μνήμη Ναζίμ Χικμέτ

Σα να γράφονται αυτές τις λέξεις
απ’ τη φωλιά ενός πουλιού
σε δύο κλαδιά ανάμεσα· στο Πάρκο Γκεζί.
Πυκνές ανάσες κόβουν το στήθος μου, μαχαίρια –
τώρα που ’ρχονται εκείνοι για ν’ αλώσουν
τον δικό μας ουρανό, να μας παραχώσουν στη γη
μέσα, στις σκιές.

Εγώ είμαι η φωλιά ενός πουλιού, ανάμεσα
σε δύο κλαδιά. Στο Πάρκο Γκεζί.

Λέω: είναι τόσοι άνθρωποι εδώ που γνωρίσανε
το δηλητήριο, και τα δέντρα όλα μα όλα ξεριζώνονται.

Πλέον μας εξορίζουν από τα μέρη εκείνα
όπου ακούγαμε τα καλέσματα των μητέρων,

μετά οι βόμβες τους πλακώνουν των πουλιών το τιτίβισμα
(εκείνα άλλωστε δεν μπορούν την κλαγγή των νομισμάτων)

και μαζί τους να φλέγονται κι όσα μυθικά πουλιά της Ανατολής.
Στην Άγκυρα, ένας μεταλεργάτης
το σώμα του σαν το πούπουλο, λυγίζει.

Μας βάλανε στο χώμα μέσα προτού οι μέρες μας τελειώσουν.
Στον καπνό από κάτω και τ’ αέρια, φαίνονται αχνά
παιδιά των δρόμων, γάτες μαύρες,
μορφές κυρτές στους ώμους φορτωμένες ένα όνειρο
που έχει πια περάσει. Τα μάτια πώς να δούνε τώρα, και ποιόν κόσμο –
ή που θα σφαλίσουν απρόσμενα
δίχως καμιά προειδοποίηση· κλειστά ήδη.

Σας μιλώ απ’ τη φωλιά ενός πουλιού
ανάμεσα σε δύο κλαδιά.
Στο Πάρκο Γκεζί.