
ja aega jalgu kängitseda polnud.
Kas suudan sind veel praegu nõnda paeluda
vaid sellega, et jälle olen tulnud?

Kas jätkub mullegi su jälleleitud lembusest
ja silmist, mis ehk muutunud on ammu?
Ent siiski, lämbununa tulekutee lämbusest,

ma tulen – kahetsedes iga sammu.
Näen äkki sind. Kaob tuulde trots ja uhkus –
su pilgus sulan merekarva suhkruks.

© Leelo Tungal
Аудиопроизводство: Eesti Kirjanduse Teabekeskus [Estonian Literature Centre]

*** [Vernagelt sind mir aller Freunde Türen]

Vernagelt sind mir aller Freunde Türen,
ich komm, Vergang'nes löst sich auf, diffus,
lass mich den Weg ohn' Bäume, Brunnen führen,
und Wolken fallen auf den Kopf wie Ruß.

Die Haare weder Spang' noch Bänder zieren
aus Eile unbekleidet blieb der Fuß.
Wirst du das alte Sehnen wieder spüren,
bei meiner Rückkehr, nur durch meinen Gruß?

Wird mich die neu gefund'ne Lieb' beglücken,
dein Anblick, ist verändert dein Gesicht?
Will mich die Hitze auch beinah' ersticken,

ich komm', doch leicht fällt jeder Schritt mir nicht.
Da bist du. Stolz und Widerstand vergehen,
zu Meerblau-Zucker schmilzt mich, dich zu sehen.

Nach Erläuterungen von Lehho Jõumees ins Deutsche übertragen von Rudolf Fischer