I

Aργά-αργά το μάτι
μαθαίνει να φωτίζει το αόρατο,
ασκείται να βλέπει τα πράγματα
τη στιγμή που το νόημά τους δραπετεύει,
τη στιγμή που παραιτούμενα από την προσωρινή μορφή τους
χάνουν την (ιερή) αύρα της παρουσίας.


                                ΙΙ

Λίγο πριν κλείσει τα μάτια
ζήτησε από την αδελφή του
να ράψει στη φόδρα του παλτού του,
(χωρίς καν να το κοιτάξει),
το σημείωμα που περιείχε
την «ακλόνητη απόδειξη
                        της ύπαρξης του Θεού»,
βέβαιος πως μόλις τα ανοίξει
θ' αντικρίσει το φιλεύσπλαχνο,
                        παντοδύναμο πρόσωπό Του.


                                ΙΙΙ

Η παγερή μορφή του φιλοσόφου
αποτυπωμένη στο βλέμμα της αδελφής του,
(μπορούμε να φανταστούμε τη σκηνή,
τον χώρο όπου αυτή εκτυλίσσεται),
και το χαμένο --οριστικά πια--
περιεχόμενο της ύστατης σκέψης του.


                                ΙV

Η νύχτα που απλώθηκε αδιάφορα
πάνω στο άψυχο σώμα
ερμήνευσε σωστά
την τελευταία του επιθυμία:
όχι ως ανάγκη
ενός εγωτικού πιστού
να αποκρύψει την αλήθεια
που είχε λίγο πριν επινοήσει,
αλλά ως επιθυμία
να παραδώσει στους επερχόμενους
το κενό γράμμα
μιας μεγαλόπρεπης,
βαθιά ανθρώπινης, χειρονομίας.


                                V

Η αναπόφευκτη γνώση μιας νέας πραγματικότητας.
Και ο νους που τώρα αναπαύεται
(συμφιλιωμένος με την ατέρμονη μουσική των εννοιών)
μέσα στα αέρινα δημιουργήματά του.
Η δικαίωση του στοχαστή που μόνος,
χωρίς τις ευλογίες των πνευμάτων,
έφερε τον κόσμο στα μέτρα
του δικού του αφανισμού.