Sándor Tatár

венгерский

Katalin Rácz

исландский

‘Ki nem igyekszik lengőajtón vágányok felé

Hányszor gondoltad el: leszállni a vonatról,
este, nyirkos őszben, mikor már látszik a lehelet,
az állomás lámpáinak irizáló szélű
fényudvara van, az újságos s a büfé belülről párás
ablakára már csak sápadt, távoli fény szitál;
poggyászod inkább jelképes csupán, s ha
úgy tűnne is, a célszerűség válogattatta
össze tartalmát veled, igazában az csak
magadhoz való szigorúság volt: az első napokban se
menekülhess abba, hogy nincs dezodorod, hogy
körömolló kéne vagy hogy nincs zoknid elég.
És persze egyedül vagy, és persze várni se vár senki.
De csak fog akadni valahol egy szabad szoba.)
Akkor néhány óra vagy nap, de legföljebb
egy-két hét alatt megméretne minden*.
Mert vagy visszafordulsz vagy megtudod, hogy nincsen visszaút.
*(Ugyan te magad nem méretnél – főképp ha
nem térsz vissza – ily egyszerre meg, hiszen a belső
hang tudni akarná, őrizetes, mi tartott
                                                                                   eddig ott.)

– – – Nem gyávaságod szégyenít meg,
hogy tudniillik nem szállsz
vonatra                        egyedül, jelképes csomaggal,
hanem, hogy nem tudod, mire véld/vélheted,
hogy most már el se gondolod.

© Sándor Tatár
Из: Bejáró művész
Budapest: Orpheusz, 2007
Аудиопроизводство: Petőfi Irodalmi Múzeum, 2016

Sá sem flýtur sér ekki gegnum vængjahurð að teinum

Hvað hefurðu ímyndað þér oft: þú ferð úr lestinni
um kvöldið að blautu haustlagi þegar andardrátturinn sést,
geislubaugarnir úr stöðvarlömpunum
skína ýmsum litum, gluggarnir á blaðsölustaðnum og sjoppunni
svitna að innan, varla seytlar ljós úr fjarska;
farangurinn þinn er frekar táknrænn, en þótt
innihaldið þykir valið úr hagkvæmni er það
vegna þess hvað þú varst strangur við sjálfan þig: ekki geta flúið
í það að vera ekki með svitalyktareyði, naglaskæri eða
nóg af sokkum, ekki einu sinni á fyrstu dögunum.
En auðvitað ert þú einn og þín bíður enginn.
(En það verður víst laust herbergi einhvers staðar.)
Þá gengi allt eftir nokkra klukkutíma, daga eða í síðasta lagi
eina eða tvær vikur upp*.
Því annað hvort snýrðu við eða kemstu að því að það er engin leið til baka.
*(Þó svo að þú sjálfur gengir ekki upp – sérstaklega ef
þú snýrð ekki aftur – enda vildi innri
röddin vita hvað hélt þér fanganum þar hingað til.)

– – – Það er ekki hugleysið sem auðmýkir þig,
þ.e.a.s. að þú ferð ekki
í lest einn með táknrænan farangur,
heldur það að þú veist ekki af hverju
það dettur þér ekki lengur í hug.

þýðing: Katalin Rácz